Πήγαμε… κάναμε… δείξαμε… Πολύ μου αρέσει να ακούω διακοποϊστορίες. Κάθε χρόνο τα ίδια. Οι διακοπές και τα καλοκαιρινά μπάνια του λαού είναι συνήθως μια πικραμένη υπόθεση. Αν δεν ξέρεις καμιά χωμένη παραλία που παίζει να είσαι μόνος εσύ με την άμμο, την πάτησες. Ξέρω μερικές μικρές κρυφές παραδεισένιες αμμουδιές στο Βόρειο Αιγαίο, αλλά δεν σας τις λέω που να χτυπάτε τον κώλο σας. Αφήστε που τα νερά είναι τόσο κρύα που… καταλαβαίνετε! Και τι να κάνεις, δεν γίνεται να είσαι μονίμως εσύ και εσύ στην παραλία, άσχετα αν μπορείς να τα πετάς και να κάνεις μπάνιο και να περιφέρεται ελεύθερα… Θες κάποια στιγμή να δεις και κόσμο, οπότε λες στον φίλο σου από τα παλιά «πάμε να δούμε λίγο κόσμο, να δροσίσουμε και το λαρύγγι μας»; Ο φίλος, που σαν ιθαγενής ξέρει τα κατατόπια καλύτερα, λέει: «πάμε καντίνα»! Τι μανία και αυτή με τις καντίνες. Είχατε καντίνα και στο χωριό σας ρε; Τέλος πάντων! Με είχε προειδοποιήσει πάντως, ότι γίνεται πανικός εκεί πέρα. Εννοείται δεν τον πολυπίστεψα, γιατί αυτό που εννοεί ως πανικό, συνήθως μεταφράζεται σε 5-6 άτομα. Αλλά ― ίσως για πρώτη φορά ― παραείχε δίκιο! Τι λαός ήταν αυτός; Κόσμοοο να δουν τα μάτια σας… και κατά βάση νεαρόκοσμος! Από 20 μέχρι και 80 ευρώπουλα η χρήση της ομπρέλας! Ρε, να την νοικιάσουμε είπαμε όχι να την αγοράσουμε. Και σου σερβίρουν έναν παγωμένο καφέ σαν… εγγλέζικη μπύρα! Μετά από μια γρήγορη παρατήρηση του κοινού που απλωνόταν στην άμμο, ξεχώρισαν αμέσως οι… φυλές της παραλίας:
● Ο παιχταράς: κολλητό μαγιό, παίζω ρακέτες μέσα στα μούτρα σου, προσέξτε δικέφαλο που έχω…, δείτε το νέο μου κινητό… και δεν συμμαζεύεται…
● Το κορίτσι του παιχταρά: βαμμένο ξανθό μαλλί, αποκαλυπτικό μπικίνι, προσεκτικό αδιάβροχο βάψιμο και για να δείξουμε και μόρφωση, «Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα» της Χρυσηίδας Δημουλίδου δίπλα στη διαφημιστική πετσέτα της κόκας κόλας, ασορτί με το παρεό…
● Η φίλη της ξανθιάς: συνήθως οι ωραίες ξανθιές κάνουν παρέα με ασχημούλες, για να μην υπάρχει περίπτωση να τους φάνε τον παιχταρά… Χαρακτηριστικό τους είναι το βλέμμα που μονίμως κοιτάει στο νερό, και ενίοτε κλεφτά κανέναν κοιλιακό με λαχτάρα…
● Τα πιτσιρίκια που ψάχνονται: κατά βάση τσούρμο από φοιτήτριες και φοιτητές που έχουν τελειώσει εξεταστική και βγήκαν για μπανάκι-καμάκι και εις άγραν εταίρου φύλου! Μαύρα ανύπαρκτα μαγιό, τρέντι γυαλιά ηλίου, λίκνισμα σε ρυθμούς μπιτ, γυφτολαϊκά, κλπ, πονηρά βλέμματα την ώρα που ρουφάνε με το καλαμάκι Breezer καρπούζι…
● Η γυναικοπαρέα με… μεγαλοκοπέλες ή και παντρεμένες: Πιο σοβαρές και μεξικάνικο Kahlúa με ρούμι, ζάχαρη, φασόλια βανίλιας και καραμέλα… Με μαύρο γυαλί-πιάτο σκανάρουν προσεκτικά τον χώρο και κουτσομπολεύουν μεταξύ τους τα «πιπίνια» της παραλίας, να ’χουν να λεν κάτι και το χειμώνα στη παρέα με το τσάι…
● Δεν λείπουν και τα, ευτυχώς ελάχιστα, «καμάκια»! Λες και είναι βγαλμένα από βιντεοκασέτα του Όμηρου Ευστρατιάδη, εποχής 1984 και βγάλε. Πολύχρωμο μαγιό μέχρι τα γόνατα, συνήθως με διακόσμηση Hawaii και βάλε…, ηχείο στη μασχάλη, βλέμμα μπλαζέ πίσω από μοδάτα γυαλιά! Μαύρισμα σαν καμένο δέντρο. Μπορεί να κουβαλάνε και κάποια καδένα με σταυρό πάνω στο κινητό τους, φυσικά χρυσά!
