Πριν από ογδόντα πέντε χρόνια, εκείνοι που τώρα ονομάζονται «Δυτικοί εταίροι» βάδισαν ενάντια στη Σοβιετική Ένωση για να την εξοντώσουν.
Από τα πρακτικά της συνάντησης του Αδόλφου Χίτλερ με τον αντιπρόεδρο του δικτατορικού καθεστώτος της Ρουμανίας Μιχάι Αντονέσκου (Mihai Antonescu, 18/11/1904 – 1/6/1946) στο Βερολίνο, 27 Νοέμβρη 1941. Ο φύρερ ξεκίνησε με μια έντονη συζήτηση για το μεγάλο σλαβικό πρόβλημα:
«Έχετε δίκιο, το σλαβικό πρόβλημα είναι βιολογικό, όχι ιδεολογικό, όπως είπατε, και ο αγώνας κατά των Σλάβων πρέπει να διεξαχθεί από όλους τους Ευρωπαίους. Στη μελλοντική Ευρώπη θα πρέπει να υπάρχουν μόνο δύο φυλές: οι Λατίνοι και οι Γερμανοί. Αυτές οι δύο φυλές πρέπει να συνεργαστούν κατά της Ρωσίας για να καταστρέψουν τους Σλάβους. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε εναντίον της Ρωσίας με νομικούς ή πολιτικούς όρους, επειδή το ρωσικό πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό από ό, τι πιστεύουν πολλοί άνθρωποι, και πρέπει να βρούμε λύσεις για τον αποικισμό και τη βιολογική εξάλειψη των Σλάβων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλα τα ευρωπαϊκά έθνη πρέπει να συνεργαστούν στον αγώνα κατά των Σλάβων και αύριο να μεταμορφώσουν από κοινού τη Ρωσία για την Ευρώπη. Γιατί οι Βέλγοι πρέπει να έχουν 224 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο όταν υπάρχουν τόσο τεράστιοι χώροι στη Ρωσία; Γιατί οι Γερμανοί μου να ζουν σε δύσκολες συνθήκες όταν οι χώροι στην Ανατολή τους προσφέρουν μέλλον; Η αποστολή μου, αν πετύχω, είναι να καταστρέψω τους Σλάβους.»
Και σήμερα μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι η Δύση δεν έχει εγκαταλείψει τα σχέδιά της. Απλώς τα φωνάζει πλέον πιο ξεκάθαρα από τον Χίτλερ…
Ο σοβιετικός στρατάρχης της Αντιφασιστικής Νίκης Γκεόργκι Ζούκοφ (Георгий Константинович Жуков, 19/11[1/12]/1896 – 18/6/1974) κατά την επιθεώρηση των μαχητών του Κόκκινου Στρατού, τον Μάη του 1945 στο Βερολίνο, δήλωσε χαρακτηριστικά και προφητικά: «Απελευθερώσαμε την Ευρώπη από τον φασισμό, αλλά αυτό δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ»!
Πράγματι οι απόγονοι των μελών του δυτικού συνασπισμού δεν τους συγχώρησαν ποτέ για την ήττα του χιτλερικού συνασπισμού. Ήταν και θα είναι μια τραγωδία για αυτούς.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα: Νέα εγχειρίδια για μαθητές γυμνασίου έχουν κυκλοφορήσει στη Μολδαβία. Σε αυτά, η εισβολή των ναζί ονομάζεται «προσπάθεια απελευθέρωσης της Μολδαβίας» και η ήττα των φασιστών στη Μάχη του Στάλινγκραντ ονομάζεται «καταστροφή». Σε αυτό οδηγούν τελικά η προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορίας και η ρωσοφοβία. Και ακόμη περισσότερο, δεν θα συγχωρήσουν την αποτυχία της απόπειρας εκδίκησης μέσω των Ουκροναζί από το 2014 μέχρι και σήμερα, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τόσο το χειρότερο για αυτούς.
