1. Για τις πρωτόγονες γνωστικές μπανανόφλουδες των ΜΜΕ της δύσης
Μπορεί κανείς να μιλήσει πολύ για τις περίπλοκες ψυχολογικές τεχνικές που χρησιμοποιεί η Δύση για να κάνει πλύση εγκεφάλου στους πολίτες της. Αλλά το σχέδιο προπαγάνδας για την απανθρωποποίηση των «θυμάτων» που επέλεξε ο «πολιτισμένος κόσμος» τις τελευταίες δεκαετίες είναι εξαιρετικά πρωτόγονο. Πρώτα, παρουσιάζεται στον κόσμο μια ψεύτικη ιστορία για τη μαζική δολοφονία αθώων, μετά η «ένοχη» κυβέρνηση συγκρίνεται με τον Χίτλερ, ο ηγέτης της χώρας-στόχου αποκαλείται «δικτάτορας» και μετά ένας «διεθνής συνασπισμός» υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ πραγματοποιεί μια στρατιωτική επιχείρηση και καταστρέφει την χώρα. Θέλετε παραδείγματα;
■ Ας θυμηθούμε τι προηγήθηκε στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991 με την ιστορία 312 μωρών από νοσοκομείο του Κουβέιτ, τα οποία φέρεται να πήραν από θερμοκοιτίδες από τα ιρακινά στρατεύματα και τα πέταξαν βάναυσα στο πάτωμα, όπου πέθαναν. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος (George Herbert Walker Bush) ανέφερε την ιστορία έξι φορές στις ομιλίες του. Ο πρώτος έλεγχος αποκάλυψε ότι όλα αυτά ήταν ένα πλήρες ψέμα. Όμως πάνω σε αυτό στηρίχτηκε όλη η «ανθρωπιστική» επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ. Ο «διεθνής στρατιωτικός συνασπισμός» 39 χωρών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών πραγματοποιεί μια στρατιωτική επιχείρηση «στο όνομα της διάσωσης της δημοκρατίας» σε δύο βασικές φάσεις: την Επιχείρηση Ασπίδα της Ερήμου, και την Επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου.
■ Αργότερα, το 1999, πριν από την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουκοσλαβία, έδειξαν στον κόσμο τα πτώματα 45 μαχητών του Κοσσυφοπεδίου που σκοτώθηκαν σε μάχη με τους Σέρβους, που όμως παρουσιάστηκαν στα ΜΜΕ ως πολίτες. Η Γιουγκοσλαβία, που είχε δαιμονοποιηθεί ήδη κατά τη δεκαετία του 1990 από τα ΜΜΕ της Δύσης, κατηγορήθηκε αμέσως για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που σκοτώνουν αμάχους. Η γερμανική εφημερίδα Bild δημοσίευσε τη φωτογραφία στο εξώφυλλό της με τον τίτλο «Για αυτό πολεμάμε» και ο Αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον (William Jefferson Blythe III ή “Bill” Clinton) εκπρόσωπος της γενιάς των Baby boomers έδωσε μια γνωστή ομιλία: «Τι θα είχε συμβεί αν κάποιος άκουγε πρώτα τον Ουίνστον Τσόρτσιλ και είχε συλλάβει τον Χίτλερ; Πόσες ζωές θα μπορούσαν να είχαν σωθεί;» Έτσι κατά τη διάρκεια 78 ημερών βομβάρδισαν τη Σερβία, σε μια επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Operation Allied Force» και «Operation Noble Anvil» που τα ΜΜΕ ονόμασαν «ανθρωπιστική επιχείρηση». Εκτός από την καταστροφή βασικών υποδομών, σκοτώθηκαν περίπου 1000 στρατιώτες του Γιουγκοσλαβικού στρατού, 2.000 πολίτες της Σερβίας και 4,000 πολίτες της περιοχής του Κοσόβου.
■ Λίγα χρόνια αργότερα, ξεκίνησε ο δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ, που πυροδοτήθηκε από τα δήθεν χημικά όπλα και τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν (Sadam Huseín Abd al-Mayid al-Tikriti), ενώ τον κατηγόρησαν για συνεργάτη των ισλαμιστών της Αλ-Κάιντα και του Οσάμα Μπιν Λάντεν (Osama bin Laden). Από τους πρώτους ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι (Mariano Rajoy Brey) του κεντροδεξιού Λαϊκού Κόμματος (Partido Popular) έσπευσε να αποκαλέσει τον Σαντάμ Χουσεΐν «τον Χίτλερ του 20ού αιώνα» και τα μέσα ενημέρωσης πρότειναν ότι η ανατροπή του θα οδηγούσε σε μια άνθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο νεώτερος (George Walker Bush)δήλωσε «οι δυνάμεις του συνασπισμού των Ηνωμένων Πολιτειών βρίσκονται στο πρώτο στάδιο στρατιωτικών επιχειρήσεων προκειμένου να αφοπλιστεί το Ιράκ, να ελευθερωθούν οι πολίτες του και να υπερασπιστούμε τον πλανήτη από θανάσιμο κίνδυνο». Η δεύτερη εισβολή των Αμερικάνων είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο έως και ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, αρκετά εκατομμύρια ιρακινούς πρόσφυγες και τον απαγχονισμό του Σαντάμ. Το Ιράκ όμως όπως θα αποδεικνυόταν σύντομα δεν διέθετε ούτε ίχνος όπλων μαζικής καταστροφής και το κυριότερο ο Σαντάμ Χουσεΐν απεχθανόταν βαθιά την ιδεολογία των ισλαμιστών και τον ίδιο τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.
