Με αφορμή τον καταστροφικό σεισμό της 28 Μάρτη 2025 στην Μιανμάρ και την Ταϊλάνδη, ας γνωρίσουμε λίγα στοιχεία από την σύγχρονη ιστορία της «εξωτικής» Μιανμάρ. Είναι μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, το κέντρο του ασιατικού εγκλήματος και ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός οπίου και ηρωίνης στον κόσμο, μετά το Αφγανιστάν.
.
Τα παλαιότερα αρχαιολογικά μνημεία χρονολογούνται από την Κάτω Παλαιολιθική εποχή. Στη διάρκεια της Νεολιθικής εποχής εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οι φυλές των Μον-Κμερ. Κατά την 2η χιλιετία ΠΚΧ άρχισε η διείσδυση από βορρά των Θιβετοβιρμακινών φυλών, πρόγονοι των Αρακανών, Τσιν και Πίγιου. Στους πρώτους αιώνες της ΚΧ εμφανίστηκαν οι πόλεις κράτη των Μον. Η μετανάστευση των πρόγονων των σημερινών Βιρμανών στην περιοχή (οι Μράνμα και οι Μιάνμα) από την ΒΔ και ΝΔ Κίνα έγινε από τον 7ο μέχρι τον 9ο αιώνα ΚΧ. Από τον 11ο μέχρι και τον 18ο αι. ΚΧ σημειώνεται η ανάπτυξη και εγκαθίδρυση των φεουδαρχικών θεσμών. Από τα μέσα του 18ου αι. ΚΧ μέχρι και τα τέλη του 19ου αι. ΚΧ σημειώνεται η περίοδος του σχηματισμού του ανεπτυγμένου φεουδαρχισμού και της δημιουργίας των προϋποθέσεων για τη διαμόρφωση καπιταλιστικών σχέσεων. Οι τρεις Αγγλο-Βιρμανικοί πόλεμοι (1824-26, 1852, 1885-86) κατέληξαν την 1η Γενάρη του 1886 στην προσάρτηση της Βιρμανίας στις Βρετανικές κτήσεις. Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία έδωσε ώθηση στο εθνικό απελευθερωτικό κίνημα της Βιρμανίας. Ακολούθησε η περίοδος της ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχέσεων κάτω από την αγγλική αποικιοκρατία μέχρι και το 1947.
Ως Αγγλική αποικία συμμετείχε στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Μ. Βρετανίας. Το 1941 τα ιαπωνικά στρατεύματα κατέλαβαν την Βιρμανία κι εγκατέστησαν ένα στρατιωτικό αποικιοκρατικό καθεστώς φασιστικού τύπου. Η Αντιφασιστική Ένωση για την Ελευθερία των Λαών (Anti-Fascist People’s Freedom League, AFPFL) ιδρύθηκε το 1944 κι έπαιξε τον κύριο ρόλο στην εξέγερση της 27ης Μάρτη 1945 και στην εκδίωξη των Ιαπώνων κατακτητών. Στη συνέχεια ξέσπασε ο απελευθερωτικός πόλεμος ενάντια στους Άγγλους ιμπεριαλιστές που κατέληξε στην ανεξαρτησία της χώρας από τη Μεγ. Βρετανία, τον Γενάρη του 1947. Η αποικιοκρατία βάρυνε την εξέλιξη της ανάπτυξης στη χώρα. Η εξάρτηση από το ξένο κεφάλαιο, τα κατάλοιπα του φεουδαρχισμού, η διαμάχη ανάμεσα στα έθνη, η έλλειψη εθνικών ηγετών και η διάσπαση των εθνικο-απελευθερωτικών δυνάμεων, που υποδαυλίστηκε από την Μεγ. Βρετανία, οδήγησαν στην έναρξη εμφύλιας σύγκρουσης. Τμήμα της εθνικής μειονότητας των Κάρεν υποκινούμενη από τους αποικιοκρατικούς κύκλους, εξεγέρθηκε κατά της κυβέρνησης.