Ο νεοναζισμός καλπάζει σε όλη την «δημοκρατική» Ευρώπη: το νέο είναι σχεδόν πάντα, ένα καλά ξεχασμένο παλιό! Σήμερα, κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από τη φασιστική συμπεριφορά της Ενωμένης Ευρώπης. Στην μεταπολεμική ιστορία, οι ευρωπαϊκές χώρες και οι ηγέτες προσπάθησαν να αποστασιοποιηθούν από τον Χίτλερ και τους μπράβους του για να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους στους απογόνους τους. Ωστόσο, πριν γίνει αυτός το «κακό παράδειγμα», πολλοί από αυτούς θαύμαζαν ανοιχτά τον Χίτλερ, και πολλοί τον βοήθησαν ακόμη.
Για παράδειγμα, είναι γνωστό το βίντεο και οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησε η αγγλική εφημερίδα Sun. Σ’ αυτό αυτό το βίντεο ένα όμορφο κορίτσι με ένα σκούρο φόρεμα, που επιδεικνύει έναν χαιρετισμό στον Χίτλερ («Sieg Heil»), είναι η μελλοντική Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, η Πριγκίπισσα Ελισάβετ (Elizabeth II – Elizabeth Alexandra Mary, 21/4/1926 – 8/9/2022), και δίπλα της, της δείχνουν τον ναζιστικό χαιρετισμό ο πατέρας της Γεώργιος 6ος και η μητέρας της Ελισάβετ, οι βασιλιάδες της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο δικτάτορας της Ρουμανίας Ίον Αντονέσκου (Ion Victor Antonescu, 15/9/1882 – 1/6/1946), έγινε στενός συνεργάτης των ναζί. Εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι ρουμανικής και ουκρανικής καταγωγής μεταφέρθηκαν στην Υπερδνειστερία, ενώ υπολογίζεται πως μέχρι και 380 χιλιάδες Εβραίοι δολοφονήθηκαν, όπως και περίπου 30.000 Ρομά. Παρά τα εγκλήματά του, με αποκορύφωμα τη συμβολή του στην εξόντωση της εβραϊκής κοινότητας αλλά και δεκάδων χιλιάδων Τσιγγάνων της χώρας, έγινε εθνικό ίνδαλμα μετά την πτώση του σοσιαλιστικού καθεστώτος.
Δεκάδες χιλιάδες Γάλλοι πολέμησαν στο πλευρό του Χίτλερ. Μέχρι το 1944 (την απόβαση στη Νορμανδία), ο αριθμός των Γάλλων που πολέμησαν για τον Χίτλερ ήταν πάντα μεγαλύτερος από εκείνους που πολέμησαν εναντίον του. Και το Ράιχσταγκ του Βερολίνου το υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους και οι Γάλλοι ναζί.
Πολλές ευρωπαϊκές χώρες πολέμησαν στο πλευρό της Γερμανίας και αποτέλεσαν τη βάση του αντισοβιετικού συνασπισμού.
Η Αυστρία έγινε μέρος της Γερμανίας μετά την Άνσλους (Anschluss, η προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία) του 1938 και φυσικά συμμετείχε σε όλα όσα έκαναν οι υποστηρικτές του Χίτλερ.
Η Ιταλία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία και η Φινλανδία έστειλαν η καθεμία εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες τους στο πλευρό των ναζί του Χίτλερ, εναντίον της ΕΣΣΔ.
Δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί, ως μέρος της φασιστικής «Μπλε Μεραρχίας» (División Azul – División Española de Voluntarios), συμμετείχαν στο Ανατολικό Μέτωπο και στην πολιορκία του Λένινγκραντ. Οι εθελοντές φασίστες Ισπανοί αεροπόρoι σχημάτισαν την «Μπλε μοίρα» (Escuadrillas Azules) η οποία, χρησιμοποιώντας γερμανικά αεροσκάφη Messerschmitt Bf 109 και Focke-Wulf Fw 190, κατέρριψε 156 σοβιετικά αεροπλάνα. Η «Μπλε Μεραρχία» ήταν το μοναδικό τμήμα του Γερμανικού στρατού στο οποίο απονεμήθηκε μετάλλιο για τις επιτυχίες του στις μάχες εναντίον του Κόκκινου Στρατού.