● Και βέβαια ιδιαίτερη κατηγορία στις φυλές της παραλίας, εμείς! Αφού δεν μπορούμε να το παίξουμε νεαροί, σφίχτες, παιχταράδες και αθλητικοί τύποι το παίζουμε σοφιστικέ! Αραχτοί με μπύρα, τα πόδια όσο απλωμένα γίνεται κάτω από την άμμο ― βοηθάει στα αρθριτικά και τους ρευματισμούς λέει ο γιατρός ―, εφημερίδα, βιβλίο του Μάικλ Σαντέλ ή της Σατζίλ Σέτι… Μια νότα ανέμελης διονυσιακής κουλτουροπαρέας που μπορεί να συζητήσει εξίσου αποτελεσματικά τόσο για τις κβαντικές διαταραχές σε κλειστές χρονικές καμπύλες όσο και για τις κλειστές καμπύλες που δεν καλύπτει το στριγκάκι της 20χρονης καλλονής απέναντι. Μάλλον μας βλέπουν σαν γραφικούς υπερήλικες. Ότι είμαστε γραφικοί όμως… ε, είμαστε..!
Αυτό όμως που έμοιαζε να μην λείπει από την παραλία, ήταν αυτές οι πολύχρωμες κι αστραφτερές θήκες των κινητών στο χέρι. Ήρθαν υποτίθεται να απολαύσουν τη θάλασσα και δεν σηκώνουν μάτι από την οθόνη του κινητού. Α, και τα μαύρα κομποσκοίνια! Τι μόδα και αυτή… Κάθε δέκα χρόνια περίπου τα ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα. Σημαντική νότα αποτελούσαν οι κραυγές της νεαράς για αντηλιακό. «Έχεις αντηλιακό για το πρόσωπο; για τη μύτη; για τα μάτια; για τους αγκώνες; για τα… φρύδια;» Μετά η νεαρά ζήταγε και σύνεργα καλλωπισμού. Τσιμπιδάκι, μάσκαρα, μολύβι, καθρεφτάκι… Σε λίγο θα μας ζήταγε να της κάνουμε και αποτρίχωση…
Η περιήγηση μας στις φυλές της παραλίας μας οδηγεί να παραδεχτούμε και να ομολογήσουμε κάποια πράγματα: α) Η νέα γενιά έχει ομορφύνει και έχει ψηλώσει. β) Η νέα γενιά την έχει δει κοπάδι από πρόβατα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσες όμοιες γυναίκες με τόσο όμοια μαγιό και τόσοι όμοιοι άντρες. Σαν να βρισκόμαστε σε παραλία στην Κίνα. γ) Οι αντιθέσεις υπαρκτές. Μπορεί μια γυναίκα να είναι παντρεμένη, να έχει κάνει 18 παιδιά και να μην έχει κυτταρίτιδα! Επίσης μπορεί να είναι 18 χρονών και να έχει κυτταρίτιδα μέχρι τα αυτιά! δ) Οι παντρεμένοι ξεχωρίζουν αμέσως από τον όγκο της κοιλιάς. Μπυροκοιλιά το λένε για δικαιολογία, λες και οι ελεύθεροι δεν πίνουν μπύρα. στ) Στυλ υπάρχει, φινέτσα δεν υπάρχει. Σαν να ντύνεις μαϊμούδες με μετάξια… ζ) Είναι προτιμότερο να κάθεσαι να πίνεις μπύρες στη σκιά από το να παίζεις ρακέτες στον ήλιο ― καήκαν οι μλκς, χε, χε, χεε…
Αλλά αρκετά για τις φυλές που συχνάζουν στις παραλίες. Ας ασχοληθούμε λίγο και με το real estate της περιοχής. Σας έτυχε να πάτε προς Χαλκιδική μεριά με τις καταπληκτικές παραλίες της, με τα πεύκα μέχρι το κύμα, με τους πανέμορφους κολπίσκους και τα βουνά της με τα πλατύφυλλα και κωνοφόρα δάση; Είμαι τούτες τις μέρες σε τούτο τον παράδεισο. Τι παράδεισος λέω; Ο παράδεισος των θρησκευόμενων κάθε θρησκείας δεν πιάνει τίποτα μπροστά στον τόπο αυτό. Πολύ καλύτερα κι από τον παράδεισο! Αλλά τι γίνεται εδώ πέρα! Τι ταμπέλα είναι αυτή; Ρε, τι οικόπεδο παίζει; Μονή καπέλο τα κάναμε…. Όπου και να βρεθείς, «μοναστηριακή περιουσία» σου λέει! Πάνω στα βουνά, κάτω στις ακρογιαλιές, στους αμπελώνες, παντού, όλα ιδιοκτησία της μονής!
