Δεν είναι περίεργο στις νεκρολογίες να περιλαμβάνονται μόνο τα θετικά σημεία από τη ζωή του εκλιπόντος. Είθισται ο νεκρός να… δικαιώνεται και να ξεχνάμε τις μελανές σελίδες κρατώντας μόνο τις απαστράπτουσες.
Έτσι έγινε και στο πολιτικό μνημόσυνο του Γιάννη Κεφαλογιάννη στα Ανώγεια. Όλες οι αναφορές (στο βίντεο, στις ομιλίες, στο πρόγραμμα) έφταναν μόνο μέχρι τις τελευταίες κυβερνητικές του θέσεις. Και μετά υπήρχε ένα κενό…
Όλες;
Όχι όλες. Πάλι ο Καραμανλής έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά.
Και πως θα μπορούσε να μην το κάνει αφού, παρά τη φιλία τους, ήταν εκείνος που τον είχε αποπέμψει από τη θέση του πρωθυπουργικού συμβούλου και από το γραφείο του στο Μαξίμου, μετά την καταδίκη για την υπόθεση των πιέσεων που άσκησε ώστε να συγκαλυφθεί η υπόθεση των ναρκωτικών στο Ρέθυμνο.
Είπε προχθές ο πρώην πρωθυπουργός για τον Γιάννη Κεφαλογιάννη πως «είχε άμεση, προσωπική, αδιαμεσολάβητη σχέση με τους πολίτες. Για περισσότερο από μισό αιώνα, τους άκουγε, τους στήριζε, νοιαζόταν για αυτούς. Ίσως ενίοτε και σε σημείο υπερβολής»
Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
* Εδώ το σχετικό απόσπασμα:
