Άμα το σανδάλι το φορά ένας πτωχός μουσικός είναι «τρε μπανάλ» ακόμα και αν ήταν μόνο κατά τις ώρες της πρόβας στο Προεδρικό Μέγαρο και μετά ο άνθρωπος πήγε και άλλαξε.
Πολύ δε περισσότερο άμα ήταν του διευθυντή αριστερής εφημερίδας, όπως διακινήθηκε στην αρχή λόγω φυσικής ομοιότητας με τον μουσικό. Τότε, αν ο δράστης ήταν όντως ο διευθυντής – δημοσιογράφος, θα ήταν προσβολή για τον θεσμό της Προεδρίας και περιφρόνηση για την τελετή της επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας.
Αν όμως το σανδάλι είναι ενός πλούσιου κυρίου, που έχει μια μεγάλη εταιρία με στρώματα και από πάνω είναι και προσωπικός φίλος του βασιλιά της Ολλανδίας, ε τότε αλλάζει. Ακόμα και αν είναι μέσα στο Προεδρικό μέγαρο, πάνω στο χαλί και όχι έξω στους κήπους.
Τότε για τα κεντρικά ΜΜΕ, το σανδάλι γίνεται «αντισυμβατικό στυλ», μετατρέπεται σε «δήλωση απλότητας» και σε μια… απρόσμενη μινιμάλ εσάνς τραχανοπλαγιάς με νότες “πουτ δε κοτ ντάουν” αισθητικής.
Ακόμα και στο σανδάλι, το θέμα είναι… ταξικό.
