Έχει δίκιο ο λαός μας να είναι αγανακτισμένος και συγκλονισμένος, να θέλει να βγει στις 28 Φλεβάρη στο δρόμο και να απεργήσει διεκδικώντας: αυτό το έγκλημα να μην συγκαλυφθεί, αλλά και το κυριότερο να μην συγκαλυφθούν οι πολιτικές ευθύνες που υπάρχουν. Διότι αυτές οι ευθύνες είναι που οδήγησαν δύο τρένα στην ίδια γραμμή σε αντίθεση κατεύθυνση και τα άφησαν να συγκρουστούν, προσφέροντας εκατόμβη νεκρών στο βωμό της εγκληματικής καταστροφικής πολιτικής, όπου όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Είναι ένα διαχρονικό έγκλημα και δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στην ανάγκη για δικαίωση: να αποδοθούν όλες οι διαχρονικές πολιτικές και ποινικές ευθύνες. Για τον λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους 57 νεκρούς μας σημαίνει ακόμη να μην ξαναζήσουμε νέα «Τέμπη».
Υπάρχουν, βέβαια, χιλιάδες πολιτών που υποστηρίζουν τον μικρό πθ και τις γκροτέσκες, περιθωριακές φιγούρες που τον περιβάλλουν, τύπου Σπύρου, Μάκη, Θάνου κλπ, επειδή ενσαρκώνουν τις παθογένειες μιας άρρωστης κοινωνίας, μιας κοινωνίας που μαστίζεται από την οικονομική κατάρρευση, την φτώχεια, την απογοήτευση, τον ξεπεσμό και την απελπισία. Ο δημαγωγός πολιτικός —ο οποίος κατά τεκμήριο είναι πάντα ηλίθιος— με φτωχή κοινωνική μόρφωση και χυδαίος, δεν είναι ένα τέρας ή μια κοινωνική μετάλλαξη ή κάποιος που είναι ανίκανος ή που δεν ξέρει τι κάνει. Ο δημαγωγός πολιτικός εκφράζει το πνεύμα της εποχής της κοινωνίας και τον πολιτικό καιροσκοπισμό. Κι επειδή η «παραγωγή» δημοσκόπων λαοπλάνων πολιτικών, έχουμε έλλειψη πολιτικών ανδρών με ήθος και πυγμή· όχι μόνον στη χώρα αλλά και στην Ευρωπαϊκή γειτονιά μας.
Οι υποτακτικοί πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, ενορχήστρωσαν την αποβιομηχάνιση και το ξεπούλημα της, εξασφαλίζοντας ότι χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τις δουλειές τους, μετανάστευσαν στο εξωτερικό, έχασαν τα σπίτια τους· διέλυσαν το υγειονομικό και ασφαλιστικό σύστημα, την εκπαίδευση, στις δημόσιες συγκοινωνίες, διέφθειραν τους θεσμούς και τη δικαιοσύνη. Ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, ό,τι κοινωνικό απέφερε κέρδη. Αποτέλεσμα της διαχρονικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ξενόδουλων κυβερνήσεων της χώρας —που μοναδικό τους μέλημα αποτελεί η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης— ήταν η διαφθορά και η ιδιωτικοποίηση των πάντων με επακόλουθα την αύξηση του κόστους για τους πολίτες, την κατακρήμνιση των μισθών, την απαξίωση της εργασίας, κουτσουρέματα ή κατάργηση των κοινωνικών αγαθών και κοινωνικών παροχών και τις τραγικές ελλείψεις σε όλες τις δομές κοινωνικών υπηρεσιών.
Αυτή η επίθεση στην εργατική τάξη και τον λαό δημιούργησε μια κρίση, που ανάγκασε τις διεφθαρμένες κυρίαρχες ελίτ να επινοήσουν ένα νέο πολιτικό παράδειγμα, που διατυμπανίστηκε από τα πειθήνια μέσα ενημέρωσης, μετατόπισε την εστίαση του από το κοινό καλό, στον ρατσισμό, στο έγκλημα, στη διαφθορά, στην απαξίωση, στην καταστολή και στον «νόμο και τάξη». Γιατί; Γιατί απλά μπορούν.