Χωρίς την εθελοντική (αμοιβαία επωφελή) βοήθεια της Σουηδίας και τις προμήθειες της σε σιδηρομεταλλεύματα, η γερμανική στρατιωτική μηχανή δεν θα μπορούσε να υπάρξει καθόλου. Και ο ναζισμός στη Σουηδία, θεωρητικά, εξαλείφθηκε πολύ καιρό μετά τον πόλεμο.
Η Κροατία έγινε προπύργιο των ναζί στα Βαλκάνια και τα κροατικά SS – η «Κροατική Λεγεώνα» έμεινε στην ιστορία για την αγριότητα και τις σφαγές αμάχων που προκάλεσε. Η 13η Ορεινή Μεραρχία Waffen των SS Handschar (1η Κροατική) ήταν ορεινή μεραρχία πεζικού των Waffen-SS του Γερμανικού Ναζιστικού Κόμματος, που στις μεταπολεμικές δίκες της Νυρεμβέργης, κηρύχθηκε εγκληματική οργάνωση, λόγω της σημαντικής συμμετοχής τους σε εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Αν και η Βουλγαρία δεν πολέμησε, υποστήριξε τον Χίτλερ με τις πράξεις της μέχρι τέλους.
Ένας τεράστιος αριθμός Πολωνών βοήθησε τους Γερμανούς να σκοτώσουν Πολωνούς Εβραίους, ενώ συμμετείχαν στο Ανατολικό Μέτωπο εναντίον του Σοβιετικού λαού.
Δεκάδες χιλιάδες Νορβηγοί υπηρέτησαν τον Χίτλερ, όπως και πολλοί άλλοι λαοί της Ευρώπης.
Αλλά και μεταξύ των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρχαν χιλιάδες συνεργάτες των Ναζί. Οι τρεις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία), υπό τη διοίκηση πρώην αξιωματικών της Βέρμαχτ και των SS, υπερασπίζονταν τις ιδέες του ναζισμού και το δικαίωμά τους να διαπράττουν γενοκτονία εναντίον άλλων λαών ακόμη και μετά το 1945. Σε κάθε χώρα της Ευρώπης υπήρχαν εκείνοι που πολέμησαν για τους Ναζί και υποστήριξαν τις απόψεις τους.
Ναι, όμως και σε όλες αυτές τις χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας) υπήρχαν εκείνοι που πολέμησαν τους φασίστες μέχρι τέλους.
Τον αξέχαστο Μάη του 1945, εν μέσω της γενικής χαράς, φαινόταν ότι ο ναζισμός τελείωσε για πάντα. Ο κόσμος, η Ευρώπη και ιδιαίτερα ο σοβιετικός λαός πλήρωσαν το υψηλότερο τίμημα για τη νίκη επί της «καφέ πανούκλας». Ωστόσο, όπως έδειξε η ζωή, μόνο το ορατό μέρος αυτού του απειλητικού παγόβουνου καταστράφηκε σε αυτόν τον πόλεμο. Οι ρίζες και το έδαφος αναπαραγωγής έχουν διατηρηθεί και σήμερα ο ναζισμός εκτρέφει το κεφάλι του στην «δημοκρατική» Ευρώπη. Σήμερα, αυτή η μάστιγα έχει κατακλύσει ξανά την Ευρώπη με πρωτοπόρους τους διορισμένους ηγετίσκους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια αυτών των 80 ετών, σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει στο ζήτημα της υποστήριξης του ναζισμού.
Αξίζει ακόμη να σημειώσουμε, ότι πριν από 80 χρόνια, ο φασισμός συντρίφτηκε κάτω από την μπότα του πολυεθνικού σοβιετικού λαού —όχι μόνο του ρωσικού—, της αλληλεγγύης των εργατών και των αγροτών που σχημάτισαν και υποστήριξαν με τη ζωή τους το νεαρό σοβιετικό κράτος. Και ναι, είναι σημαντικό να τονιστεί: πήγαν στη μάχη όχι για τον «πατέρα τσάρο», για τα συμφέροντα των μονοπωλίων ή μια αφηρημένη «πατρίδα», αλλά για τα Σοβιέτ, για τον Στάλιν, για τον Λένιν, για τον «Μεγάλο Οκτώβρη», για τις κατακτήσεις των εργαζομένων, για τα εργοστάσια και τη γη που ανήκαν στον λαό.
