«Σαφάρι» για να στηριχθεί το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι.
Την ώρα που το επίσημο ποσοστό ανεργίας έφτασε το 15,9%, που μεταφράζεται σε 787.229 άνεργους (ανακοίνωση Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για τον Φεβρουάριο του 2011), οι δήμοι σε όλη τη χώρα έχουν επιδοθεί σε επείγουσα αναζήτηση… ανέργων για να τους χρεώσουν την «προστασία» γερόντων.
Για να μπορέσουν να διατηρηθούν τα προγράμματα «Βοήθεια στο Σπίτι» μέχρι το τέλος του 2011 (γιατί μέχρι τότε έχει εξασφαλισθεί χρηματοδότηση), δικαιούχοι του προγράμματος δεν είναι πλέον οι ανήμποροι γέροντες, αλλά οι άνεργοι συγγενείς τους που υποτίθεται θα μπορούν να ψάξουν για δουλειά αν αποδεσμευτούν από τη φροντίδα των γερόντων. Η αλλαγή στον τρόπο χρηματοδότησης των προγραμμάτων και η διασύνδεσή τους με την ανεργία των συγγενών των γερόντων θα μπορούσε να ήταν ιστορία γραφειοκρατικής τρέλας, αν δεν υπέκρυπτε την επιδίωξη και της Eυρωπαϊκής Ένωσης να εμφανίσει μείωση της ανεργίας -έστω και με τους πιο ευφάνταστους τρόπους. Ασφαλώς εκείνοι που την πληρώνουν είναι οι γέροντες και ειδικά όσοι δεν έχουν συγγενείς ή άνεργους συγγενείς και άρα δεν δικαιούνται να μπουν στα προγράμματα.
Ζητούνται άνεργοι με κάρτα
Μετά την ανακοίνωση των νέων δεδομένων ξεκίνησε από δήμους σε όλη τη χώρα ένα «κυνήγι ανέργων» από τους οποίους ζητείται να συλλέξουν και να καταθέσουν τα δικαιολογητικά τους ως «προστάτες» των γερόντων, προκειμένου να δοθεί στο δήμο το ποσό της χρηματοδότησης των 2.000 ευρώ για κάθε ηλικιωμένο. Στον αγώνα ανεύρεσης ανέργων έχουν μπει μάλιστα και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», καθώς από τη βιωσιμότητα του προγράμματος εξαρτάται και η συνέχιση της δουλειάς τους.
Σύμφωνα με καταγγελίες που έρχονται από όλη την Ελλάδα, έχει ξεκινήσει ένας φαύλος κύκλος που προσπαθεί να διαχειριστεί τη μιζέρια του «Βοήθεια στο Σπίτι», ενός προγράμματος που ξεκίνησε με ευρωπαϊκά κονδύλια με σκοπό -κάποτε- να χρηματοδοτείται από πόρους της ισχυρής αυτοδιοίκησης αλλά που οι δήμοι, ούτε μετά τον Νόμο Καποδίστρια και φυσικά ούτε μετά τον Νόμο Καλλικράτη μπορούν να αναλάβουν.
Έτσι, πλέον, οι ηλικιωμένοι αναζητούν ανέργους, οι άνεργοι αναγκάζονται να υπογράψουν σε πολλές περιπτώσεις ψευδείς βεβαιώσεις ότι μέχρι σήμερα φρόντιζαν ανθρώπους που στην πραγματικότητα ούτε καν γνωρίζουν, οι δήμοι που ελέγχουν τα χαρτιά κάνουν τα στραβά μάτια και οι εργαζόμενοι στα προγράμματα αναλαμβάνουν ρόλο πλασιέ στην εξεύρεση ανέργων για να τροφοδοτηθεί το σύστημα και να μη χάσουν τις δουλειές τους.
Το φαινόμενο είναι γενικευμένο και οι πληροφορίες για τη διαδικασία αυτή έρχονται πλέον από Δήμους της Αττικής, της Ηπείρου, της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης, ενώ βουλευτές από τη Βοιωτία και τη Λέσβο μετέφεραν το θέμα ήδη στη Βουλή, καταθέτοντας σχετικές ερωτήσεις.
Και φάμπρικα…
Μέχρι του σημείου που η όλη παραπάνω διαδικασία γίνεται από τους δήμους μπορεί να δικαιολογηθεί και να αποδοθεί στο πρωτοφανές σύστημα που κάποιοι εγκέφαλοι της Ε.Ε. εμπνεύστηκαν. Όταν, όμως, στο κόλπο μπαίνει και ο ιδιωτικός τομέας το θέμα γίνεται πιο περίπλοκο…
Σε πρόσφατη κοινοβουλευτική παρέμβασή της η υπουργός Εργασίας κάλεσε «όλους τους φορείς υλοποίησης του προγράμματος, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι επιχειρήσεις της Αυτοδιοίκησης να υποβάλουν αίτηση συμμετοχής στο πρόγραμμα, βάσει της σχετικής προκήρυξης». Από εδώ, όμως, προκύπτει «λαβράκι»…
Όπως λέει η υπουργός «η πλειονότητα των φορέων είναι επιχειρήσεις της Αυτοδιοίκησης», που σημαίνει πως υπάρχουν και επιχειρήσεις εκτός της Αυτοδιοίκησης (προφανώς ιδιωτικές) που είναι φορείς του προγράμματος και άρα και αυτοί ψάχνουν ανέργους για να πάρουν το διχίλιαρο για κάθε ηλικιωμένο. Και σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες (κυρίως από την επαρχία), σε κάποιους ανέργους προτείνεται να βάλουν την υπογραφή τους με το αζημίωτο…