Τελικά παντού όλοι οι άγιοι πατέρες διεκδικούν οικόπεδα. Εδώ χάνει η μάνα τη μονή και η μονή τη μάνα! Οι Ρώσοι συνάδελφοί τους, διάβαζα πριν χρόνια, διεκδικούσαν οικόπεδο στην κόκκινη πλατεία. Τους τα έφαγε λέει ο Στάλιν! Τι να το κάνεις το οικόπεδο στην κόκκινη πλατεία; Να φυτέψεις ελιές, ή να χτίσεις ντάμι για τα γαϊδούρια σου; Να ανοίξεις φαστφουντάδικο που θα σερβίρεις πατατόπιτες, χοτ-ντογκς, καλαμάρια κονσέρβα, γαύρο μαρινάτο και σαρδέλα παστή;
Θυμάστε και τους άλλους, τους δικούς μας άγιους πατέρες (τι πάω και θυμάμαι;…) που ζητούσαν το μισό Περιστέρι; Μέχρι και πλατείες ζητούσαν. Είπαμε διακονία και διάκονοι και τα λοιπά και αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ζήτουλες, αλλά σε λίγο θα μας πάρουν και τα σώβρακα… Αφήστε κανένα οικόπεδο και για μας! Όλα θα τα πάρετε; Θυμάμαι τότε στο χαζοκούτι, την ώρα που μίλαγε ο τότε δήμαρχος για το θέμα, είχαμε παραδίπλα το χριστεπώνυμο μεταφερόμενο πλήθος που φώναζε «Δε ντρέπεστε, με τους παπάδες βρήκατε να τα βάλετε;». Εμείς τα βάλαμε με τους παπάδες καλή μου; Επειδή αυτοί ζητάνε ό,τι τους φωτίσει ο μητροπολίτης τους (κι ότι φιλέτο τους γυαλίσει), εμείς πρέπει να τους τα δώσουμε δηλαδή; Και να ‘λεγα πως ό,τι κερδίζουν το δίνουν πίσω στην κοινωνία, άντε, τέλος πάντων. Αλλά ούτε τους μισθούς τους δεν πληρώνουν από τα κέρδη. Εμείς τους πληρώνουμε! Με βάση δηλώσεις του υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων, το κόστος της μισθοδοσίας του κλήρου κινείται ανάμεσα στα 220 και 250 εκατομμύρια ευρώπουλα το χρόνο. Τόσο λέει κοστίζουν στο ελληνικό κράτος. Και δεν είναι μόνον οι μισθοί από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά και το Ειδικό Ταμείο Μισθοδοσίας Κληρικών (Ε.Τ.Μ.Κ.), ένα αυτοτελές ταμείο που χρηματοδοτείται κυρίως από έναν ειδικό φόρο 4% που προστίθεται στην κύρια φορολογία όλων των ακινήτων στην Ελλάδα! Καλά διαβάσατε. Κι αν η μνήμη σας δεν λειτουργεί σαν αυτήν του χρυσόψαρου, θα θυμάστε, ότι τον Δεκέμβρη του 2018 η τότε «αριστερή» κυβέρνηση είχε ανακοινώσει την πρόθεση της για μια ιστορική αναδιάρθρωση της σχέσης Εκκλησίας-Κράτους, που θα περιελάμβανε την παύση της κρατικής μισθοδοσίας των κληρικών, ενώ θα έδιναν στην Εκκλησία μια σειρά από ακίνητα μεγάλης αξίας; Και μετά, ξυπνήσανε… Αλλά θέλουν να μας πάρουν και τα οικόπεδα! Χαλαρώστε παιδιά! «Ο έχων δύο χιτώνας δίνει τον έναν» έλεγε ο Χριστός. Ο έχων δύο δίνει τον ένα – τότε αυτά. Τώρα; Ο έχων 100 οικόπεδα ζητάει 1000! Και τα παίρνει όλα!