Η χώρα είναι περισσότερο γνωστή για τον μακροβιότερο εμφύλιο πόλεμο στην ιστορία, ο οποίος διαρκεί από το 1948 έως σήμερα. Για ποιο λόγο πολεμούν μεταξύ τους οι πολίτες της Μιανμάρ και πόσο κοντά βρίσκεται η επίλυση της σύγκρουσης σήμερα; Η Μιανμάρ (που μέχρι το 1989 ονομαζόταν Βιρμανία ή Μπούρμα) έχει μια πολύπλοκη και ταραχώδη πολιτική ιστορία, η οποία χαρακτηρίζεται από αποικιοκρατία, λαϊκή δημοκρατία, στρατιωτική δικτατορία και μια αργή, αμφισβητούμενη μετάβαση προς την αστική δημοκρατία.
Γιατί υπάρχει πόλεμος στη Μιανμάρ; Ο εμφύλιος πόλεμος της Μιανμάρ είναι μια γενικευμένη ονομασία για μια σειρά από εσωτερικές ένοπλες συγκρούσεις, οι οποίες εξελίσσονται κατά το πρότυπο «όλοι εναντίον όλων». Κομμουνιστές εναντίον καπιταλιστών, στρατιωτικοί εναντίον δημοκρατών, μουσουλμάνοι εναντίον βουδιστών, κ.ο.κ. Εθνικές μειονότητες μάχονται για αυτοδιάθεση και ένοπλες εγκληματικές συμμορίες μάχονται μεταξύ τους. Η ιστορία της Μιανμάρ είναι τυπική για τις περισσότερες πρώην αποικιοκρατικές χώρες του 20ού αιώνα. Η μόνη διαφορά είναι ότι η Μιανμάρ είναι μια ασιατική δύναμη με πληθυσμό πολλών εκατομμυρίων και βρίσκεται γεωπολιτικά στη διασταύρωση της Νότιας, της Ανατολικής και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Οι συνθήκες αυτές καταδίκασαν την πρώην Βιρμανία σε ατελείωτες συγκρούσεις. Η «γέφυρα μεταξύ των ηπείρων» έχει αποτύχει, οι αντιμαχόμενες πλευρές υποστηρίζονται από διαφορετικούς γεωπολιτικούς παίκτες στο εξωτερικό.
Οι λεγόμενες «ειρηνευτικές αποστολές» δεν μπορούν να παρέμβουν στη σύγκρουση. Η Μιανμάρ έχει πληθυσμό 60 εκατομμυρίων ανθρώπων και οι ένοπλες ομάδες των διαφόρων πλευρών έχουν σκληρύνει από τις ατελείωτες μάχες. Οποιαδήποτε επέμβαση θα οδηγήσει σε βαριές απώλειες, στην ανάπτυξη αντάρτικου κινήματος και στην εμπλοκή των γειτονικών χωρών στη σύγκρουση. Επιπλέον, ένας από τους ωφελημένους από την τρέχουσα κατάσταση στη χώρα είναι η Κίνα: προμηθεύει ετησίως όπλα στη Μιανμάρ αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων και παρεμβαίνει ενεργά στην οικονομική και πολιτική ζωή των κατοίκων της περιοχής. Ικανοποιείται από την αστάθεια στη μακρινή χώρα και η Κίνα μπλοκάρει όλες τις πρωτοβουλίες άλλων χωρών. Έτσι ζει η Μιανμάρ, ως ένα διαρκώς υποβόσκων σπυρί στο σώμα της Ασίας. Αλλά πως έφτασε στο σημείο αυτό;
Ας δούμε λίγα επιγραμματικά ιστορικά στοιχεία της περιοχής για να κατανοήσουμε καλύτερα το τι γίνεται.
■ Η αυτοκρατορική περίοδος. Η Βιρμανία κυβερνιόταν από διάφορα βασίλεια, μεταξύ των οποίων και η Αποικιακή Αυτοκρατορία (9ος-13ος αιώνας), η οποία καθιέρωσε τον βουδισμό Θεραβάντα ως κυρίαρχη θρησκεία. Η Δυναστεία Κόνμπαουνγκ (1752-1885) ενοποίησε μεγάλο μέρος της σύγχρονης Μιανμάρ, αλλά συγκρούστηκε με τη Βρετανική Αυτοκρατορία.
