Εσείς μπορεί να γελάτε αλλά η υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση απ’ ό,τι φαίνεται. Και τα μηνύματά της για τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις είναι πολύ πιο σοβαρά.
Ναι, τα διαβάζω κι εγώ. Ο Καμμένος και ο Κουβέλης αντάλλασαν τόσο «κολακευτικούς» χαρακτηρισμούς ο ένας για τον άλλο που αναρωτιέστε πως θα συμπράξουν στην ίδια κυβέρνηση και στο ίδιο υπουργείο.
Συμπέρασμα πρώτο:Ο Τσίπρας μας λέει κατάμουτρα πως αν είναι για την εξουσία και για την παραμονή στα πράγματα όλα ξεχνιούνται, και θα δείτε σε λίγη ώρα τα μέλια που θα ανταλλάξουν οι δυο τους στην παράδοση – παραλαβή. Τους εκθέτει ανεπανόρθωτα βάζοντάς τους δίπλα δίπλα. Αυτό το ζευγάρι στο υπουργείο Αμυνας είναι η επιτομή του πολιτικού καιροσκοπισμού. Κατά κάποιο τρόπο είναι και μια μικρή «τιμωρία» που πρέπει να υποστεί ο Φώτης Κουβέλης για το γεγονός ότι έπαιξε και έχασε πριν από 8 χρόνια αποχωρώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ. (Δείτε ιστορική αναδρομή παρακάτω).
Συμπέρασμα δεύτερο:Αφού γίνεται υπουργός ο Κουβέλης, αφού σε ένα μόνο υπουργείο ο Τσίπρας μπορεί να χωρέσει έναν νυν και έναν πρώην αρχηγό κόμματος, τότε να ξέρετε πως σε αυτή την κυβέρνηση μπορεί να χωρέσει κι άλλος ένας αρχηγός. Άλλη μία για την ακρίβεια και ας διακινδυνεύσω εγώ να βγω ψεύτης και εσείς να γελάτε μαζί μου. Αλλά μετά τις επόμενες εκλογές θα δείτε και τη Φώφη με υπουργείο να συγκυβερνά. (Και το σκάνδαλο Novartis, πολύ την βολεύει και την ίδια για να ξεκαθαρίσει από τα βαρίδια του Βενιζέλου, του Λοβέρδου και διάφορων άλλων συνοδοιπόρων του Σαμαρά και του Άδωνι) οι οποίοι μαζί με τη χώρα κατάφεραν κυρίως να καταστρέψουν το ΠΑΣΟΚ. Ο Τσίπρας σήμερα σιγά σιγά το αναστηλώνει και χάρη μεγάλη θα του χρωστάνε. Ναι και ο Σταύρος, ο Θεοδωράκης ντε, χαμένος δε θα πάει. Και τέταρτος αρχηγός χωράει…
Δύο παρατηρήσεις:
*Αξίζει να θυμηθείτε πως στην ίδια ακριβώς θέση, ως αναπληρώτρια υπουργός Άμυνας, υπηρέτησε και η Φώφη Γεννηματά, πριν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Με υπουργό τότε τον Αβραμόπουλο και πρωθυπουργό τον Σαμαρά. Είτε η ιστορία μας κάνει πλάκα είτε κάτι άλλο συμβαίνει με αυτές τις «προστατευμένες» και χωρίς πολιτικό ρίσκο υπουργικές καρέκλες που χρησιμεύουν μόνο για να χτίζεις προφίλ για το πολιτικό σου μέλλον.
*Με το στρίμωγμα δύο αρχηγών στο Άμυνας ο Τσίπρας αφενός προσπαθεί να συγκρατήσει κάπως τον Καμμένο αφετέρου να στείλει μήνυμα πως παίρνει στα σοβαρά το συγκεκριμένο υπουργείο, εν μέσω περίεργων εξελίξεων στο Αιγαίο. Τώρα για το αν είναι όντως καλό για την εθνική άμυνα το συγκεκριμένο ζευγάρι, ας το κρίνουν οι πιο ειδικοί από μένα.
Για να καταλάβετε όμως γιατί ο Φώτης Κουβέλης μπορεί να οδηγήσει ευθέως στη σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ ίσως είναι χρήσιμη μια μικρή αναδρομή στα τελευταία 8 χρονάκια του πολιτικού μας βίου:
Είναι Ιούνιος του 2010. Ο Συνασπισμός μεταμορφώνεται σε ΣΥΡΙΖΑ και ο Φώτης Κουβέλης αποχωρεί από το κόμμα. Εκτιμά τότε ότι η σύμπραξη με τις «αριστερίστικες» συνιστώσες θα οδηγήσει περίπου σε καταστροφή της Αριστεράς. «Η επιμονή στο σχήμα ΣΥΡΙΖΑ είναι τροχοπέδη για το άνοιγμα του κόμματός μας στην κοινωνία και μας καθηλώνει» λέει τότε και πως «Ο αριστερισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πλαίσιο πολιτικής ασφυξίας». Και φεύγει, παίρνοντας μαζί τους τρεις βουλευτές και μπόλικα στελέχη της λεγόμενης τότε, Ανανεωτικής Πτέρυγας.
Στην ουσία τους έλεγε: Αφήστε τα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς και πάμε να τα βρούμε με το ΠΑΣΟΚ. (τότε ο Συνασπισμός είχε 4,6% και 13 βουλευτές). Φυσικά δεν τον άκουσαν και βγήκαν κερδισμένοι.