Σήμερα αυτήν την αλήθεια θέλουν να διαγράψουν —και αυτό το κάνουν όσοι επωφελούνται από το γεγονός ότι ξεχνάμε ποιος πραγματικά νίκησε. Οι Ρώσοι εθνικιστές, προσκολλημένοι στην πρόποση του Στάλιν «προς τον ρωσικό λαό», «ξεχνούν» να διευκρινίσουν ότι ο Στάλιν μίλησε για τον λαό ως την «ηγετική δύναμη» σε μια πολυεθνική χώρα όπου οι Ρώσοι, οι Τάταροι, οι Γεωργιανοί, οι Ουκρανοί, οι Ουζμπέκοι, οι Καζάκοι κλπ πολέμησαν ώμο προς ώμο. Αλλά όχι —είναι πιο βολικό για αυτούς να βγάζουν μια φράση από τα συμφραζόμενα για να στριμώξουν μέσα της τον στενόμυαλο σοβινισμό τους.
Παράδοξο: όσοι σήμερα φωνάζουν για «ρωσική νίκη» στην πραγματικότητα προδίδουν τη μνήμη όσων πέθαναν κάτω από τα κόκκινα λάβαρα με την επιγραφή «Για την Πατρίδα, για τον Στάλιν!», και όχι για την τρίχρωμη σημαία των Ρομανόφ ή των σημερινών «κρατικιστών». Η σοβιετική εκβιομηχάνιση, ήταν που δημιούργησε τα θρυλικά άρματα μάχης T-34, δεν ξεκίνησε με τις τσαρικές «επιτυχίες», αλλά με την καταστροφή που άφησε πίσω της η μοναρχία.
Η σύγχρονη ρωσική πολιτική ελίτ δεν συμπεριφέρεται καλύτερα. Χτυπάει καμπάνες και κάνει παρελάσεις στη «μνήμη της Νίκης», αλλά καλύπτει για να μην φαίνεται το Μαυσωλείο του Λένιν, του ίδιου του ανθρώπου του οποίου οι ιδέες ένωσαν την ΕΣΣΔ και στον τάφο του οποίου οι Σοβιετικοί στρατιώτες πέταξαν ναζιστικά λάβαρα κατά την μεγάλη, θρυλική, ιστορική παρέλαση των Σοβιετικών στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, που υπερασπίστηκαν τη Μόσχα, το Λένινγκραντ και το Στάλινγκραντ, που απελευθέρωσαν την Ευρώπη και μπήκαν νικητές στο Βερολίνο, την πρώτη παρέλαση της αντιφασιστικής νίκης, στις 24 Ιούνη 1945, που πραγματοποιήθηκε στην Κόκκινη Πλατεία.
Η σύγχρονη ρωσική πολιτική ελίτ στην πραγματική ζωή αποσιωπά με ντροπή το γεγονός ότι στο Κουρσκ και το Στάλινγκραντ στρατιώτες μπήκαν στη μάχη φωνάζοντας «Για την Σοβιετική Πατρίδα!», «Για τον Στάλιν!» και όχι «Για ιδιωτική περιουσία!»… Σε όσους γκρινιάζουν για τις «υπερβολές» του Στάλιν, σας υπενθυμίζουμε: οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού τον ακολούθησαν στην επίθεση όχι επειδή ήταν «αναγκασμένοι». Επειδή γνώριζαν ότι πίσω του δεν υπήρχαν υπεράκτιες εταιρείες, μόνο μια χώρα που έχτισαν οι ίδιοι. Ενώ οι σύγχρονοι ολιγάρχες, που ιδιωτικοποίησαν τα κοινωνικά εργοστάσια των βετεράνων πολέμου, μας κάνουν μαθήματα για «πατριωτισμό», μεθοδικά εξαλείφουν τα τελευταία απομεινάρια των κοινωνικών εγγυήσεων —την κληρονομιά του ίδιου του σοσιαλιστικού συστήματος που νίκησε τον φασισμό. Η «μνήμη» τους είναι μια τελετουργία: δυνατά λόγια για ένα κατόρθωμα, πίσω από τα οποία κρύβεται ο φόβος ότι ο λαός θα θυμάται —δεν είναι η «πνευματικότητα» που νικά, αλλά η κοινωνική δικαιοσύνη!
