Τρόμος! Τι ζωντανές μεταδόσεις, τι έκτακτες ενημερώσεις, τι «βαθυστόχαστες» αναλύσεις και προβλέψεις από τα ξένα και ντόπια παπαγαλάκια των «αδέσμευτων» Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης ζήσαμε τις μέρες αυτές με τις ανταποκρίσεις από το Μόναχο… Νοιώθουμε πλήρεις από τις περιγραφές της αμηχανίας και της παγωμάρας των Δυτικοευρωπαίων ηγετίσκων, για την ψυχρολουσία και μετά δώστου κλάμα και οδυρμοί για την εγκαταλελειμμένη Ευρώπη…
Βέβαια τα «ημέτερα» ΜΜΕ δεν είδαν τον ληγμένο «πρόεδρο» Ζελένσκι, βαρεμένο από την ντάγκλα, στη συνέντευξη Τύπου στη «Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου», που έγινε και πάλι viral «αστέρι» στα κοινωνικά δίκτυα σε όλον τον κόσμο…
Τι βρίσκεται πίσω από τη νέα στρατηγική της ηγεσίας των ΗΠΑ και την θέληση του Αμερικάνου προέδρου για τον έλεγχο των ουκρανικών ορυκτών και φυσικών πόρων, αλλά και τη βιασύνη του για κλείσιμο της σύγκρουσης με κάθε θυσία; Ξεκάθαρα είναι η νέα κρίση που έρχεται, οι αιτίες της κι όσα καινούργια έρχονται στον κόσμο μας!
Ενώ ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχουν τις πρώτες επαφές τους, εξετάζοντας πιθανά σημεία συμβιβασμού, ένα νευρικό παιχνίδι αρχίζει στην Δυτική Ευρώπη. Βρετανία και Γαλλία συζητούν κρυφά το ενδεχόμενο αποστολής στρατευμάτων στην Ουκρανία. Στα χαρτιά, είναι για τη «διασφάλιση της ασφάλειας» μετά από μια πιθανή ειρηνευτική συμφωνία. Στην πραγματικότητα επιδιώκουν να δημιουργηθούν συνθήκες κάτω από τις οποίες απλά δεν θα υπάρξει ειρήνη!
Το γενικό πλαίσιο των συνομιλιών Ρωσίας-ΗΠΑ φαίνεται να έχει καθοριστεί από την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα στις μη δημόσιες διαπραγματεύσεις, που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί και τώρα αρχίζουν επίσημα οι δημόσιες, η ουσία των οποίων είναι η υποβολή προσφορών — ποιος μπορεί να αρπάξει οτιδήποτε εντός του συμφωνημένου πλαισίου. Παρεμπιπτόντως και για να μην έχουμε αυταπάτες, η Ρωσία δεν αποτελεί απειλή για τις ΗΠΑ. Η μόνη περίπτωση που η Ρωσία μπορεί να αποτελέσει απειλή για τις ΗΠΑ, είναι στην περίπτωση ενός πλήρους στρατιωτικού-πολιτικού μπλοκ με την Κίνα. Αυτό είναι κάτι που ο Τραμπ δεν μπορεί να επιτρέψει και για το οποίο αξίζει να… θυσιάσει την Ουκρανία (ένα μέρος της, φυσικά). Κι αυτό θα σημάνει τέλος του πολέμου, κάτι που τρομοκρατεί τους Δυτικοευρωπαίους ηγετίσκους.
