Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει πως τα καταφέρνει να σταθεί όρθιος ακόμα και σε συνθήκες «εχθρικές», σε συνεντεύξεις «εκτός έδρας» και με δύσκολες εκ δεξιών ερωτήσεις. Σαφής υπεροχή σε σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που διαβιοί μόνο σε ασφαλή περιβάλλοντα και οργίζεται κάθε φορά που μια ερώτηση ξεφεύγει από τον έλεγχο του επιτελείου του. Φτάνει όμως αυτό;
Κάτι που λείπει από τον δημόσιο διάλογο είναι οι ερωτήσεις… εξ αριστερών (αν μου επιτρέπεται η έκφραση). Καμιά φορά, μοιάζει ευκολότερο να βρεθεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στον ΣΚΑΪ, παρά απέναντι σε ερωτήσεις για τα προτάγματα και τις ιδέες της Αριστεράς.
Θα πάρουμε πίσω λιμάνια, δρόμους και αεροδρόμια, όπως πρότεινε ο Σκουρλέτης; Θα γυρίσει πίσω η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και θα αποδεσμευτεί το νεράκι από το Υπερταμείο, όπου εντάχθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ; Θα συνεχίσει να ψηφίζει υπέρ του Λάτση στο Ελληνικό και υπέρ των εξοπλισμών με τα Ραφάλ; Θα επιμείνει υπέρ των εξορύξεων και υπέρ του καταστροφικού νέου αεροδρομίου στην Κρήτη;
Είναι αντιπροσωπευτική για την ελληνική Αριστερά η εκπροσώπηση στη ευρωβουλή από Γεωργούλη, Κουντουρά και Πέτρο Κόκκαλη; Με αυτούς τους όρους θα εκλεγεί από τη βάση και η Κεντρική Επιτροπή;
Γενικά αλλάζει, εκ-παιδεύει, πείθει το κόμμα τον λαό στον οποίο απευθύνεται για τις αλήθειες και την αξία των ιδεών του ή προσπαθεί εκείνο να μοιάσει όσο γίνεται στον κατά βάση συντηρητικό «μεσαίο χώρο» για να αποσπάσει την ψήφο του;
Θα είχε ενδιαφέρον μία τέτοια συνέντευξη. Είναι θετικό να μπορείς να παίξεις μπάλα και στο γήπεδο του αντιπάλου, αρκεί να μην έχεις ξεχάσει τα κατατόπια και στο δικό σου γήπεδο.
