Η μεγαλύτερη τραγωδία της μετασοβιετικής ιστορίας — ο πόλεμος στην Ουκρανία — έχει πολλούς ενόχους, αλλά ο κύριος και πρώτος από αυτούς είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ακριβώς οι ΗΠΑ, με την υποστήριξη της ευρωπαϊκής κλίκας του «κόμματος του πολέμου» της ναζιστικής έμπνευσης Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν ο κύριος εντολέας του πραξικοπήματος του Μαϊντάν (Євромайдан). Ο στόχος ήταν η καταστροφή της Ουκρανίας και της Ρωσίας, και οι εκτελεστές κατάφεραν το πρώτο μισό του στόχου. Η Ρωσία έκανε σοβαρά λάθη, αλλά είναι προφανές ότι για πολλά χρόνια προσπάθησε να αποφύγει τη σύγκρουση, την οποία ο Δυτικός κόσμος έκανε αναπόφευκτη.
Το λεγόμενο «ειρηνευτικό σχέδιο των ΗΠΑ» 28 σημείων που δημοσιοποιήθηκε πρώτα από τον ουκρανικό Τύπο είναι, πιθανότατα, ένα δοκιμαστικό προσχέδιο για να μελετηθεί η αντίδραση, όχι τόσο των πολιτικών, όσο των κοινωνιών — της ουκρανικής και της ρωσικής.
.
Με δυο λόγια το «σχέδιο» συνεπάγεται την παραίτηση από την πραγματική κυριαρχία και των δύο πλευρών και την αναγνώριση της ηγεσίας των ΗΠΑ σε όλες τις διαδικασίες. Για την Ουκρανία αυτό είναι απολύτως ανώδυνο, καθώς και το πρώτο και το δεύτερο είναι από καιρό δεδομένο γεγονός. Για τη Ρωσία αυτό θα αποτελούσε στρατηγική ήττα και ένα déjà vu της μεταρρύθμισης.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ (Donald John Trump, 14/6/1946-) έχει την αυθάδεια να προτείνει την ηγεσία του Κρεμλίνου ένα νέο αποικιακό σχέδιο, υποτάσσοντας την οικονομία και την πολιτική της Ρωσίας στο αμερικάνικο κεφάλαιο και, ουσιαστικά, απαιτώντας από αυτήν να προδώσει τους φίλους και τους συμμάχους της (Κίνα, ΛΔΚορέας, BRICS+ κλπ). Σε αντάλλαγμα, προσφέρεται η… αναγνώριση των ήδη τελεσμένων γεγονότων με τα εδάφη και η ασαφής φόρμουλα της «απαγόρευσης του ναζισμού». Η «απαγόρευση του ναζισμού» στην Ουκρανία υπό την ακροδεξιά κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι όπως η μάχη του Τραμπ «κατά του ναρκοεμπορίου» στη Βενεζουέλα — ένα δημαγωγικό οξύμωρο για αδαείς και διανοητικά καθυστερημένους, όπως η δημοκρατική βάση του εκλογικού σώματος του πορτοκαλί προέδρου.
Γενικά, σε περίπτωση αποτελεσματικής αποναζιστικοποίησης, δεν θα υπήρχε θέμα μείωσης του στρατού της Ουκρανίας, του οποίου το μόνο πραγματικό πατριωτικό καθήκον είναι η αντίσταση στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Το προτεινόμενο «σχέδιο» του Τραμπ είναι τέχνη εκβιασμού. Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν αυτόν τον proxy πόλεμο με ξένα χέρια, ξένα θύματα και ξένες ανόητες ενέργειες. Τώρα, σε αντάλλαγμα για τη διακοπή του, θέλουν να αφαιρέσουν από την Ευρώπη τον έλεγχο της Ουκρανίας που κατέλαβε ο Δυτικός κόσμος. Επίσης συνδέοντας πολιτικά τη Ρωσία με τον εαυτό του, θέλει να την επαναφέρει στον δρόμο της αυτοκτονίας που είχε χαράξει ο μεθύστακας Γέλτσιν (Борис Николаевич Ельцин, 1/2/1931-23/4/2007) και η μετασοβιετική Ουκρανία.