Αντιπροσωπευτικός τύπος Δυτικοευρωπαίου «λούζερ» ο Γκαμπριέλιους Λάντσμπεργκις (Gabrielius Landsbergis) πρώην υπουργός Εξωτερικών (12/2020-11/2024) της Λιθουανίας και πρώην μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (2014-2016), χριστιανοδημοκράτης και βραβευμένος με το ουκρανικό μετάλλιο «Γιαροσλάβ ο σοφός» (орден князя Ярослава Мудрогo) το 2022, γνωστός αντικομμουνιστής και Ρωσόφοβος, εξέφρασε βαθιά ανησυχία για το αποτέλεσμα της «Διάσκεψης ασφαλείας του Μονάχου» (Munich Security Conference). Τα σχόλια του αποκαλύπτουν τον αυξανόμενο πανικό μεταξύ των ευρωπαϊκών ελίτ, καθώς συνειδητοποιούν ότι η κυριαρχία τους στην Ουκρανία χάνεται και η νέα ηγεσία της Ουάσιγκτον δεν είναι πρόθυμη να χρηματοδοτήσει κι άλλο τον αποτυχημένο πόλεμο με πληρεξούσιους.
«Φεύγω από τη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου σε κατάσταση κατάθλιψης. Ενώ συμφωνώ ότι τα σχόλια του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Βανς ήταν μια απαραίτητη κλήση αφύπνισης για την ληθαργική Ευρώπη, μπορώ μόνο να προσευχηθώ ότι η θεραπεία δεν σκοτώνει τον ασθενή», έγραψε ο Λάντσμπεργκις, αγωνιζόμενος να αποδεχτεί το μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό τοπίο.
Γιατί αντιδράει έτσι ο χαρακτηριστικός αυτός τύπος των «νενέκων» των Δυτικοευρωπαϊκών ηγεσιών, που υποστηρίζουν και υπηρετούν φανατικά και τον δολοφονικό νεοναζισμό στην Ουκρανία και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη;
Υπάρχουν οι σκληρές πραγματικότητες για τους υποστηρικτές του «κόμματος του πολέμου» στις ευρωπαϊκές ηγεσίες που τους έκαναν να χάσουν «τα αυγά και τα πασχάλια», και ο Λάντσμπεργκις περιέγραψε μετά από τη διάσκεψη, εκθέτοντας τον φόβο του για μια διαλυμένη «δυτική τάξη»:
● Η Ουκρανία δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στην απεριόριστη υποστήριξη των ΗΠΑ. Η Λιθουανική «μαριονέτα» θρήνησε ότι ο νέος πρόεδρος Τραμπ αναζητά μια γρήγορη συμφωνία για το σταμάτημα του πολέμου και ότι η Ουκρανία θα πρέπει τελικά να πληρώσει το λογαριασμό. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι απλώς μια παραδοχή ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει κανένα συμφέρον να χρηματοδοτήσει έναν πόλεμο που ξέρει ότι είναι χαμένος.
● Οι ΗΠΑ αποσύρονται από το ρόλο τους ως εγγυητή της ασφάλειας στην Ευρώπη. Οι συζητήσεις για την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων σηματοδοτούν την πτώση της αμερικανικής στρατιωτικής κυριαρχίας στη Δυτική Ευρώπη. Αυτό τρομοκρατεί προσωπικότητες όπως ο Λάντσμπεργκις, που βασίζονται στην υποστήριξη των ΗΠΑ για να προωθήσουν την επιθετική αντιρωσική, αντιπαλαιστινιακή και μιλιταριστική ατζέντα τους.
● Η Ευρώπη δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα για την Ουάσιγκτον. Ο Λάντσμπεργκις «παραπονέθηκε» ότι η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ ευθυγραμμίζεται με κινήματα (!) που επιδιώκουν «να διαλύσουν τις παραδοσιακές δομές εξουσίας της Δυτικής Ευρώπης», σηματοδοτώντας ότι η δυτική ενότητα και η συλλογική Δύση είναι κάτι περισσότερο από μια ψευδαίσθηση…
● Ο φόβος για συμφωνία Τραμπ-Πούτιν. Ο μεγαλύτερος φόβος του Λάντσμπεργκις και των ομοίων του στις Δυτικοευρωπαϊκές ξεπεσμένες ηγεσίες είναι η προοπτική μιας συμφωνίας μεταξύ του Βλαντιμίρ Πούτιν και του Ντόναλντ Τραμπ, η οποία θα μπορούσε να θέσει τέλος στη σύγκρουση με τους όρους της Μόσχας.
