Ας είναι όμως. Ας πούμε ότι η Ουκρανία είναι πιο κοντά μας και αυτό φτάνει για να δικαιολογήσει τη διαφορετική μας στάση. Αν είναι όμως να τον ακούσουμε, γιατί πρέπει η παρουσία του να εξελιχθεί σε ένα επικοινωνιακό σόου, όπως μονίμως αποζητά η κυβέρνηση; Αν η παρουσία του είναι όντως μια «θετική κίνηση αλληλεγγύης», όπως ανέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι «αυτονόητη» η αποδοχή του αιτήματος, όπως είπε το ΚΙΝ.ΑΛΛ., γιατί είναι αυτονόητο ότι δεν θα τον ρωτήσουμε τίποτα; Από πότε η αλληλεγγύη μας έγινε μουγκή και από πότε τάχθηκε στην υπηρεσία της επικοινωνίας;
Αλήθεια, ο ελληνικός λαός τίποτα δεν θα είχε να ρωτήσει διά των αντιπροσώπων του τον Ζελένσκι; Ούτε καν για τους δικούς μας ανθρώπους, τους πάνω από 100.000 ομογενείς που βρέθηκαν μεταξύ διασταυρούμενων πυρών εν μέσω τόσο του παρόντος πολέμου όσο και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου που μαίνεται από το 2014 στις ανατολικές περιοχές της χώρας; Είναι ψέμα αυτό που λέει, π.χ., το ΚΚΕ, ότι ο Ζελένσκι είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης;
Ο σχεδιασμός του… «event» διατηρεί τη χώρα μας στην εξέδρα, παρατηρητή των σχεδιασμών και χειροκροτητή του αφηγήματος της Δύσης. Αν όντως ανήκουμε στη Δύση, είμαστε εκεί ως ισότιμοι συνομιλητές ή ως πρόθυμοι σύμμαχοι και μαλθακοί κλακαδόροι;
