Ακόμα και στους κόλπους του οργανωμένου εγκλήματος, ισχύουν απαράβατοι κανόνες. Ένας από αυτούς, δεν επιτρέπει επιθέσεις εναντίον γυναικών και παιδιών. Θεωρείται άκρως υποτιμητικό καθώς και άνανδρο, δεδομένης της αδυναμίας των “αμάχων”, στις μεταξύ τους διαφορές.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο, όχι μόνο δεν ισχύει για τους εγκληματίες στρατιωτικούς του Νετανιάχου, αλλά τα χτυπήματα κατά αμάχων, τα έχουν αναγάγει σε μόνιμη πρακτική. Αλήθεια, αυτά τα ανθρωποειδή τι παρακαταθήκη θα αφήσουν στα παιδιά τους, τι θα τους απαντούν στο ερώτημα, “τι έγινε τότε”. Και τι θα γράψουν οι ιστορικοί τους στα διδακτικά βιβλία, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα καταδικασμένα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;
Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι θα διανθίσουν τη γενοκτονία κατά του Παλαιστινιακού λαού, με διθυράμβους για την… ανδρεία και την αποτελεσματικότητα (εννέα παιδιά στα δέκα εχθές) του Ισραηλινού στρατού, εναντίον της τρομοκρατίας. Το ζητούμενο και το φλέγον θέμα όμως είναι, μέχρι πότε και τι περιμένουν όσοι κινούν τα νήματα για να επέμβουν αποτελεσματικά και όχι με παραινέσεις προκειμένου να σταματήσουν τον σφαγέα;
Και μην μας πούνε ότι δεν επεμβαίνουν σε κυρίαρχα κράτη, γιατί μνήμη, ακόμα διαθέτουμε…