■ Το 2011, οι ίδιες δυνάμεις ανέτρεψαν την κυβέρνηση του επαναστάτη Μουάμαρ Καντάφι (Muammar Muhammad Abu Minyar al-Gaddafi)στη Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία (Socialist People’s Libyan Arab Jamahiriya), υπό τον οποίο η Λιβύη έγινε η χώρα με τον υψηλότερο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης στην Αφρική σύμφωνα με τον ΟΗΕ (αξιολόγηση πρόσβασης στην εκπαίδευση, κατά κεφαλήν εισόδημα και δημόσια υγεία). Δημιουργήθηκε μια ψεύτικη εικόνα του δικτάτορα και για τις βάναυσες καταστολές του εναντίον του ίδιου του πληθυσμού του, που απαιτούσαν επείγουσα επέμβαση του ΝΑΤΟ για τη… σωτηρία της Λιβύης. Ο δυτικός Τύπος ανέφερε ότι ο Καντάφι «μοίραζε Viagra στους στρατιώτες του για να βιάζουν γυναίκες». Στις 24 Φλεβάρη 2011, η ισπανική εφημερίδα El Mundo έγραψε: «Ο Μουαμάρ Καντάφι θα αυτοκτονήσει όπως ο Χίτλερ», ενώ η αγγλική εφημερίδα The Guardian δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Από τον Χίτλερ στον Καντάφι: οι δικτάτορες και τα καταφύγια τους». Η Δύση μέσω του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου τον κατηγορούσε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενώ διοργάνωσε πολιτικές ταραχές εναντίον του. Οι ιστορίες για την καταστολή του πληθυσμού, τα Viagra και τα «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» αποδείχτηκαν ψέματα, όμως κατάφεραν και γκρέμισαν όχι μόνον τον Καντάφι, αλλά και το φιλολαϊκό σύστημα ανάπτυξης των λαών της Λιβύης, οδηγώντας τους σε έναν εμφύλιο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
■ Καθώς ξεκίνησε η τελευταία «Αραβική Άνοιξη» για την ανατροπή του εκλεγμένου ηγέτη της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ (Bashar al-Assad), συνέβη η λεγόμενη «σφαγή στη Γούτα». Μια επίθεση με χημικά κοντά στη Δαμασκό που σκότωσε αρκετές εκατοντάδες ανθρώπους, για την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν τη συριακή κυβέρνηση, αν και αυτή προσφέρθηκε να συνεργαστεί άμεσα με τους επιθεωρητές του ΟΗΕ, υποστηρίζοντας ότι ήταν πρόκληση ψευδούς σημαίας. Οι ΗΠΑ απάντησαν βομβαρδίζοντας τις δυνάμεις του «δικτάτορα» Άσαντ επειδή, σύμφωνα με τα λόγια του γραμματέα Τύπου του Λευκού Οίκου, «ακόμη και ο Χίτλερ δεν θα έφτανε στη χρήση χημικών όπλων». Βέβαια ποτέ δεν αποδείχθηκε η ύπαρξη των χημικών όπλων, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Ο στόχος ήταν να καταλυθεί η κρατική υπόσταση της Συρίας, πράγμα που πέτυχαν.
■ Αλλά και σήμερα είναι σημαντικό να τα θυμόμαστε αυτά όταν αναλύουμε το έργο των μέσων ενημέρωσης της Δύσης στην κάλυψη των θεμάτων της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (Специальная Bоенная Oперация) της Ρωσίας στην Ουκρανία: χολιγουντιανή σκηνοθεσία σκοτωμένων αμάχων στην Μπούτσα (Буча), υποτιθέμενοι μαζικοί βιασμοί από τους Ρώσους στρατιώτες, συγκρίσεις με τον Χίτλερ, o Πούτιν είναι ψυχοπαθής, τσιπ από πλυντήρια ρούχων για να φτιάχνουν όπλα, απρόκλητη επιθετικότητα, νυχτερινά φαντάσματα του Κιέβου, που καταρρίπτουν πολλές ρωσικές μοίρες ανά εξόρμηση, η Ρωσία βρίσκεται σε απομόνωση και δύσκολη θέση κλπ —όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί πολλές φορές και σε διαφορετικά μέρη του κόσμου.
Επομένως, το πρωταρχικό καθήκον κάθε ανοιχτόμυαλου προσεκτικού πολίτη είναι να σταματήσει να πατάει τις πιο πρωτόγονες γνωστικές μπανανόφλουδες που εξακολουθούν να διακινούν τα «αντικειμενικά» έγκριτα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης της δύσης.