■ Η περίοδος της Βρετανικής Αποικιοκρατίας (1824-1948). Μετά από τρεις Αγγλο-Βιρμανικούς Πολέμους (1824-1885), η Βρετανία προσάρτησε την Βιρμανία, καθιστώντας την επαρχία της Βρετανικής Ινδίας. Εθνικά απελευθερωτικά κινήματα εμφανίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, με επικεφαλής προσωπικότητες όπως ο πτέραρχος Αούνγκ Σαν (Aung San, 13/2/1915-19/7/1947), ο οποίος θεωρείται ο ιδρυτής του σύγχρονου κράτους της Βιρμανίας και αποκαλείται «πατέρας του έθνους», «πατέρας της ανεξαρτησίας». Ήταν επικεφαλής του συνασπισμού κομμάτων «Αντιφασιστική Ένωση για την Ελευθερία των Λαών», που κέρδισε τις εκλογές της 9ης Απριλίου 1947, αλλά δολοφονήθηκε μαζί με τους περισσότερους υπουργούς του λίγο πριν από την ανεξαρτησία της χώρας. Ο Αούνγκ Σαν ήταν ο πατέρας της Αούνγκ Σαν Σου Κι.
■ Η περίοδος της Ανεξαρτησίας & της Πρώιμης Δημοκρατίας (1948-1962). Η Μιανμάρ απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 4 Γενάρη 1948, υπό τον πρωθυπουργό Ου Νου (U Nu, 25/5/1907-14/2/1995) της Αντιφασιστικής Ένωσης για την Ελευθερία των Λαών. Ο Νου εφάρμοσε σημαντικές μεταρρυθμίσεις, όπως τις πολιτικές αναδιανομής της γης και πρωτοβουλίες για την προώθηση της εκπαίδευσης και της υγειονομικής περίθαλψης. Ακολούθησε πολιτική ουδετερότητας στις εξωτερικές υποθέσεις κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Οι εθνοτικές συγκρούσεις (εξεγέρσεις των Karen, Kachin, Shan) και η πολιτική αστάθεια αποδυνάμωσαν την πολιτική κυβέρνηση.
■ Η σοσιαλιστική περίοδος 1962-1988. Στις 2 Μάρτη 1962 o στρατηγός Νε Βιν (Ne Win, 24/5/1911-5/12/2002) επικεφαλής Επαναστατικού Συμβουλίου, εγκαθίδρυσε ένα σοσιαλιστικό κράτος υπό το Κόμμα Σοσιαλιστικού Προγράμματος της Μπούρμα (Burmese Socialist Programme Party, BSPP). Το Επαναστατικό Συμβούλιο δημοσίευσε την πολιτική διακήρυξη «Ο βιρμανικός δρόμος προς το Σοσιαλισμό» κι άρχισε το στάδιο των αντιιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστικών μετασχηματισμών στη Βιρμανία. Η επίσημη ονομασία της χώρας έγινε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ένωσης της Μπούρμα» (Socialist Republic of the Union of Burma). Εθνικοποιήθηκαν στο σύνολο τους η πετρελαιοπαραγωγική βιομηχανία, οι τράπεζες, το εξωτερικό εμπόριο, το μεγαλύτερο μέρος της μεταποιητικής βιομηχανίας, τα ορυχεία κλπ. Υιοθετήθηκαν νόμοι ενάντια στους φεουδάρχες και την τοκογλυφία, προστάτευσαν τα δικαιώματα των αγροτών στη γη, κατάργησαν τη μίσθωση της γης, οικοδομήθηκαν σχολεία, έγιναν μεταρρυθμίσεις στην ανώτερη εκπαίδευση για πρόσβαση από όλους, η ιατρική περίθαλψη έγινε δωρεάν κλπ. παρόμοια μέτρα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 άρχισαν να παρουσιάζονται διασπάσεις στο εσωτερικό της Αντιφασιστικής Ένωσης για την Ελευθερία των Λαών. Ιδρύθηκαν καινούργια κόμματα, κάποια από δεξιά στοιχεία. Στα μέσα της δεκαετίας του 70 ξεκίνησαν ταραχές υποστηριζόμενες από τη Μαοική καθοδήγηση της Κίνας, ενώ με την υποστήριξη της Δύσης ενεργοποιήθηκε η δεξιά αστικοτσιφλικάδικη αντιπολίτευση, κύρια με ένοπλες ομάδες από το έδαφος της Ταϊλάνδης. Παράλληλα ξεκίνησαν συνωμοσίες δεξιών στοιχείων στο στρατό.