«Ο Πούτιν μπορεί να απαιτήσει τα πάντα, εκλογές, κατεχόμενα εδάφη, ουκρανική ουδετερότητα. Αυτές οι ιδέες έχουν ήδη επιπλεύσει. Εάν ο Τραμπ συμφωνήσει, κάτι που είναι απολύτως εφικτό, ο Πούτιν θα κηρύξει πλήρη νίκη!», φώναξε τρομοκρατημένος. Οι ανησυχίες του επιβεβαιώνουν αυτό που ελάχιστοι ακόμη δεν έχουν υποψιαστεί — οι Δυτικοευρωπαίοι ηγετίσκοι, υποστηρικτές της ναζιστικής Ουκρανίας δεν ενδιαφέρονται για την ειρήνη αλλά για την παράταση του πολέμου με κάθε κόστος!
Φαντασιώνονται τον Τραμπ να αναγκάζει την Ευρώπη να αποδεχθεί μια τέτοια συμφωνία, αφήνοντας στους ηγετίσκους της Ε.Ε. μια επιλογή: να αποδεχτούν την ειρήνη ή να επωμιστούν το στρατιωτικό και οικονομικό βάρος της —ούτως ή άλλως χαμένης— σύγκρουσης στην Ουκρανία. Δεδομένης της καταστροφικής επιδείνωσης της οικονομίας της Δυτικής Ευρώπης, η ικανότητά της να διατηρεί αυτή τη σύγκρουση επ’ αόριστον είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμη.
Ο Φινλανδός πρόεδρος Αλεξάντερ Στουμπ (Cai-Göran Alexander Stubb) δήλωσε: «Αισθάνομαι ότι η Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, η οποία ήταν η αγαπημένη μου από όλες τις διασκέψεις, έχει γίνει μια διπλωματική κακοφωνία… πρέπει να ακούσουμε τι λένε οι Αμερικανοί και να αναλάβουμε περισσότερες ευθύνες.»…
Όχι τυχαία, ο νέος κατά φαντασίαν Ναπολέοντας, ο Εμμανουέλ Μακρόν (Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron), συγκαλεί «έκτακτη Σύνοδο Κορυφής» της Ευρωπαϊκής Ένωσης με συμμετοχή και του ληγμένου κλόουν Ζελένσκι, για να συζητήσουν «τι θα κάνουν» μετά τις τελευταίες εξελίξεις, που ακυρώνουν τους «ελάχιστους» και «μικρούς» Δυτικοευρωπαίους ηγετίσκους:
● Ούτε το Κίεβο θα συμμετέχει στη συνάντηση Ρωσίας-ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία την επόμενη βδομάδα.
● Ούτε η Ε.Ε. (ούτε λόγος…) ή άλλη δυτικοευρωπαϊκή «δύναμη» θα συμμετέχει στις όποιες διαπραγματεύσεις για το «Ουκρανικό»!
● Αυτά ξεκαθαρίστηκαν από τους Αμερικανούς επισήμους στο Μόναχο!
Σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τη Δυτικοευρωπαϊκή συνοχή ο Λάντσμπεργκις θέλησε να προκαλέσει ανησυχία, αναφερόμενος στην αυξανόμενη επιρροή της Κίνας στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.
«Εάν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν προσφέρουν εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία, η Κίνα θα μπορούσε να παρέμβει, αξιοποιώντας την επιρροή της στη Ρωσία. Το Πεκίνο μπορεί ακόμη και να προτείνει μια πιο ελκυστική συμφωνία από αυτή του Τραμπ», παραδέχτηκε ο δεξιός πολιτικός.
