Ολοι και όλα πλέον παρακολουθούνται. Είναι χρήσιμο να το ξέρουμε αυτό. Με την επίκληση της εθνικής ασφάλειας και με έναν καλό και πρόθυμο εισαγγελέα, όποιος ελέγχει την ΕΥΠ έχει στα χέρια του όλη την πληροφορία που χρειάζεται (ειδικά οποίος έδειξε την πρεμούρα να πάρει και διοικητικά τον έλεγχό της, αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία).
Μόνο που οι πραγματικοί εθνικοί κίνδυνοι μάλλον είναι έτη φωτός πιο μπροστά από την ΕΥΠ. Ακόμα και το οργανωμένο έγκλημα (φαίνεται να) είναι πολύ καλύτερα εξοπλισμένο τεχνολογικά από τους τύπους με τα μαγνητόφωνα και τις καπαρντίνες.
Αρα τι μένει; Μένει ένας ευρωβουλευτής που έγινε αρχηγός κόμματος και θέλουμε να μάθουμε κάτι για να τον κρατάμε, μένει ένας δημοσιογράφος που ψάχνει τα σκάνδαλα των τραπεζών, μένει ένα κίνημα που αντιτίθεται στην καταπάτηση του δημοσίου χώρου, μένουν οι ακτιβιστές που οργανώνουν αντιδράσεις στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, μένουν οι αλληλέγγυοι που σώζουν πρόσφυγες στα νερά του Αιγαίου. Αυτοί είναι οι πραγματικοί στόχοι. Ενα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό φάσμα «υπόπτων» που με μια απλή εισαγγελική εντολή ξεκινούν, νόμιμα πάντα, να παρακολουθούνται.
Ας τα έχουμε αυτά υπόψη όσοι αποφασίζουμε να χαλάσουμε τα σχέδια των εξουσιών. Και με αυτή την έννοια ίσως μας δίνουν αφορμή οι τελευταίες αποκαλύψεις να σκεφτούμε πως σημασία έχει όχι αν εμείς λέμε κάτι ύποπτο στο τηλέφωνο, αλλά αν το θεωρήσει ύποπτο εκείνος που κάνει τη συνακρόαση.