■ Η περίοδος των πραξικοπημάτων. To 1988 εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα με ηγέτη τον στρατηγό Σόου Μαούνγκ (Saw Maung, 5/12/1928-24/7/1997). Το σοσιαλιστικό όραμα των αγωνιστών για την ανεξαρτησία της χώρας ακυρώνεται. Η πολιτική αντίδραση που ξεκίνησε από τους φοιτητές και οι μαζικές διαδηλώσεις καταπνίγηκαν βίαια κι έμειναν στην ιστορία σαν «Η εξέγερση του 8888»(8888 Uprising), επειδή η κορύφωση της εξέγερσης έγινε στις 8 Αυγούστου 1988. Ο στρατός σχημάτισε το Συμβούλιο Αποκατάστασης του Νόμου και της Τάξης του Κράτους (State Law and Order Restoration Council, SLORC). Το SLORC άλλαξε το επίσημο όνομα της χώρας από «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ένωσης της Μπούρμα» σε «Ένωση της Μιανμάρ» (Union of Myanmar) στις 18 Ιούνη 1989.
Τον Μάη του 1990 έγιναν εκλογές. Ο Εθνικός Σύνδεσμος για τη Δημοκρατία (National League for Democracy, NLD), με επικεφαλής την Αούνγκ Σαν Σου Κι (Aung San Suu Kyi, 19/6/1945), κέρδισε 392 από τις 492 έδρες (81% των ψήφων). Η στρατιωτική ηγεσία αρνήθηκε να μεταβιβάσει την εξουσία, συνέλαβε ηγέτες του NLD και ενέτεινε την καταστολή. H Αούνγκ Σαν Σου Κι τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό (1989-1995, 2000-2002, 2003-2010) συνολικά 15 από τα 21 χρόνια κράτησης. Το 1992 ο στρατηγός Ταν Σουέ (Than Shwe, 2/2/1993) ανέλαβε την εξουσία, κυβερνώντας με σιδηρά πυγμή. Το 1997 το SLORC μετονομάστηκε σε Κρατικό Συμβούλιο Ειρήνης και Ανάπτυξης (State Peace and Development Counci, SPDC).
Το 2003 ο στρατός ανακοίνωσε τον «Οδικό χάρτη για τη δημοκρατία» μια ελεγχόμενη μετάβαση στην αστική δημοκρατία. Το 2007 ξεσπάει η «Επανάσταση του Σαφράν» (Saffron Revolution, 15/8/2007-26/9/2008)· οι εξεγερμένοι με τη μορφή μιας εκστρατείας μη βίαιης αντίστασης συμμετείχαν σε μαζικές διαδηλώσεις κατά των τιμών των καυσίμων και της στρατιωτικής δικτατορίας και συντρίφτηκαν άγρια αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς.
Τον Μάη του 2008 ο κυκλώνας Ναργκίς (Nargis), η χειρότερη φυσική καταστροφή στην ιστορία της Μιανμάρ, σκότωσε περισσότερα από 146.000 άτομα, ενώ οι εκτιμήσεις έκαναν λόγο για 55.000 αγνοούμενους. Ο στρατός μπλόκαρε τη διεθνή βοήθεια, επιδεινώνοντας τα δεινά του δοκιμαζόμενου λαού.
Το σύνταγμα του 2008 συντάχθηκε από το στρατό, κατοχυρώνοντας 25% των κοινοβουλευτικών εδρών στο στρατό, απέκλεισε τη Αούνγκ Σαν Σου Κι από την προεδρία και έδωσε στο στρατό δικαίωμα βέτο σε συνταγματικές αλλαγές.