Έτσι μου ‘ρχεται να αφήσω μούσι, να φορέσω ράσο και να πάω σε κανένα δικαστήριο να διεκδικήσω καναδυό απόμερες κρυφές παραλίες στη Σιθωνία, απέναντι από τ’ Αγιονόρος! Ειδικά το άγριο φιλετάκι δίπλα, στο Καλαμίτσι πολύ το λιγουρεύομαι. Και είναι και αναξιοποίητο. Στήνω και ένα ξωκλήσι παραδίπλα για ξεκάρφωμα. Θα το διεκδικήσω. Και όχι μόνο χρυσόβουλο του αυτοκράτορα προ-προ-προπάππου μου θα βρω, αλλά και μαρμάρινη αρχαιοελληνική πλάκα, σκαλιστή στο χέρι, με τίτλους ιδιοκτησίας θα ανακαλύψω. Θα ισχυριστώ ότι εκεί πέρα έσκαβε μεταλλωρύχος ο x προπαππούς μου και ήταν δικά του τα οικόπεδα στην παραλία. Και ευτυχώς δεν έχω φόβο να σκάσει μύτη κανένας Κούγιας και να μου πει «αφού ο παππούς σου ήταν μεταλλωρύχος θα πάρεις εσύ το υπέδαφος και μεις (της Εκκλησίας) το από πάνω» [υπήρχε αντίστοιχη υπόθεση, με αντίστοιχο επιχείρημα, μη γελάτε καθόλου!] Εκεί μπορεί να χουμε πρόβλημα, αλλά θα βρω άκρη. Στην Ελλάδα ζούμε… μέχρι και ΟΠΕΚΕΠΕδες και Μελχισεδέκ σκαρφιζόμαστε… σε μια παραλία θα κολλήσουμε;
Τώρα που βρίσκομαι στη Χαλκιδική, κατάλαβα τι είναι όλα αυτά! Σκοτεινό σχέδιο των αγίων πατέρων είναι, για να διεκδικήσουν όλη την Ελλάδα και μετά να αυτοανακηρυχτούν ανεξάρτητο κράτος λόγω χρησικτησίας! Το Αγιονόρος θα ξεκινάει από τη Χαλκιδική και θα φτάνει μέχρι τη Λιβύη στο νότο και στα ανατολικά μέχρι τη Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά. Έτσι εξηγείται και όλη αυτή η περίφημη και αδιαπραγμάτευτη εξωτερική πολιτική του Κούλη, αλλά και τα 100 εκατομμύρια ευρώπουλα που δίνει στο Αγιονόρος!
Ευτυχώς που ξυπνάει(;) ο κόσμος σιγά σιγά και «τα παίρνει» με όλα αυτά. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Αλλά μόλις δουν ότι αρχίζει και δυσανασχετεί ο κόσμος, τσουπ(!) του σερβίρουν μια ακόμη φορά έναν ληγμένο πολιτικό, για ακόμη μια «πρώτη φορά αριστερά», πέφτει στην παγίδα κι άντε πάλι από την αρχή… Βέβαια δεν δυσανασχετούν όλοι, από μια ηλικία και πάνω, δύσκολα. Έχω δει και κάτι αντιδράσεις του στυλ «δεν φταίνε μωρέ οι κακομοίρηδες οι παπάδες, μη χάσουμε την πίστη μας»… Αυτό το αφήνω ασχολίαστο! Ειδικά για τους ανθρώπους που εξαρτούν την πίστη τους από τους παπάδες… «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών». Δεν γίνεται ρε θεέ υμών να τους πάρεις όλους αμέσως κοντά σου να την κληρονομήσουν μια ώρα αρχύτερα, να ξεφρακάρει ο κόσμος από τόσους αβέλτερους; Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά όλοι αυτοί ψηφίζουν κιόλας! Εν κατακλείδι, μ’ όλα τούτα που είδα κι άκουσα στη Χαλκιδική, ένα μόνο μου έρχεται να πω: έλα μονή στον τόπο σου!