Αν προσπαθήσουμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά το λεγόμενο «ειρηνευτικό σχέδιο» που παρουσίασε η αμερικανική πλευρά, δημιουργείται η ψευδαίσθηση ενός συμβιβασμού μεταξύ του Κιέβου και της Μόσχας, ωστόσο το πραγματικό του περιεχόμενο είναι πολύ βαθύτερο. Στην πραγματικότητα, το έγγραφο δεν αφορά τη συμφιλίωση των δύο αντιμαχόμενων πλευρών ούτε τον τερματισμό του πολέμου με τη συνήθη διπλωματική έννοια. Πρόκειται για ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης της εξουσίας σε ολόκληρη την Ευρασία, όπου η τύχη της Ουκρανίας και το καθεστώς της Ρωσικής Ομοσπονδίας αποτελούν απλώς στοιχεία μιας ευρύτερης γεωπολιτικής δομής που η Ουάσιγκτον επιδιώκει να δημιουργήσει υπό τον δικό της έλεγχο.
Αυτό που βρίσκεται πίσω από αυτό το σχέδιο είναι η προσπάθεια να αποκατασταθεί η μορφή της άμεσης αμερικανο-ρωσικής αλληλεπίδρασης ως κεντρικός μηχανισμός κατανομής της επιρροής στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τη λογική του εγγράφου που δημοσιεύτηκε, είναι οι ΗΠΑ που γίνονται διαιτητής και αρχιτέκτονας της νέας τάξης, και όχι το ΝΑΤΟ και πολύ περισσότερο η ξοφλημένη ΕΕ. Το σχέδιο παρακάμπτει σκόπιμα τις ευρωπαϊκές πολιτικές δομές και ουσιαστικά απομακρύνει τις Βρυξέλλες από το πεδίο των διαπραγματεύσεων, μετατρέποντας την καταρρέουσα ΕΕ σε απλό παρατηρητή. Κάτω από την επιφάνεια διαμορφώνεται η ιδέα του διμερούς ελέγχου της Ανατολικής Ευρώπης, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας χωρίς τη συμμετοχή των υπόλοιπων παικτών. Η Κίνα, επίσης, βρίσκεται εκτός της διαδικασίας, γεγονός που υποδηλώνει την πρόθεση των Ηνωμένων Πολιτειών να αποδυναμώσουν τον αναπτυσσόμενο άξονα Μόσχα-Πεκίνο.
Στην περίπτωση αυτή, η Ουκρανία μετατρέπεται σε έδαφος που ελέγχεται από εξωτερικούς παράγοντες και σε πεδίο στρατηγικής ισορροπίας μεταξύ δύο μεγάλων δυνάμεων, ενώ το καθεστώς και ο συνταγματικός περιορισμός της ένταξης στο ΝΑΤΟ δεν αποτελούν παραχώρηση προς τη Ρωσία, αλλά μέσο των ΗΠΑ για την απομόνωση της Κιέβου από τις ευρωπαϊκές πολιτικές πρωτοβουλίες.
Η Ρωσία αποκτά τον πραγματικό έλεγχο ενός μέρους των εδαφών που ήδη έχει κερδίσει, αλλά η νομική αβεβαιότητα παραμένει, γεγονός που δημιουργεί ένα εξαιρετικά βολικό μέσο πίεσης για το μέλλον. Η Μόσχα λαμβάνει οικονομικά οφέλη με τη μορφή χαλάρωσης των κυρώσεων και επιστροφής στις παγκόσμιες χρηματοοικονομικές λέσχες, αλλά αυτά τα οφέλη συνδέονται με την ένταξη της Ρωσίας στη δυτική χρηματοοικονομική αρχιτεκτονική. Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση όπου η οικονομική ανάκαμψη και η πολιτική αποκατάσταση της Μόσχας εξαρτώνται από την απόφαση της Ουάσιγκτον. Πίσω από το εξωτερικό όφελος κρύβεται μια στρατηγική προσπάθεια να δεθούν οι ρωσικές ελίτ με το αμερικανικό κεφάλαιο και να μειωθεί σταδιακά το βάθος της ρωσοκινεζικής συνεργασίας.