■ Η περίοδος της πολιτικής διακυβέρνησης και η δημοκρατική οπισθοδρόμηση. Τον Μάρτη του 2011 ο υποστηριζόμενος από το στρατό πτέραρχος Θέιν Σέιν (Thein Sein, 20/4/1945) έγινε πρόεδρος, ξεκινώντας μια «ελεγχόμενη φιλελευθεροποίηση». Ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν είναι:
Χαλάρωση στη λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης. Αποφυλάκιση πολιτικών κρατουμένων. Επιτράπηκε η συμμετοχή του NLD στην πολιτική. Κατάπαυση του πυρός με ορισμένες ένοπλες εθνοτικές ομάδες.
Τον Απρίλη του 2012 το NLD κέρδισε 43 από τις 45 έδρες σε αναπληρωματικές εκλογές και η Σου Κι εισήλθε στο κοινοβούλιο. Οι δυτικές κυρώσεις αμβλύνθηκαν, οι ξένες επενδύσεις αυξήθηκαν. Τον Νοέμβρη του 2015 το NLD κέρδισε το 86% των εκλεγμένων εδρών σε ιστορικές εκλογές. Το 2016 η Σου Κι έγινε «σύμβουλος του κράτους» (de facto ηγέτης, που αποκλείεται από την προεδρία).
Τον Αύγουστο του 2017 ο στρατός ξεκίνησε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» κατά του λαού των Ροχίνγκια (Rohingya), στην πολιτεία Ρακίν (Rakhine) που κατοικούσαν στην ιστορική Αρακάν, παράκτια γεωγραφική περιοχή στη νοτιοδυτική Μιανμάρ, από το 3000 ΠΚΧ. Μαζικές δολοφονίες, βιασμοί, εμπρησμοί, περισσότεροι από 700.000 άνθρωποι κατέφυγαν στο Μπαγκλαντές. Τα Ηνωμένα Έθνη χαρακτήρισαν την επιχείρηση «παράδειγμα εθνοκάθαρσης». Η Σου Κι υπερασπίστηκε τον στρατό στο Διεθνές Δικαστήριο (International Court of Justice) το 2019, βλάπτοντας την φήμη της. Η γενοκτονία των Ροχίνγκια από τον στρατό είναι μια από τις πιο βάναυσες θηριωδίες του 21ου αιώνα!
■ Νέα περίοδος πραξικοπήματος. Τον Νοέμβρη του 2020 το NLD κέρδισε άλλη μια σαρωτική νίκη (83% των εδρών). Το Κόμμα των Στρατιωτικών (Union Solidarity and Development Party, USDP) υπέστη ταπείνωση, κερδίζοντας μόνο 33 έδρες. Οι Στρατιωτικοί (Tatmadaw) δήλωσαν ότι η νίκη αυτή ήταν υποτιθέμενη απάτη, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για πραξικόπημα. Την 1η Φλεβάρη 2021 ο στρατός συνέλαβε τη Σου Κι, τον πρόεδρο Ουίν Μιντ (Win Myint, 8/11/12951) και άλλους ηγέτες του NLD. Κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, παραδίδοντας την εξουσία στον στρατηγό Μιν Αούνγκ Χλάινγκ (Min Aung Hlaing, 3/7/1956) ισχυριζόμενος ότι το πραξικόπημα οφειλόταν σε «εκλογική απάτη». Ξεκίνησαν μαζικές διαμαρτυρίες. Εκατομμύρια άνθρωποι προσχώρησαν στο «Κίνημα πολιτικής ανυπακοής» (Civil Disobedience Movement, CDM). Η γενική απεργία της 22 Φλεβάρη 2021 ήταν η μεγαλύτερη διαμαρτυρία στην ιστορία της Μιανμάρ. Εκατομμύρια διαμαρτυρήθηκαν, βγήκαν στους δρόμους σε εθνικό επίπεδο, εργάτες, αγρότες, γιατροί, δάσκαλοι, τραπεζίτες, φοιτητές ακόμη και παιδιά συμμετείχαν, με συνθήματα «Δεν θέλουμε δικτατορία!», «Ελευθερώστε τους πολιτικούς κρατούμενους!» κλπ. Ακολούθησε άγρια καταστολή με περισσότερους από 4.500 νεκρούς και πλέον των 25.000 συλληφθέντων. Ενδεικτικές περιπτώσεις βίας: περισσότεροι από 100 ήταν οι νεκροί στη «Ματωμένη Κυριακή» στην μεγαλύτερη πόλη και πρώην πρωτεύουσα Γιανγκόν (Yangon). Στην πολιτεία Καγιάχ (Kayah) 35 άμαχοι κάηκαν ζωντανοί. Ο εμφύλιος ξεκίνησε για άλλη μια φορά.