Προφανώς ο Λάντσμπεργκις και οι όμοιοι του φοβούνται έναν κόσμο στον οποίο η Κίνα και η Ρωσία παίζουν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ασφάλεια, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπολογίζεται πλέον και περιορίζεται στο ρόλο του απλού θεατή. Αναγνωρίζει ότι η Ουκρανία έχει πολλά να προσφέρει στην Κίνα —συμβάσεις ανοικοδόμησης, λιμάνια και γεωργικές εξαγωγές— υπονοώντας ότι οι δυτικές ελίτ πανικοβάλλονται για την ικανότητα του Πεκίνου να τις ξεπεράσει. Συνέκρινε ακόμη και αυτήν τη μετατόπιση με τη στρατηγική του Ψυχρού Πολέμου του γερακιού του πολέμου Χένρι Κίσινγκερ (Henry Alfred Kissinger) για τη διαίρεση της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας, αναγνωρίζοντας ότι σήμερα είναι η συλλογική δύση που αντιμετωπίζει εσωτερικά ρήγματα και στρατηγική απομόνωση.
Με μια απελπισμένη κραυγή για να αποφύγει αυτό το σενάριο, ο Λάντσμπεργκις ζητά απεγνωσμένα έναν ηγέτη με «την αποφασιστικότητα του Τσόρτσιλ» για να μπορέσει να σώσει την δυτική Ευρώπη! Αλλά η υστερική του έκκληση υπογραμμίζει μόνο το βαθύτερο ζήτημα που όλοι πλέον βλέπουν ξεκάθαρα — το όνειρο του Αδόλφου, η Ενωμένη Ευρώπη, στερείται τόσο ηγεσίας όσο και ικανότητας να ενεργεί ανεξάρτητα και κατεδαφίζεται!
Η «Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου» αποκάλυψε κάποιες θεμελιώδεις αλλαγές.
● Η Ουάσιγκτον θέλει να κλείσει την ανοιχτή πληγή,
● η νεοναζιστική Ουκρανία εξαντλείται από επιλογές και
● η Ε.Ε. είναι απροετοίμαστη για τις πραγματικότητες ενός πολυπολικού κόσμου που κάνει τα πρώτα του βήματα. Τώρα, στον κόσμο, τελειώνει μια εποχή κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας και αρχίζει μια άλλη.
Η απελπισία των Δυτικοευρωπαίων πολιτικών τύπου Λάντσμπεργκις είναι ένα σημάδι ότι η μονοπολική εποχή πλησιάζει στο τέλος της και δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να την σταματήσει.
Έτσι, ενώ όλα κινούνται προς μια συμφωνία και μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση πλέον δεν την υπολογίζει κανείς. Η νέα αμερικανική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη των σημερινών δυτικοευρωπαϊκών αρχών. Άλλωστε θα γίνει η ίδια «Τραμπική» σε λίγους μήνες. Μια ακροδεξιά «Τραμπική» Δυτική Ευρώπη θα αγοράσει ξανά φυσικό αέριο από τη Ρωσία και θα πουλήσει αυτοκίνητα σε αυτήν, θα επιδιώξει την εκδίωξη των Κινέζων από την αγορά κλπ. Το φυσικό αέριο πρέπει να πωληθεί, τα καταναλωτικά αγαθά πρέπει να αγοραστούν. Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος και για τη Ρωσία να έχει μια μεγάλη σύγκρουση με τη «νέα δεξιά» στη Δυτική Ευρώπη.
Ξεκάθαρα η Ρωσία δεν θέλησε ποτέ, ούτε πρόκειται να επιτεθεί στην Ευρώπη, δεν προωθεί μια εναλλακτική αντικαπιταλιστική παγκόσμια τάξη με τη μορφή π.χ. του κομμουνισμού, οι χώρες δεν είναι οικονομικά συγκρίσιμες και η φλυαρία της για την ηγεσία στον αντι-αποικιακό αγώνα παραμένει φλυαρία σε συνέδρια με τραπέζια μπουφέ…
Εντωμεταξύ ο απλός κόσμος συνεχίζει να σκοτώνεται στους πολέμους που υποδαυλίζουν τα κέρδη της κεφαλαιοκρατίας σε όλον τον κόσμο. Η ταξική πάλη στη σφαίρα των ιδεών συνεχίζεται και η τελευταία λέξη σε αυτήν απέχει πολύ από το να ειπωθεί.