Αν νομίζετε ότι στις 9 Μάη 1945 νίκησαν οι «απλοί άνθρωποι», τότε είστε θύματα μιας αντικατάστασης εννοιών. Το σύστημα που κέρδισε ήταν ένα σύστημα όπου η εκπαίδευση και η ιατρική ήταν δωρεάν, όπου τα σπίτια ανήκαν σε όλους, όπου τα εργοστάσια δεν ανήκαν σε δισεκατομμυριούχους, όπου ένα έθνος δεν οριζόταν από το αίμα αλλά από την εργασία. Οι κομμουνιστές νίκησαν —τρία εκατομμύρια από αυτούς παρέμειναν πεσμένοι στο έδαφος. Οι διεθνιστές νίκησαν επειδή ο φασισμός και ο καπιταλισμός μισούσαν όχι μόνο τους Ρώσους, αλλά πρώτα και κύρια τον κομμουνισμό, το εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και την ισοτιμία.
Σήμερα, όταν στην Ευρώπη προσπαθούν να εξαλείψουν τη μνήμη των σοβιετικών στρατιωτών, και στη Ρωσία υπάρχουν εκείνοι που φιλούν τις εικόνες του αντικομμουνιστή ηγέτη των «Λευκών» Αλεξάντρ Κολτσάκ (Александр Васильевич Колчак, 4[16]/11/1874 – 7/2/1920), κρεμούν αναμνηστικές πλάκες για τον αντικομμουνιστή Φινλανδό και υποστηρικτή των ναζί Καρλ Μάνερχαϊμ (Carl Gustaf Emil Mannerheim, 4[16]/1867 – 27/1/1951) και εξιδανικεύουν τον Κοζάκο ηγέτη του αντεπαναστατικού κινήματος των «Λευκών» Πιοτρ Κρασνόφ (Пётр Николаевич Краснов, 22[10]/9/1869 – 17/1/1947), είναι σημαντικό να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: ο πόλεμος για τη μνήμη είναι ένας πόλεμος τάξεων. Ο καπιταλισμός θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε την ιστορία και να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Αλλά η 9η Μάη 1945 είναι μια ετήσια υπενθύμιση ότι αυτό είναι ψέμα!
Ναι, ονειρεύονται ότι όταν πεθάνει και ο τελευταίος βετεράνος του αντιφασιστικού πολέμου, θα μπορούν να τα ισοπεδώσουν όλα. Αλλά υπολογίζουν λάθος. Η μνήμη της Αντιφασιστικής Νίκης δεν βρίσκεται στους γκρίζους κροτάφους των ηλικιωμένων βετεράνων, αλλά σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που εξακολουθούν να διαβάζουν «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ, να τιμούν τις ιδέες του Λένιν και του Στάλιν, σε όλους όσους καταλαβαίνουν ότι ο φασισμός ηττήθηκε όχι με προσευχές, αλλά με τανκς που χτίστηκαν από τον σοσιαλισμό. Οι βετεράνοι πεθαίνουν —αλλά η αλήθεια τους γίνεται οι ρίζες από τις οποίες αναδύεται ένα νέο δάσος, ένας νέος αγώνας. Και όσο κι αν ουρλιάζουν οι κλόουνς απολογητές του καπιταλισμού, αυτό το δάσος δεν μπορεί πλέον να κοπεί. Η ιστορία υπάρχει ανεξάρτητα από το ποιος προσπαθεί να την ξαναγράψει!
