Θα ήταν μια κάποια λύση. Θα δικαιολογούσε και μια αντίδραση από την πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη, που, πιεσμένος από την ακροδεξιά του πτέρυγα, αρκείται να βλέπει τη λύση να πλησιάζει και εκείνος να σιγοντάρει τα ανούσια συλλαλητήρια. Αν ξαφνικά πέσει στο τραπέζι το όνομα «Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας» θα έχουν έναν λόγο οι νεοδημοκράτες να δώσουν συσπειρωμένοι και την τελευταία ρανίδα του γαλάζιου αίματός τους για την υπεράσπιση της τιμής του κόμματος.
Μέχρι τότε το θέαμα θα παραμένει θλιβερό. Ο κόσμος της παράταξης και μαζί του βουλευτές και στελέχη που περίμεναν κεντροδεξιό προσανατολισμό από τον πρόεδρο του κόμματος, δε φαίνεται να ακολουθεί τις επιλογές Μητσοτάκη. Ο μεγάλος κερδισμένος από τη στάση της Νέας Δημοκρατίας είναι και πάλι ο Σαμαράς. Τις τελευταίες εβδομάδες είναι ο ουσιαστικός (δια του Άδωνι) αρχηγός της ΝΔ. Σέρνει, με το ίδιο θέμα, για δεύτερη φορά τη δεξιά παράταξη σε πολιτική ήττα, εγκλωβίζοντάς την σε εθνικιστική και ακροδεξιά ρητορική. Και το καταφέρνει ξανά ενώ στη θέση του προέδρου βρίσκεται ένας Μητσοτάκης.
Σε άλλη γραμμή η Ντόρα Μπακογιάννη, πιο έξυπνα δρώντας παίρνει σαφείς αποστάσεις από τα συλλαλητήρια. Το ίδιο και ο περιφερειάρχης Κώστας Μπακογιάννης (τυχαίο;). Διαφοροποιείται και ο Δένδιας. Σε άλλη γραμμή και οι καραμανλικοί αφού ο αμίλητος σοφός της Ραφήνας είχε ήδη (από το 2008) αποδεχτεί σύνθετη ονομασία, συνεπώς και με τον όρο Μακεδονία. Ποιοι μένουνε; Ο Άδωνις και ο Βορίδης; Να μου το θυμηθείτε πως όταν η λύση έρθει για επικύρωση στη Βουλή θα υπάρξουν και γαλάζιες ψήφοι στο σακούλι του Τσίπρα, αν όχι με τη μορφή του «Ναι», τουλάχιστον με την επιλογή της αποχής από τα γαλάζια έδρανα.
Για σκεφτείτε το λίγο. Ποιος από τους δύο θέλει πιο πολύ να πετύχει το συλλαλητήριο και να μαζευτεί 1 εκατομμύριο κόσμος την Κυριακή; Ο Τσίπρας δεν έχει να χάσει τίποτε από αυτούς. Ούτε τον ψήφιζαν ποτέ, ούτε και στο πρόγραμμα το είχαν να τον ψηφίσουν. Για το αν επηρεάζουν τίποτα τα συλλαλητήρια σε διεθνές επίπεδο το κατάλαβε και ο ίδιος πολύ καλά μετά τις «αυταπάτες» του και τις 17 ώρες διαπραγμάτευση. Και αν χρειαστεί να ψαρέψει τίποτα από εκεί έχει και τον Καμμένο να κάνει τη βρώμικη δουλειά και να βγει και αμόλυντος με μία πιθανή δική του αποχή από την ψηφοφορία στη Βουλή.
Ο Μητσοτάκης όμως στη Θεσσαλονίκη είδε δικό του ακροατήριο να χειροκροτεί τους Φραγκούληδες και όλο το υπόλοιπο συνονθύλευμα της εξέδρας. Δικοί του ψηφοφόροι είναι αυτοί, από την ίδια δεξαμενή ψαρεύτηκαν και ριγούν με τη φράση «Το όνομα είναι η ψυχή μας». Όχι ασφαλώς, δεν είναι όλοι εθνικιστές ή φασίστες, αλλά όταν η συζήτηση έρχεται στην πατρίδα, στα ιερά και τα όσια χτυπά πιο δυνατά η καρδιά τους. Κι όποιος την αφουγκραστεί καλύτερα κερδίζει. Οπότε ο Κυριάκος πρέπει να τους χαϊδέψει, έστω κι αν δεν το θέλει, έστω κι αν κάνει τα χατίρια του Σαμαρά. Αν θέλει αύριο, που θα λυθεί το θέμα και θα περάσει η φούρια, να έχει ακόμα λαό από κάτω για να είναι αυτός αρχηγός, να συνεχίσουν να τον διαλέγουν για διαχειριστή της γαλάζιας πολυκατοικίας.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο σύρεται με μισόλογα περί της ονομασίας σε μια μάχη που δεν είναι δική του. Είναι του Σαμαρά, του Άδωνι, και των Μπαλτάκων κάθε είδους. Γιαυτό βάζει τον Αυγενάκη να μας πει πως «τα συλλαλητήρια μπορούν να γίνουν διαπραγματευτικό χαρτί». Την ώρα μάλιστα που η Ντόρα λέει πως «Είναι έγκλημα να αποκαλεί τη διπλανή χώρο όλος ο κόσμος Μακεδονία και εμείς να τους λέμε «φούφουτους»». (Δύσκολη η θέση του Λευτέρη τέτοιες ώρες: Να πρέπει να ακροβατείς ανάμεσα στα δύο αδέρφια παίζοντας όμως με τους όρους του «γιαλαντζί λαϊκιστή» Σαμαρά. Ούτε στον εχθρό σου να μην τύχει…)
Η κατάσταση έχει εξελιχθεί σε πλήρες αδιέξοδο για τον Κυριάκο και χωρίς ορατή πιθανότητα απεγκλωβισμού. Μακάρι ένας κερατάς Σκοπιανός να βρισκότανε και να πρότεινε για όνομα το «ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» και να έβγαζε στη φόρα και λογότυπο ίδιο με του κόμματος με σήμα τον βουκεφάλα. Και έναν χάρτη ίσως που να δείχνει τα σύνορά τους να φτάνουν μέχρι το Μοσχάτο, στην Πειραιώς 62.
Θα ήταν μια κάποια λύση για να ξαναγίνει «το όνομά μας η ψυχή μας»…