Οι πολίτες πήραν τα όπλα. Δημιουργούνται οι «Δυνάμεις Άμυνας του Λαού» (People’s Defense Forces, PDF), που συμμαχούν με ένοπλες εθνοτικές ομάδες Καρέν, Καχίν, Τσιν (Karen, Kachin, Chin). Σημειώνονται πολλές αγριότητες του στρατού, αεροπορικές επιδρομές εναντίον αμάχων, εμπρησμοί χωριών, βασανιστήρια απλών κατοίκων.
Τον Σεπτέμβρη του 2021 αποπεμφθέντες βουλευτές δημιουργούν την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (National Unity Government, NUG), μια σκιώδη κυβέρνηση που κήρυξε «λαϊκό αμυντικό πόλεμο» κι επιδιώκει την διεθνή αναγνώριση.
■ Η τρέχουσα κατάσταση. Η Μιανμάρ βρίσκεται τώρα σε μια «εκτεταμένη πολεμική κατάσταση», έναν εμφύλιο πόλεμο, τον πιο βίαιο από το 1988. Η στρατιωτική διακυβέρνηση αγωνίζεται να διατηρήσει την εξουσία της. Χάνει έδαφος από τις εθνοτικές δυνάμεις και τις «Δυνάμεις Άμυνας του Λαού», αλλά παραμένει αδίστακτη, ενώ η οικονομία βρίσκεται σε ερείπια.
Η στρατιωτική κυβέρνηση χάνει έδαφος, περισσότερο από το 50% της Μιανμάρ ελέγχεται από τις δυνάμεις της αντίστασης. Η οικονομία καταρρέει. Το εθνικό νόμισμα Κιάτ MMK (Kyat, προέρχεται από τη μονάδα βάρους kyattha) κατρακυλάει με τρελούς ρυθμούς, η φτώχεια εκτοξεύεται στα ύψη. Μια περιφερειακή αστάθεια αναπτύσσεται σταθερά με την προσφυγική κρίση, το εμπόριο ναρκωτικών και το λαθρεμπόριο όπλων να αυξάνονται. Μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση δημιουργείται με περισσότερους από τρία εκατομμύρια εκτοπισμένους, ενώ υπάρχει άμεσος κίνδυνος λιμού. Το 2024 τα Ηνωμένα Έθνη απηύθυναν έκκληση για 876 εκατομμύρια δολάρια, για να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση, αλλά συγκέντρωσε λιγότερο από το 30% του ποσού (άλλωστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν περισσεύουν χρήματα, θέλει να δημιουργήσει σε πρώτη φάση «Ταμείο» 150 δισ. ευρώ για να κάνει πόλεμο κατά της Ρωσίας!)
Οι ΗΠΑ και η ΕΕ (σύμφωνα με την πάγια τακτική τους) επιβάλουν χιλιάδες κυρώσεις, δημιουργώντας πρόβλημα στην καθημερινότητα και την επιβίωση των λαών της Μιανμάρ. Η Κίνα και η Ρωσία υποστηρίζουν το καθεστώς της Μιανμάρ κυρίως λόγω στρατηγικών, οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων που έχουν στην περιοχή.
Η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η πολιτική ανυπακοή, οι διαμαρτυρίες και η ένοπλη αντίσταση οδήγησαν σε παρατεταμμένη εκτεταμένη βία. Η Μιανμάρ παραμένει σε ένα βίαιο αδιέξοδο, με τη στρατιωτική χούντα να παραμένει προσκολλημένη στην εξουσία, ενώ η αντίσταση αυξάνεται.