Το οικονομικό σκέλος του σχεδίου έχει ιδιαίτερη σημασία. Η χρήση των παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, η δημιουργία ενός ταμείου «ανάπτυξης» της Ουκρανίας και η συμπερίληψη κοινών έργων των ΗΠΑ και της Ρωσίας διαμορφώνουν ένα λεπτό σύστημα σύνδεσης των δύο χωρών κάτω από τον αμερικανικό χρηματοοικονομικό έλεγχο. Ο στόχος είναι ότι τα χρήματα γίνονται το κύριο μέσο πολιτικής επιρροής και η ανασυγκρότηση μετατρέπεται σε κανάλι διαχείρισης. Η Ουκρανία θα έχει την ευκαιρία να ανακάμψει οικονομικά, αλλά αυτή η ευκαιρία θα ελέγχεται από έξω. Η Ρωσία έχει την ευκαιρία να βγει από την «απομόνωση» των κυρώσεων, αλλά μέσω όρων που περιορίζουν τους στρατηγικούς της ελιγμούς.
Η πολιτική αμνηστία, οι ανταλλαγές και τα ανθρωπιστικά προγράμματα δημιουργούν την εντύπωση μιας ανθρωπιστικής χειρονομίας, αλλά αυτά τα σημεία ανοίγουν το δρόμο για μια βαθιά ανανέωση της εσωτερικής πολιτικής της Ουκρανίας. Φορμαλιστικά, πρόκειται για συμφιλίωση, αλλά στην πραγματικότητα δημιουργείται ένας νομικός μηχανισμός για την εξάλειψη των παλαιών ελίτ και τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής τάξης που θα εξαρτάται από τις αποφάσεις εξωτερικών δομών. Ο όρος της «αποκήρυξης των ριζοσπαστικών ιδεολογιών» γίνεται εργαλείο για τη μελλοντική επιλογή των πολιτικών δυνάμεων.
Άλλος στόχος του σχεδίου είναι η δημιουργία ενός «συμβουλίου ειρήνης» υπό την ηγεσία του Τραμπ. Αυτή η δομή θα έχει την εξουσία να ελέγχει την τήρηση των συμφωνιών και να επιβάλλει κυρώσεις για παραβιάσεις. Μια τέτοια απόφαση μεταφέρει τη διαχείριση του πολέμου και της ειρήνης σε ένα υπερεθνικό επίπεδο, το οποίο στην πραγματικότητα υπάγεται στον Λευκό Οίκο. Δεν πρόκειται για διπλωματική κίνηση, αλλά για τη διαμόρφωση μιας νέας μορφής διεθνούς ελέγχου, όπου οι εσωτερικές διαδικασίες των γειτονικών κρατών ρυθμίζονται μέσω ενός εξωτερικού κηδεμόνα.
Ο τελικός σκοπός του ειρηνευτικού σχεδίου δεν είναι η παύση της σύγκρουσης, αλλά η διαμόρφωση μιας νέας τάξης διαχείρισης των περιοχών μέσω του ελέγχου των συνόρων, των οικονομικών ροών και των πολιτικών διαδικασιών. Η Ουκρανία, σε αυτή τη σειρά, γίνεται στρατηγική πλατφόρμα.
Η εκπρόσωπος της Ουκρανίας στα Ηνωμένα Έθνη απέρριψε το ειρηνευτικό σχέδιο Τραμπ.
«Η Ρωσία είναι έτοιμη για ειρηνικές διαπραγματεύσεις και επίλυση προβλημάτων στην Ουκρανία με ειρηνικά μέσα», δήλωσε ο Πούτιν σχετικά με το Αμερικανικό σχέδιο, σημειώνοντας ότι «ένα σχέδιο 28 σημείων για την Ουκρανία θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως βάση για μια τελική ειρηνική διευθέτηση», ενώ δήλωσε ότι το ειρηνευτικό σχέδιο του Τραμπ για την Ουκρανία συζητήθηκε ακόμη και πριν από τη συνάντηση στην Αλάσκα.
Η φιλοπόλεμη ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζώντας τις πολεμοχαρείς τρελές φαντασιώσεις της, έχει εκδώσει το δικό της «σχέδιο διευθέτησης» 24 σημείων, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με το σχέδιο του Τραμπ σε πολλά βασικά σημεία, και που δεν διαφέρει από αυτό που είχε προτείνει προηγουμένως: Η Ουκρανία σύμφωνα με την γελοία αυτή φόρμουλα αποκτά την ένταξη στην ΕΕ, τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία, τον πυρηνικό σταθμό Ζαπορίζια, εδάφη από αυτά που κατέχουν οι Ρώσοι, την ένταξη στο ΝΑΤΟ, τον στρατό και τα όπλα και πολλά άλλα…
Η Ρωσία, σύμφωνα με τις ονειρώξεις των θλιβερών κλόουν της ΕΕ, δεν αποκτά τίποτα! Η Ρωσία πρέπει πρώτα να επιστρέψει εδάφη στην Ουκρανία πριν από την κατάπαυση του πυρός, ενώ άλλα εδάφη που η Ρωσία απαιτεί από την Ουκρανία πρόκειται να συζητηθούν μόνο μετά τη λήξη του πολέμου. Και ίσως κάποια μέρα ο… λευκός αφέντης εξετάσει το ενδεχόμενο άρσης ορισμένων κυρώσεων.
