Μα γιατί δεν αντιδράει κανείς;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Όλο το πολιτικό προσωπικό και τα αργυρώνητα ΜΜΕ πανηγυρίζουν για την βαρύγδουπη «κυβερνητική παρέμβαση» στον τραπεζοκεντρικό βόθρο του συστήματος πτώχευσης του λαού. Ας μην μιλήσουμε βέβαια για την αστειότητα των «μέτρων», δηλαδή των «ψίχουλων», που σε τελική ανάλυση έχουν δώσει και θα συνεχίζουν να δίνουν άλλοθι στην ντόπια χρηματοπιστωτική μαφία για την αύξηση των επιτοκίων χορηγήσεων και μηδενικό των καταθέσεων. Αυτονόητα, τα «μέτρα» της κυβέρνησης αφήνουν άθικτα τα τεράστια κέρδη, των δισεκατομμυρίων κερδών, που καταγράφει ο τραπεζικός τομέας.

Ας κατανοήσουμε ότι ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, από τη δεκαετία του 1970 έως σήμερα, έχει μπει σε πιο ανεπτυγμένη φάση και σχετίζεται με:

● την ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση του κεφαλαίου σε πολυεθνικές επιχειρήσεις,

● την παγκοσμιοποίηση της παραγωγής με μετατόπιση της μεταποιητικής βιομηχανίας από τον παγκόσμιο Βορρά στον παγκόσμιο Νότο, και

● τη χρηματιστικοποίηση, με τη μορφή της διόγκωσης της χρηματοπιστωτικής σφαίρας με κεφάλαια τα οποία παραγωγικά λιμνάζουν. Η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, έχει να κάνει με την τεράστια αύξηση της υπερδομής των χρηματοπιστωτικών τίτλων, παραγώγων κλπ, ενός άυλου χρηματοοικονομικού πλούτου, όλο και περισσότερο αποσυνδεδεμένου από το πεδίο των πραγματικών επενδύσεων, της συσσώρευσης κεφαλαίου.

Αλήθεια, τι γίνεται με το αφήγημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης της καπιταλιστικής οικονομίας, για τον «σωτήριο» ανταγωνισμό, την μη κρατική παρέμβαση, την αυτοδιόρθωση των «αγορών» (θυμάστε εκείνο το αόρατο χέρι της «αγοράς»;) και ένα σωρό από παρόμοια παραμύθια, που θα οδηγούσαν σε μειώσεις τιμών, ποιοτικότερα τελικά προϊόντα, καλύτερες υπηρεσίες, νέες θέσεις εργασίας, πτώση του πληθωρισμού κτλ;

Εννοείται ότι τίποτα δεν γίνεται! Μούγκα στην στρούγκα! Τα χρηματοοικονομικά μέσα καθυπόταξης καλά κρατούν. Και στις τράπεζες, στα σούπερ μάρκετ, στο αέριο, στο ρεύμα, στην τηλεφωνία, σε όλα τα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης και παντού! Οι Έλληνες ολιγάρχες, τμήμα της Ευρωπαϊκής και παγκόσμιας εξουσίας του εταιρικού-χρηματοπιστωτικού πλέγματος, έχουν τους τρόπους τους και διαμορφώνουν τιμές και όρους κατά το δοκούν κι απλώς επιβάλλουν την απόφασή τους στο κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό, που σε αγαστή σύμπνοια με την εκάστοτε συναινετική και χρήσιμη για το σύστημα αντιπολίτευση, «σκίζονται» να τους εξυπηρετήσουν. Μονοπώλια, ολιγοπώλια, τραστ, συντονίζονται με αναφορά μόνον το κέρδος! Με κάθε μέσον και με κάθε τρόπο, στόχος είναι μόνον το υπέρογκο κέρδος! Αυτή είναι, άλλωστε, η ουσία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος είτε στην εποχή της μανιφακτούρας είτε στην εποχή της παρασιτικής χρηματοπιστωτικής κυριαρχίας.

Και γιατί δεν αντιδράει κανείς; Μα ο σημερινός συντριπτικά αρνητικός για τα λαϊκά στρώματα πολιτικός συσχετισμός ισχύος, είναι ίσως το τίμημα που πληρώνουμε για την αποκάλυψη στον λαό, μέσα από την ίδια του την εμπειρία, της πραγματικής, ιμπεριαλιστικής φύσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, του αδίσταχτου, ναζιστικού, βίαιου χαρακτήρα τους και της ουτοπίας ή αυταπάτης κάθε «αριστερής» πολιτικής, παράταξης ή κόμματος που φιλοδοξεί να είναι «υπέρ των λαϊκών συμφερόντων» χωρίς να προϋποθέτει την ρήξη, και τελικά την έξοδο από αυτές τις λυκοσυμμαχίες.

Ακόμη και στην περίοδο 2012-2015 που υπήρχε, όντως:

δραματική χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων (υψηλότατη ανεργία, πτώση 30-40% των πραγματικών εισοδημάτων, χρεωκοπίες κ.ο.κ.),

πρωτοφανής έξαρση των ταξικών αγώνων, ενδεικτική της θέλησης των εργατο-λαϊκών στρωμάτων «να μην ζήσουμε σαν δούλοι»,

οξυμένη οικονομική και πολιτική κρίση και στο αστικό στρατόπεδο με υπαρξιακό κίνδυνο για την αστική τάξη να αμφισβητηθεί η στρατηγική της επιλογή για συμμετοχή στην Ευρωζώνη, στην ΕΕ, και «στη Δύση» γενικότερα κ.ο.κ.

ελλείψει πολιτικού υποκειμένου με τη σωστή στρατηγική και τακτική, ποτέ η κατάσταση αυτή δεν εξελίχθηκε τελικά σε επαναστατική κρίση και αλλαγή.

Στην πολιτική ζωή της χώρας κυριάρχησε η ΤΙΝΑ! Στο σημείο που ο ελληνικός λαός να μην μπορεί να νοηθεί όχι μόνο μια καλύτερη ζωή, αλλά ούτε καν μια στοιχειωδώς ειρηνική, ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή…

Όμως ξεκάθαρα, ο δρόμος για οποιαδήποτε επαναστατική κοινωνική αλλαγή περνάει μέσα από τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό. Και αντιστρόφως, η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ οδηγεί σε μια όξυνση της ταξικής πάλης που προσεγγίζει στην επαναστατική κοινωνική αλλαγή, στην λαϊκή εξουσία.

Βλέποντας, την ιστορική αυτή περίοδο που διανύουμε, το υπάρχον πολιτικό δυναμικό του τόπου, την αδυναμία –ανικανότητα σε συνδυασμό με απροθυμία– όλων των εκδοχών της αριστεράς να σχεδιάσουν μια στρατηγική και τακτική για να κατακτήσουν μια τέτοια λαϊκή εξουσία, αναρωτιόμαστε: ποιος, που, πότε;