Ας συνοψίσουμε:
Όπως είπαμε η Μιανμάρ είναι πρώην βρετανική αποικία. Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1948 και αμέσως βυθίστηκε στο χάος. Την εποχή της ανεξαρτησίας, η χώρα έφτανε σε μια αρχαϊκή κοινωνική σχέση γαιοκτημόνων-αγροτών, όπου μεγάλες εκτάσεις γης και πόροι ανήκαν σε ξένους τοκογλύφους και Βιρμανέζους αριστοκράτες. Ταυτόχρονα, οι απερχόμενοι Βρετανοί (κατά την πάγια τακτική τους) υποσχέθηκαν «ανεξαρτησία» σε μειονοτικά έθνη της Βιρμανίας. Η Μιανμάρ έχει περισσότερες από 100 εθνικότητες και φυλές, και όλα τα θρησκευτικά δόγματα είναι παρόντα. Η πλειονότητα των λαών ανήκει στην ομάδα των θιβετο-βιρμανικών γλωσσών, στην ομάδα των γλωσσών τάι και στην οικογένεια γλωσσών μον-κμερ. Την μεγαλύτερη ομάδα αποτελούν οι Βιρμανοί που κατοικούν στις νότιες και κεντρικές περιοχές της χώρας. Εντωμεταξύ η αριστερά, το κομμουνιστικό και το επαναστατικό απελευθερωτικό κίνημα επηρεασμένα από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και τη Σοβιετική Ένωση κέρδιζαν δημοτικότητα. Μόλις ο βρετανικός στρατός διώχθηκε από την περιοχή, αυτό το άγριο μείγμα εξερράγη. Η κύρια αντιπαράθεση ήταν μεταξύ της πλειονότητας της αριστεράς και των κομμουνιστών απέναντι στους κατευθυνόμενους πολιτικούς από την αγγλική κυβέρνηση. Το 1962 οι αρχές εισήγαγαν μια σειρά προοδευτικών αγροτικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Οι στρατιωτικοί σταματούν το σοσιαλιστικό όραμα και οι κομμουνιστές τη δεκαετία του 1980 περνούν στην παρανομία. Ο πόλεμος ήταν τώρα με τους αυτονομιστές. Η αντιπαράθεση διήρκεσε μέχρι το 2012 και έληξε μετά από ένα νέο σύνταγμα και υποσχέσεις για δίκαιες κυβερνητικές εκλογές. Ωστόσο, ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της στρατιωτικής χούντας της Βιρμανίας και των λαών Ροχίνγκια της περιοχής Αρακάν συνεχίστηκε. Τον Φλεβάρη του 2021 πραγματοποιήθηκε πάλι στρατιωτικό πραξικόπημα. Ο εμφύλιος πόλεμος και ο αγώνας κατά των αυτονομιστών άρχισαν και πάλι. Η τελευταία αντιπαράθεση συνεχίζεται και σήμερα.
Σήμερα, η Μιανμάρ βρίσκεται σε βαθιά οικονομική παρακμή. Δεν υπάρχει ελπίδα για τερματισμό του πολέμου στο εγγύς μέλλον. Λόγω του στρατιωτικού πραξικοπήματος, η Δύση επέβαλε κυρώσεις στη χώρα και της στέρησε την πρόσβαση στις αγορές, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις επενδύσεις και τις σύγχρονες τεχνολογίες. Η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία ανησυχούν έντονα για τα γεγονότα, αλλά καμία από αυτές δεν θα παρέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο στην περίπλοκη μοίρα της Μιανμάρ. Η σύγκρουση τροφοδοτείται από την απελπιστική φτώχεια, τον αναλφαβητισμό, την πολυεθνικότητα, τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και τα γεωπολιτικά-οικονομικά συμφέροντα των ξένων. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι απίθανο να τελειώσει σύντομα και οι απλοί άνθρωποι δεν θα δουν ειρήνη για πολλές γενιές. Και σε όλα αυτά τα βάσανα των λαών της Μιανμάρ προστέθηκε ακόμη μια μεγάλη φυσική καταστροφή. Ο καταστρεπτικός σεισμός της 28ης Μάρτη 2025…