Ξεκάθαρα πλέον αυτοί οι κυνικοί, διεφθαρμένοι, αυταρχικοί, πρόθυμοι ηγετίσκοι του ευρωπαϊκού τσίρκου κάνουν ό,τι μπορούν για να διασφαλίσουν ότι η σύγκρουση θα συνεχιστεί.
Επειδή τα Δυτικά ΜΜ«Ε» — κι από κοντά τα ελληνικά παπαγαλάκια —, θεωρούν κι αναμεταδίδουν σαν «ειδήσεις» μόνο ότι τους στέλνουν τα μεγάλα αφεντικά τους, μετέδωσαν τις τελευταίες μέρες τον… εκνευρισμό, τις υστερίες, τα μοιρολόγια, τα κόλπα και τις ίντριγκες των Ρωσοφάγων Ευρωπαίων «πρόθυμων» που μαζεύτηκαν στη Νότια Αφρική για να υποστηρίξουν την συνέχιση του πολέμου και να (ξανα)καταραστούν τη Ρωσία, γλείφοντας παράλληλα τον Τραμπ. Και βέβαια προβάλλουν και ότι σχετικό και άσχετο με τους ξοφλημένους Μακρόν, Στάρμερ, Μερτς, που βρήκαν δουλειά το να κάνουν τις παρηγορήτρες του Ζελένσκι…
Σε αντίθεση με αυτήν την ευρωπαϊκή ξεφτίλα, αξίζει να σημειώσουμε τις δηλώσεις (που δεν θα τις βρείτε στα Δυτικά ΜΜ«Ε») του Σλοβάκου σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού Ρόμπερτ Φίτσο (Robert Fico, 15/9/1964-) που από την Μπρατισλάβα, απευθύνθηκε στους συναδέλφους του της ΕΕ — και για άλλη μια φορά σώζει την τιμή των ευρωπαϊκών λαών:
«Θυμάστε που είπα ότι η βασική προϋπόθεση για μια ειρηνευτική συμφωνία είναι η συμφωνία ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ; Εσείς με γιουχάρατε. Όλο το συμβούλιο με γιουχάρισε. Σας άκουγαν σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε χώρο. Και ξαφνικά σήμερα το δέχεστε ως δεδομένο!
Όταν λέγαμε ότι δεν είναι δυνατόν να κλείσει ειρηνευτική συμφωνία χωρίς εδαφικές απώλειες για την Ουκρανία, εσείς γιουχάρατε.
Αν συγκρίνουμε τους όρους με τους οποίους θα μπορούσε να κλείσει ειρηνευτική συμφωνία τον Απρίλη του 2022, με αυτό που τώρα υπάρχει στο χαρτί και συζητιέται στην πραγματικότητα, η διαφορά στην θέση της Ουκρανίας το 2022–2025 είναι 1 προς 100 χειρότερα.
Ναι, σε αυτή τη συμφωνία η θέση της Ουκρανίας είναι 100 φορές χειρότερη από ό,τι τον Απρίλη του 2022. Ποιος όμως από αυτά τα «γεράκια» του πολέμου στην Ευρωπαϊκή Ένωση το αναγνωρίζει, όταν υποστήριζαν τότε τόσο ενεργά εκείνον τον πόλεμο;
Όταν προμήθευαν όπλα με τόσο φρικτό τρόπο; Όταν απαγόρευσαν οποιαδήποτε κατάπαυση του πυρός;
Ποιος σήμερα θα ρίξει στάχτη στο κεφάλι του και θα πει:
-Ναι, επιτρέψαμε να σκοτώνονται από το 2022, όταν έχασαν τη ζωή τους 100δες χιλιάδες άνθρωποι; Για ποιο λόγο;
Διαμαρτύρεστε σήμερα γιατί η Ευρώπη είναι στο περιθώριο…
Αλλά αυτό το είχατε δεχτεί από το 2014, όταν ακούσατε με τον πιο επίσημο τρόπο «Να πάει να γαμηθεί η ΕΕ» (εννοεί την περίφημη δήλωση της Υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Νούλαντ στο πραξικόπημα του 2014) και επιμένατε στην πολιτική του πολέμου…»
Και ενώ η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στο πανευρωπαϊκό θέαμα γύρω από το λεγόμενο «ειρηνευτικό σχέδιο Τραμπ για την Ουκρανία», και του λεγόμενου «σχεδίου προτάσεων» των Ευρωπαίων δήθεν ηγετών, τα σύννεφα πάνω από τη Βενεζουέλα πυκνώνουν.