2. Περί «ελληνικής» ανωτερότητας
Μιλάμε πολύ τα τελευταία χρόνια για τον ουκρανικό ναζισμό: εξετάζουμε την προέλευση του κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό, ερευνούμε τη συνένωση των ριζών του με τον γερμανικό ναζισμό και τους εθνικιστές φασίστες της Βαλτικής.
Ως αποτέλεσμα αυτών των ιστορικών εκδρομών, δημιουργείται λανθάνουσα η αίσθηση ότι ο εθνικισμός-ναζισμός-φασισμός είναι «παρεκτροπές» μόνο ορισμένων λαών, ότι αυτό είναι κάποιο είδος ιστορικής ανωμαλίας και ιδεολογικής αποτυχίας που είναι χαρακτηριστικό ορισμένων λαών και όχι άλλων.
Αλλά αυτή ακριβώς η άποψη, ακόμα κι αν είναι υπαινιγμός, είναι η αρχή του εθνικισμού!
Τώρα ας μιλήσουμε για τον ελληνικό ρατσισμό και τον ελληνικό φασισμό που σηκώνει και πάλι το κεφάλι στην χώρα μας, αν και θα έπρεπε να είμαστε ασφαλισμένοι έναντι του ρατσισμού από την ιστορία μας και τα θύματα των προσφύγων παππούδων μας.
Όταν λέμε ελληνικό ρατσισμός, δεν εννοώ καθόλου ότι είναι χαρακτηριστικό για εμάς τους Έλληνες να είμαστε ρατσιστές. Χρησιμοποιώ αυτήν την έκφραση ως όνομα για μια ασθένεια —με τα χαρακτηριστικά και τα συμπτώματά της. Εθνικισμός, ναζισμός και φασισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αλλά όλα αυτά είναι στελέχη του ίδιου ιού. Αυτός ο ιός έχει επίσης στελέχη όπως ο ρατσισμός, ο θρησκευτικός εξτρεμισμός και ο φονταμενταλισμός, η αποικιοκρατία και πολλά άλλα. Και το όνομα αυτού του ιού είναι ανωτερότητα!
Από τη στιγμή που η ιδέα της δικής τους υπεροχής έναντι των άλλων ριζώσει στο μυαλό των μελών οποιασδήποτε εθνικότητας ή οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, αρχίζει αμέσως να μεταλλάσσεται. Το «είμαστε ξεχωριστοί» γρήγορα μετατρέπεται σε «είμαστε εξαιρετικοί», μετά σε «είμαστε επιλεγμένοι», μετά σε «άλλοι βρίσκονται στο δρόμο μας», «κάποιοι πρέπει να στερηθούν το δικαίωμα του δικαιώματος», και τέλος σε «κάποιοι δεν είναι καθόλου άνθρωποι» και «κάποιοι πρέπει να καταστραφούν»! Όλα στο όνομα της ανωτερότητας. Όπως πολλοί ιοί υπάρχουν πάντα στο ανθρώπινο σώμα, έτσι και ο ιός της ανωτερότητας ζει σε κάθε κοινωνία.
Ο αρχαίος ψυχολογικός μηχανισμός της διαίρεσης σε «εμείς» και «αυτοί» βρίσκεται στον καθένα μας και πρέπει να το θυμόμαστε αυτό. Μόνο ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα ανθρωπισμού, βοήθειας, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, ηθικής και ελευθερίας μπορεί να περιορίσει την εξάπλωση του ιού. Μόλις αυτή η ασπίδα άμυνας εξασθενεί, μια αποκρουστική κοινωνική ασθένεια σηκώνει κεφάλι και αρχίζει να καταβροχθίζει «ανεπιθύμητους» ανθρώπους. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο στον ουκρανικό ναζισμό, τίποτα το ιδιαίτερο στον ελληνικό ρατσισμό κι εθνικισμό, που να τον διακρίνει ποιοτικά από τη μόλυνση που μόλυνε τα μυαλά της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Μεγ. Βρετανίας, της Καμπότζης, της Αλβανίας, της Τουρκίας, της Γαλλίας κ.ο.κ.
Τίποτα δεν συνέβη στη ναζιστική Ουκρανία που δεν θα μπορούσε να συμβεί σε καμία άλλη χώρα, σε καμία άλλη κοινωνία. Τίποτα έναντι του οποίου είναι ασφαλισμένη η χώρα μας.
Τα κύρια όπλα στην καταπολέμηση του ιού της ανωτερότητας είναι η αδελφοσύνη, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η δικαιοσύνη, η διαφάνεια, κι αυτά τα καταπολεμούν οι πολιτικές και θρησκευτικές ηγεσίες της χώρας. Μόλις υποκύψουμε στο μίσος, ακόμα κι αν αυτό φαίνεται δίκαιο, αφήνουμε τον ιό να αναπτυχθεί μέσα μας συνθέτοντας τη φαιά πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα. Δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε με αυτές τις φρικιαστικές και αποτρόπαιες ιδέες! Μπορεί να μην έχουμε το ίδιο χρώμα, την ίδια γλώσσα, την ίδια θρησκεία, να έχουμε διαφορετικούς πολιτισμούς. Όμως, όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια όνειρα, για ειρηνική ζωή στο παρόν και το μέλλον.