Όμως με αυτά και με κείνα οι μέρες περνούν γρήγορα, οι μέρες των διακοπών ακόμη γρηγορότερα και για πότε μας έκαστε ο Σεπτέμβρης στο σβέρκο, ούτε που το καταλάβαμε. Γυρίσατε όλοι πίσω; Τα κεφάλια μέσα, για έναν ολόκληρο χρόνο!
Εντυπώσεις από την επιστροφή των νεοελλήνων από τις διακοπές τους (όσοι είχαν την πολυτέλεια να κάνουν). Κατηφείς, μουτράκλες! «Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια μουτράκλα…» όπως έλεγε για τον Πρόεδρο ο μεγάλος Χάρυ… Όλοι έχουν κάτι να αναπολήσουν τις καλοκαιρινές μέρες που πέρασαν. Όπως είναι γνωστό τον Αύγουστο σε τούτονε τον τόπο δε λειτουργεί τίποτα. Όλα κλειστά. Και μόλις μπει ο Σεπτέμβρης όλοι αναπολούν τα μπάνια το Αυγούστου… Όλοι; Εκτός από τους πολιτικούς. Αυτοί πλέον δεν αναπολούν, δεν ονειρεύονται, δεν ελπίζουν… ― «Lasciate ogne speranza, voi ch’intrate» όπως έγραψε στο ποίημα του ο Δάντης. (Όχι ο τραγουδισταράς ρε! υπάρχει κι άλλος, ο Αλιγκιέρι!) Ο ρόλος τους προσχεδιασμένος, καλοπληρωμένος.
Χαλκιδική, Ηράκλειο, Ρόδος, Σαντορίνη, Ίος, Νάξος, Χίος, Χανιά, Σητεία, Αλόννησος, Κεφαλονιά, Ερεσσός, Μήλος… Welcome to the exotic paradise of Greece, enjoy your stay, και δε συμμαζεύεται. Όλοι έχουν να πουν τις δικές τους περιπέτειες. Εκτός από τους παντρεμένους ― για αυτούς δεν υπάρχει έτσι και αλλιώς ο έξω κόσμος, Μόνον αυτοί! Ειδικά οι νιόπαντροι. Είτε στη Λοζάνη πάνε είτε στην Κοζάνη, ένα και το αυτό. Κι όλοι όμως κάτι έχουν να πουν για τις διακοπές τους:
● Φάγαμε κάτι λουκάνικα στο Άνω Κωλοχώρι, άλλο πράμα. Είχε και μια θέα… που να στα λέω…
● Φάγαμε τον αγλέουρα! Ήπιαμε το Βόσπορο. Δοκιμάσαμε από ρακόμελο μέχρι χύμα φωτιστικό οινόπνευμα που το εμφιάλωσαν. Δοκιμάσαμε στην Κρήτη από έναν αγρότη την καλύτερη τσικουδιά! Το ισχυριζόταν βέβαια ο κάθε κρητικός που γνωρίσαμε!
● Είχε κάτι τουρίστριες στα Χανιάάάάά… άλλο πράμα!
● Βρήκαμε μια παραλία στη Σαντορίνη… δεν υπήρχε άνθρωπος!
● Καλά, πετύχαμε μια γιαγιά στη Θάσο, που έφτιαχνε κάτι φασολάκια… [Εμ! Βέβαια ρε καημένε, αφού η δικιά σου η μοναδική συνταγή που ξέρει είναι: «δύο πίτσες σπέσιαλ παρακαλώ»!]
● Κάηκα ρε γμτ αλλά πως σας φαίνομαι, δεν έχω κάνει υπέροχο μαύρισμα; [ναι, εσύ και ο Σίνα-Ούγκο Αντετοκούνμπο].
● Καταγάλανα νερά! Λαμπρός ήλιος! Καταγάλανος ουρανός! Χρυσή άμμος! [όλοι μέσα στην πρωτοτυπία είστε! Να γράψετε ταξιδιωτικούς οδηγούς, μπας και βγάλετε και καμιά δραχμή, γιατί αν περιμένετε από τον Κούλη δέκατο τρίτο μισθό…]
● Έκανα μεγάλες xxxxx (συμπληρώνετε τη λέξη της αρεσκείας σας) στις διακοπές! [Εμ! Ποιος σου είπε να πας χωριστά διακοπές; Αφού ξέρεις…]
● Είχε σκάσει μούρη κι ένα μπουλούκι Αγγλίδες στην παραλία, που ήταν μονίμως μεθυσμένες και πρόθυμες [Η πρόταση μετά το κόμμα ήταν περιττή. Πάντα έτσι είναι. Αλλά Αγγλίδες ρε; δε λέει…].
● Τσακώθηκα με τη γυναίκα μου, γίναμε μαλλιά κουβάρια. [Την ξέρω την ιστορία, την έχω ακούσει άπειρες φορές: Θα έσκασε μύτη κανένας επικός κώλος με κορδονάκι για μαγιό στην παραλία, θα ξέφυγε το βλέμμα στα 10 λεπτά της μοίρας λοξά και θα έγινε ο πόλεμος της Τροίας «Τι κοιτάς λιγούρη; Τι περισσότερο έχει αυτή από μένα, δεν ήρθαμε εδώ για να βρεις γκόμενα, για μπάνια ήρθαμε…» κ.ο.κ]. Και συ βρε λιγούρη, εντάξει σε καταλαβαίνω, δεν είναι δυνατόν να μην κοιτάξεις το διερχόμενο θεσπέσιο θέαμα, αλλά φόρα κανένα γυαλί ηλίου και κάνε το διακριτικά. Με χάρη, με τακτ. Όχι «βαστάτε Τούρκοι τα άρματα»…
● Πήγαμε σε μία παραλία γυμνιστών, αλλά δεν… ξενέρωσα! [Ξέρω, περίμενες να δεις τουλάχιστον δέκα κλώνους της Uma Thurman, 10-15 ελληνίδες celebrities, ή αντίγραφα της Jenna Jameson, της Penélope Cruz και πάει λέγοντας. Και εσύ να είσαι ο μοναδικός άντρας στην παραλία, που οι λυσσάρες θα τον κυνηγάνε κράζοντας «στάσου μύγδαλα»!]
Πήγαμε… κάναμε… δείξαμε… Πολύ μου αρέσει να ακούω διακοποϊστορίες. Κάθε χρόνο τα ίδια. Δεν ξέρω αν αυτό που παθαίνουμε έχει επιστημονική ονομασία ή αν το έχουν κατατάξει κάπως οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι, αλλά μου φαίνεται σαν σύνδρομο μετα-διακοπικής κατάθλιψης. Κάθε χρόνο τα ίδια. Την τελευταία μέρα των διακοπών όλοι γινόμαστε χίλια κομμάτια. Και η κατάσταση αυτή συνεχίζεται καμιά βδομάδα ή και βάλε, εξαρτάται από το πόσο καλά πέρασε ο καθένας! Και βέβαια πως να μην είσαι έτσι; Όταν από τους επίγειους παραδείσους βρέθηκες ξαφνικά πίσω, στο γραφείο με τη χαρτούρα, την προετοιμασία των νέων projects, των νέων εκπομπών, πίσω από το γκισέ να εξυπηρετείς τους πελάτες, να καθαρίζεις τις σκάλες της πολυκατοικίας, να αρχίσεις να επισκευάζεις στο συνεργείο τα αυτοκίνητα των πελατών που είχαν πάει διακοπές, να προλάβεις τις προθεσμίες, να πληρώσεις τις δόσεις και τους λογαριασμούς, να πας για αγορές στο σούπερ μάρκετ, να ετοιμάσεις τα παιδιά για σχολεία, να αγοράσεις τα σχολικά (Ωχ!!! άλλη σφαλιάρα κι αυτή!), πως να μην είσαι σε κατάσταση πνευματικής αποχαύνωσης και ψυχολογικής άρνησης. Κι εσύ μέσα από το mood της αναπόλησης των διακοπών, αρνείσαι να αντιμετωπίσεις την σκληρή πραγματικότητα γύρω σου και αρνείσαι να δεχτείς ότι «έτσι είναι τα πράγματα, ολοχρόνιες διακοπές κάνουν μόνον οι καπιτάλες, εσύ σκάσε και δούλευε!»
