Με τα λόγια του καλού συντρόφου: «Χρειάζεται η Αναρχία. Χρειάζεται ένα ταρακούνημα του συστήματος. Είναι απαραίτητο για να αλλάξουν τα πράγματα που έχουν βαλτώσει σε μια χώρα που έχει πάρα πολλές δυνατότητες».
«Αποτύχαμε σε πολλά πράγματα, φέρω ευθύνη και για τον Τσίπρα και για την τροπή που πήραν τα πράγματα. Η Αριστερά είναι συμβιβασμένη και απαξιωμένη. Πρέπει να μην φοβηθεί την… “αδιαλλαξία”. Πρέπει να γυρίσει στον πυρήνα της ύπαρξής της αν θέλει να εκφράσει τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν».
«Βέβαια, πάντα στους νέους, τους 20 έως 30 χρονών, θα βρίσκεται η ευθύνη για τη γέννηση νέων πραγμάτων. Εμείς πια, μόνο συμβουλευτικό (και αν) ρόλο μπορούμε να παίξουμε. Ισως να μην τις προλάβω εγώ, αλλά είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές κοινωνικές και πολιτικές, δεν μπορεί να συνεχιστεί η υπάρχουσα κατάσταση».
Αναλυτικά
Ο Αλέκος Αλαβάνος, μιλά για την κρίσιμη κατάσταση της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη, την ιστορική της πορεία, τις αποτυχίες της, και την ανάγκη για ριζική ανανέωση και δράση, ειδικά από τη νέα γενιά.
Αρχικά, εκφράζει την ανησυχία του για την τρέχουσα κατάσταση της Αριστεράς, περιγράφοντάς την ως σχεδόν ανύπαρκτη ως μια δυναμική δύναμη προόδου, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη ενώ χαρακτηρίζει «γελοία» την εστίαση σε προσωπικότητες όπως ο Μακρόν και υποστηρίζει ότι η απάντηση στον κίνδυνο της ακροδεξιάς δεν μπορεί να είναι μια “χλιαρή και ανούσια πράξη”.
Ο Αλέκος Αλαβάνος βλέπει την πολιτική σκηνή σε Ελλάδα, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία να χαρακτηρίζεται από «καθήλωση, οπισθοδρόμηση, φοβία και έλλειψη ευρηματικότητας», ενώ εκφράζει τη χαρά του για την πρωτοβουλία του Τζέρεμι Κόρμπιν να ιδρύσει νέο κόμμα στη Βρετανία, θεωρώντας τον «καλό άνθρωπο» που μπορεί να προσφέρει μια «φωνή για έναν διαφορετικό δρόμο».
Αναφορικά με τον ρόλο της Αριστεράς, τονίζει την ανάγκη για καινοτομία, λαϊκή έκφραση, επιμονή και αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, μέσα από μια «αγωνιστική, ουσιαστική τοποθέτηση» που συνεχώς ανανεώνεται και ασκεί δριμεία κριτική στην ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο «σύστημα» των μνημονίων, χαρακτηρίζοντάς την «τερατώδη έκπληξη» και «τρομερή καθήλωση», ενώ υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίστηκε σε ένα μπλοκ παρόμοιων κινήσεων με τα συντηρητικά κόμματα.
Ο ίδιος εκτιμά ότι ο αγώνας για ουμανισμό και δημιουργία, δεν θα εξαφανιστεί στην Ελλάδα, αλλά είναι πολύ αποδυναμωμένος και προτείνει τη δημιουργία μεγαλύτερων συμμαχιών, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ, το οποίο καλεί να μην κλείνει τις πόρτες του ενώ τονίζει την ανάγκη για αδιάλλακτη στάση στην πολιτική ζωή, ώστε να υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις που δεν ταυτίζονται.
Για την Ελλάδα, κρίνει ότι χρειάζεται ένα «σοκ» και μια «πολύ προωθημένη επαναστατικότητα» – όχι με την έννοια της βίας, αλλά ενός ριζοσπαστικού κινήματος ενώ εκφράζει τη λύπη του για τη φυγή νέων επιστημόνων στο εξωτερικό. Επίσης, αναφέρεται στην Πολυτεχνική εξέγερση ως παράδειγμα κίνησης που «σόκαρε» την Ελλάδα και συνέβαλε σε μεγάλες αλλαγές.
Σχετικά με την προσωπική του ευθύνη για την επιλογή ηγεσίας το 2008, ομολογεί ότι έχει πολύ μεγάλη ευθύνη για την πρόταση που έκανε, καθώς δεν περίμενε την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο κυρίαρχο σύστημα.
Ο Αλέκος Αλαβάνος εκτιμά ότι θα γεννηθεί ένα νέο κινηματικό ρεύμα, ενδεχομένως από νέους ανθρώπους, ακόμα κι αν αυτό καθυστερήσει και τονίζει τις τεράστιες δυνατότητες της Ελλάδας λόγω της ευρηματικότητας των Ελλήνων.
Τέλος υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ ως προσωπική άποψη, αλλά θεωρεί σημαντικότερο το να σπάσει το “τείχος” της οικονομικής πολιτικής που καθορίζεται από εξωτερικούς παράγοντες ενώ κλείνοντας τονίζει τη σημασία της μνήμης και τη δυνατότητα των παλαιότερων γενεών να δώσουν «δρόμους, φαντασίες και θεματολογία», αλλά οι νέοι είναι αυτοί που πρέπει να είναι μπροστά.