Σε όσους υπέστησαν βαθιές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, τους είπαν ότι τα δεινά τους δεν προέρχονταν από την εταιρική απληστία, το άκρατο κυνήγι των υπερκερδών των μονοπωλίων και τον αχαλίνωτο μιλιταρισμό, αλλά από την ανικανότητα, την τεμπελιά και την απειλή για την εθνική ακεραιότητα… Η παλαιά συναίνεση που στήριζε τα όποια προγράμματα ανάπτυξης και το όποιο κράτος πρόνοιας δέχθηκε επίθεση, ότι δήθεν ευνοούσε την «εγκληματική τεμπελιά» της νεολαίας και των εργαζομένων, τους «απατεώνες» που ξεγελούσαν τις υπηρεσίες πρόνοιας και άλλα υποτιθέμενα κοινωνικά παράσιτα. Αυτό καλλιέργησε τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη συνολική ευθύνη, άνοιξε την πόρτα σε έναν ψεύτικο λαϊκισμό, ο οποίος υποτίθεται υπερασπιζόταν τις οικογενειακές αξίες, την παραδοσιακή ηθική, την αυτονομία και αυτοπροσδιορισμό του ατόμου, τον «νόμο και την τάξη», τη χριστιανική πίστη και την επιστροφή σε ένα ένδοξο παρελθόν!
Αλήθεια, περιμένουμε από τα ανδρείκελα που παριστάνουν τις κυβερνήσεις, που ξεπερνάνε την Κομανέντσι σε ικανότητες κυβίστησης, που αντιμετωπίζουν την προστασία της ανθρώπινης ζωής ως κόστος, να αναλάβουν την ευθύνη τους για τα θύματα της εγκληματικής πολιτικής τους, την φτωχοποίηση του λαού, την κατάληψη των δημοκρατικών θεσμών από μια άπληστη ολιγαρχία, την τραγελαφική κοινωνική ανισότητα, τη σκληρότητα των αρπακτικών επιχειρήσεων και τον ανεξέλεγκτο μιλιταρισμό; Εννοείται πως όχι! Ποια λύση θα βρει η ντόπια ολιγαρχία και το σύστημα τους; Θα προσπαθήσουν να διαμορφώσουν εναλλακτικούς αντιλαϊκούς πόλους που θα αντικαταστήσουν τους σημερινούς διαχειριστές της εξουσίας. Θα χρίσουν άλλον αντικαταστάτη, έναν ακόμη ανήθικο πολιτικό, για να τον χρησιμοποιήσουν ως προκάλυμμα της υπέρμετρης εταιρικής απληστίας, της ανοησίας του ατέρμονου πολέμου, της διευκόλυνσης της γενοκτονίας και της επίθεσης στις πιο βασικές μας πολιτικές ελευθερίες.
Όμως, ξεχνούν ότι υπάρχουν και απρόβλεπτα στα σχέδια τους. Το ογκούμενο κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής. Ο «λαϊκός παράγοντας» έχει στριμώξει αυτήν τη φορά την εγκληματική κυβέρνηση, που δεν αφήνει τον λαό να «αναπνεύσει». Και όχι μόνο δεν θα αφήσει να ξεχαστεί και να συγκαλυφθεί το έγκλημα, αλλά θα αγωνιστεί και για τα «Τέμπη» που ξημερώνουν στις ζωές όλων των ανθρώπων, του λαού, σε όλους τους τομείς ζωής και δουλειάς. Στην πλάτη του λαού, της νεολαίας, της εργατικής τάξης πέφτει το βάρος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική. Και ιστορικά έχει αποδειχτεί, ότι μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη που θα οδηγήσει στη δικαίωση.