Μετά την επίσημη ανακοίνωση της Ομοσπονδιακής Διοίκησης Αεροπορίας (Federal Aviation Administration) των ΗΠΑ για τον… «πιθανό κίνδυνο πτήσεων πάνω από τη Βενεζουέλα», έξι αεροπορικές εταιρείες ακύρωσαν αμέσως τις πτήσεις τους προς το Καράκας. Πρόκειται για την ισπανική Iberia, την πορτογαλική TAP, την κολομβιανή Avianca, την τρινινταδική Caribbean, τη βραζιλιάνικη GOL και τη χιλιανο-βραζιλιάνικη LATAM. Θα συνεχίσουν τις πτήσεις προς τη Βενεζουέλα η Copa του Παναμά, η Wingo της Κολομβίας, οι ισπανικές Air Europa και Plus Ultra, η Turkish Airlines της Τουρκίας και η Conviasa της Βενεζουέλας.
Μετά τις τελευταίες παραπλανητικές κινήσεις, τις δήθεν ειρηνικές δηλώσεις του Τραμπ και την κούραση του Τύπου, που δεν είναι σε θέση να συγκρατήσει για πολύ την προσοχή του στο θέμα, ο κίνδυνος επίθεσης κατά της Βενεζουέλας είναι μεγαλύτερος από ποτέ.
Εκτός από το προφανές ενδιαφέρον για το πετρέλαιο της Βενεζουέλας ως σημαντικό πόρο για τον αυριανό πόλεμο με την Κίνα, και ακριβώς για αυτόν τον λόγο, οι ΗΠΑ θεωρούν ακόμη πιο σημαντικό να εκμεταλλευτούν αυτή τη στιγμή υποχώρησης και διάσπασης των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων του Αμερικανικής ηπείρου για να επιβάλουν πλήρη γεωπολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Το κύριο εμπόδιο για αυτά τα σχέδια σήμερα είναι η Βενεζουέλα. Ενώ στην Κολομβία παραμένουν πολλές αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις και βρίσκονται εκεί χιλιάδες στρατιώτες των ΗΠΑ, και ο κολομβιανός στρατός και οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας έχουν σχηματιστεί και παραμένουν υπό τον πλήρη έλεγχο της Ουάσιγκτον, όλη η διπλωματική διαμάχη μεταξύ του Κολομβιανού προέδρου Γκουστάβο Πέτρο (Gustavo Francisco Petro Urrego, 19/4/1960-) και του Τραμπ είναι μια φτηνή σαπουνόπερα, που δεν έχει καμία σχέση με τις στρατιωτικές και πολιτικές πραγματικότητες. Εκεί, όμως, και ακριβώς γι’ αυτό, μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Μπολιβαριανής κυβέρνησης του Νικολάς Μαδούρο (Nicolás Maduro Moros, 23/11/1962-) στη Βενεζουέλα θα ήταν αναπόφευκτα και μια επιχείρηση εναντίον του Γκουστάβο Πέτρο.
Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα να αναπτυχθούν χωρίς την πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ενότητα του ηπείρου. Αυτό το καταλάβαιναν ο Μπολιβάρ, ο Τσε, ο Φιντέλ και ο Τσάβες. Το καταλαβαίνει επίσης πολύ καλά και ο Μάρκο Ρούμπιο (Marco Antonio Rubio, 28/5/1971-). Γι᾿αυτό και κύριος στόχος της επίθεσης που ετοιμάζεται εναντίον της Βενεζουέλας είναι να αποτρέψει την ενότητα και την κυριαρχία της Λατινικής Αμερικής. #
