Παρακολουθώ με συγκίνηση, την… συγκίνηση όλων στην Ελλάδα για τον αγώνα των γυναικών στο Ιράν. Για τις ηρωικές προσπάθειες να αποτινάξουν τον θεοκρατικό ζυγό, για την δίκαιη μάχη που δίνουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις τους με το κάψιμο της μαντίλας και το κόψιμο των μαλλιών τους.
Λόγια πολιτικών και λόγια δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων στηρίζουν τις… ηρωίδες στο πλευρό των οποίων πρέπει να σταθεί όλη η ανθρωπότητα.
Υπέροχα και πράγματι συγκινητικά είναι όλα αυτά.
Μόνο που καμιά φορά σκέφτομαι ανάποδα…
Τι θα γίνει έτσι και αποφασίσουν οι «ηρωίδες» να πάρουν τα παιδιά τους και να μπουν σε μια βάρκα για να έρθουν κατά δω και να ζητήσουν άσυλο;
Θα είναι ακόμα ηρωίδες ή θα μετατραπούν σε εισβολείς, παράνομους μετανάστες και σε «κίνδυνο» για την Ευρώπη;
Θα τις υποδεχτούμε όπως τους Ουκρανούς πρόσφυγες; Θα τις αφήσουμε να περνάνε ελεύθερα τα διόδια όπως κάνουμε με εκείνους;
Κι άλλα ερωτήματα έχω…
Εδώ, στο δικό μας θεοκρατικό κράτος, πως θα αντιμετωπίζαμε το αίτημα γυναικών π.χ. να έχουν ισότιμη πρόσβαση σε όλα τα σημεία της ελληνικής επικράτειας; (Αγιο Όρος;).
Πώς αντιμετωπίζει η Εκκλησία το δικαίωμα στις αμβλώσεις και τι ρόλο επιφυλάσσει για τις γυναίκες με τα «συνέδρια γονιμότητας» και άλλες οπισθοδρομικές πρακτικές;
Πολλά ρωτάω ε;
Ας μείνω να τις βλέπω εκεί στο Ιράν.
«Ηρωίδες από μακριά», όσο δεν ενοχλούν τη δική μας τάξη πραγμάτων…