(Δείτε εδώ την ιστορική του αποχώρηση από τον Συνασπισμό το 2010)
Τα «γκρουπούσκουλα» τύχαινε τότε να είναι και το πιο δυναμικό κομμάτι του αριστερού κόσμου, να είναι όσοι βρίσκονταν στον δρόμο για τα κοινωνικά δικαιώματα και για την υπεράσπιση των πολιτών που βρίσκονταν σε κίνδυνο. Αντίθετα, ο Συνασπισμός είχε ήδη πεθάνει χωρίς να το καταλάβει και μύριζε φορμόλη μόνο που περνούσες έξω από τα γραφεία της Κουμουνδούρου… Ο Τσίπρας είχε μυριστεί αυτή τη δυναμική, η οποία έφερε και πολύ κόσμο «ανένταχτων» της αριστεράς κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ. (Συνηθίζαμε τότε να λέμε πως οι ανένταχτοι είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που ποτέ και κανείς δεν τους υπολόγισε στ’ αλήθεια…)
Δυο χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση με 17%. Ο Κουβέλης έχει φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ (πήρε 6%) ενώ πρώτη είναι η ΝΔ με 19%. Ο κύριος Φώτης ακόμα δεν πιστεύει στη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ (αν και κάτι έχει αρχίζει να ψυλλιάζεται). Δέχεται να συμμετάσχει σε συγκυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και με πρωθυπουργό τον Σαμαρά. Στην πιο σκληρή μνημονιακή κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος. Και αποχωρεί και από εκεί τον Ιούνιο του 2013 όταν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος κλείνουν την ΕΡΤ (όλα έχουν ένα όριο).
Περνούν άλλα δύο χρόνια και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του προγράμματος Θεσσαλονίκης σκίζει μνημόνια, καταργεί τρόικες, χτυπά τα νταούλια για να χορεύουν οι αγορές. Το 2015, γίνεται κυβέρνηση και ο Φώτης Κουβέλης φλερτάρει σφοδρά με την πολιτική λήθη και τη μαρμάγκα. Κάτι όμως φαίνεται πως δεν πάει καλά.
Ο Σπύρος Σαγιάς παραμένει στο Μαξίμου, ονόματα όπως του Κουρπουμπλή, της Τζάκρη, του Σπίρτζη τυπώνονται στα υπουργικά επιστολόχαρτα. Μέχρι και ο Κοτσακάς, δεξί χέρι του Τσοχατζόπουλου, εντάσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ και αναλαμβάνει και ρόλο, λέει, για τη διεύρυνση του κόμματος. («Βρε λες να είχε δίκιο ο Κουβέλης και τελικά να πηγαίνουμε από τον δικό του δρόμο;» αναρωτιούνται πολλοί).
Σε έξι μήνες η διαπραγμάτευση καταρρέει και πάμε σε τρίτο μνημόνιο και ξανά σε εκλογές. Οι περισσότερες από τις συνιστώσες αποχωρούν από το τρένο, που πλέον έχει σταθερό συνεπιβάτη τον Καμμένο. Ο παλιός Συνασπισμός χάνει κι άλλα ιστορικά του στελέχη όπως ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, ο Χουντής και κάμποσοι άλλοι που εκείνη την περίοδο λέγονται «Αριστερή Πλατφόρμα».
Λίγο τον απασχολεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Ο δρόμος έχει ήδη χαραχτεί και οι πόρτες του τρένου είναι ορθάνοιχτες για να πηδήξουν μέσα ακόμα και εν κινήσει σωρηδόν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ο δρόμος μοιάζει πια σκανδαλωδώς με αυτόν που έδειχνε το 2010 ο Κουβέλης. με τη διαφορά ότι το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί τη (λεγόμενη) Αριστερά και όχι η Αριστερά το ΠΑΣΟΚ όπως ονειρευόταν εκείνος.
Έστω κι έτσι όμως, η σημερινή υπουργοποίησή του αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, κάποιες από τις οποίες μάλιστα (βλ. ΚΟΕ) αναρωτιέσαι αν ήταν ποτέ στην αριστερά ρέποντας σαφώς προς έναν ιδιότυπο «κόκκινο» εθνικισμό.
Σε αυτές (και σε όλους μας) ο Τσίπρας λέει κατάμουτρα πως τότε ο Φώτης είχε δίκιο, κι ας μην το ήξερε ούτε και ο ίδιος. «Όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε» ακούς να λένε από παντού και ξέρεις καλά πια τί εννοούν.
«Τί προτιμάτε;» σε ρωτούν. Μητσοτάκη και Άδωνι ξανά υπουργό, και Βορίδηδες και απολύσεις και πολιτική υπέρ των πλουσίων, ή το ΠΑΣΟΚ που όλοι αγαπήσαμε άντε και με λίγο από Αριστερά για ξεκάρφωμα; Και εσείς, στα κεντρικά του ΠΑΣΟΚ τί προτιμάτε; Να ξανακάνετε κολεγιά με τη ΝΔ και να μη βρίσκετε ούτε την ψήφο σας στην κάλπη ή να ξαναμπείτε στο παιχνίδι όπως μπαίνει σήμερα ο μπαρμπα Φώτης;
Τώρα αν είστε από εκείνους που ακόμα περιμένουν να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, να πάει π.χ. το αφορολόγητο στις 12.000 €, να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, να πάει στα 751 ευρώ ο κατώτατος μισθός, να μην ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία κτλ τότε λυπάμαι, χάσατε. Καμία από τις παραπάνω λύσεις δεν είναι για σας…
Να πάτε να κάνετε παρέα με τις συνιστώσες, εκεί που βρίσκονται σήμερα η καθεμία από αυτές. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.
