Επειδή το τελευταίο διάστημα ο Ίλον βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα και η πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης εξυμνούν (παρά το κρύο ντους τις πρώτες μέρες μετά τις Αμερικάνικες εκλογές) τον αυτοδημιούργητο δισεκατομμυριούχο και πανέξυπνο τεχνοκράτη, ας κατέβουμε λίγο από το καλάμι μας κι ας γνωρίσουμε καλύτερα τον τύπο αυτό.
Είναι μέρος της δημιουργίας αστικών μύθων ότι τα ονόματα των εκμεταλλευτών που είναι γνωστοί, είναι σχεδόν πάντα εκείνοι των οποίων η ανύψωση στο επίπεδο των υπερ-πλουσίων έγινε κατά τη διάρκεια της ζωής τους, ενώ εκείνοι που απλά κληρονομούν τις τεράστιες περιουσίες τους τείνουν να ζουν τις παρασιτικές τους ζωές έξω από το κοινό. Αλλά αυτό που είναι λιγότερο κατανοητό είναι ότι κανένας από αυτούς τους δισεκατομμυριούχους «από τα κουρέλια στα πλούτη» δεν ξεκίνησε τη ζωή στις τάξεις του απλού εργαζόμενου, του προλεταριάτου. Είναι όλοι με καλές κι ακριβές σπουδές και είχαν πρόσβαση σε οικογενειακό κεφάλαιο και διασυνδέσεις που τους επέτρεψαν να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες και να δημιουργήσουν τις επιχειρήσεις τους στη μόνη βάση που θα επέτρεπε την ταχεία ανάπτυξη: την ικανότητα να απασχολούν την εργατική δύναμη των άλλων.
Η δημόσια εικόνα τους είναι κάτι που η αστική τάξη έπρεπε να λάβει όλο και πιο σοβαρά κατά τη διάρκεια των τελευταίων 150 ετών. Καθώς οι εργάτες απέκτησαν αλφαβητισμό και οι καπιταλιστές έπρεπε να τους παραχωρήσουν το δικαίωμα ψήφου, η άρχουσα τάξη έπρεπε να διατηρήσει μια εικόνα του εαυτού της που θα μπορούσε να προωθηθεί στους εργάτες.
Οι καπιταλιστές θέλουν η εργατική τάξη να πιστεύει στην «ηρωική φύση» των επικυρίαρχων της, στην καλοσύνη τους και στην έμφυτη καινοτόμο φύση τους. Παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους με αυτόν τον τρόπο, ελπίζουν να νομιμοποιήσουν στο μυαλό των εργατών την υποδούλωσή τους, μέσω του μισθωτού συστήματος, στο κεφάλαιο.
Στις προηγούμενες γενιές, η άρχουσα τάξη διατήρησε μια πιο πατρίκεια (patricii) συμπεριφορά, ακόμα απομακρυσμένη από την εργατική τάξη, αλλά ορίζοντας τον εαυτό της από την αυστηρή θρησκευτικότητα της και δημοσιοποιώντας τα «καλά έργα» της. Καθώς ο 20ος αιώνας προχωρούσε, ωστόσο, υπό την πίεση των ισότιμων ιδεών που εξαπλώθηκαν ως αποτέλεσμα των νικών του σοσιαλισμού, η άρχουσα τάξη στις ΗΠΑ ένιωσε την ανάγκη να αλλάξει αυτή την εικόνα, να είναι πιο «σχετική».
Από την άποψη του αμερικανικού συστήματος προπαγάνδας, αυτό είχε νόημα. Κεντρικό σημείο της αστικής ιδεολογίας στις ΗΠΑ είναι εδώ και καιρό η αντίληψη ότι ο κάθε προλετάριος μπορεί να μπει στην άρχουσα τάξη με καθαρή σκληρή δωροδοκία! Οι καπιταλιστές μπορεί να είναι πλουσιότεροι από ποτέ, αλλά από τη δεκαετία του 1960 ένας ορισμένος αριθμός από αυτούς προσπάθησαν να υφάνουν μια εικόνα «ανταρτών», της αντίθεσής τους σε ένα «κατεστημένο» από το οποίο αποκλείστηκαν.
Τέτοιοι χαρακτήρες περιλαμβάνουν τους Richard Branson, Bill Gates, Jeffrey Preston Bezos, Mark Elliot Zuckerberg, Christopher Hughes, Dustin Aaron Moskovitz, Elon Reeve Musk κλπ. Είναι αξιοσημείωτο ότι όλα αυτά τα γνωστά ονόματα από τις τάξεις των εκμεταλλευτών είναι άνθρωποι των οποίων η ανύψωση στο επίπεδο των υπερπλουσίων έγινε κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Σε αντίθεση με εκείνους που απλά κληρονομούν τις τεράστιες περιουσίες τους και των οποίων τα ονόματα σπάνια δημοσιοποιούνται.
Η ομάδα Musk & co δεν προέρχονταν από κουρέλια, αλλά από την ευημερία. Αλλά ενώ η αρχική τους θέση στην αστική τάξη ήταν σχετικά χαμηλή, ο καθένας τους βρέθηκε σε θέση να κερδίσει τη μάχη του ανταγωνισμού σε ένα νέο πεδίο επιχειρήσεων (προσωπική πληροφορική για τον Μπιλ Γκέιτς, διαδικτυακές αγορές για τον Τζεφ Μπέζος κ.λ.π.) και έτσι έφτασαν στις ελίτ τάξεις των μονοπωλίων.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Νοτιοαφρικανός Ίλον Μασκ (Elon Reeve Musk) έχει αποδειχθεί ότι είναι ένας έμπειρος «διαφημιστής» του εαυτού του και έχει φροντίσει πολύ να καλλιεργήσει την εικόνα ότι είναι περισσότερο επιστήμονας και τολμηρός τεχνοκράτης παρά επιχειρηματίας. Πράγματι, ο Μασκ υπερασπίστηκε συχνά την απόκτηση τεράστιου πλούτου υποστηρίζοντας ότι θέλει μια τέτοια συσσώρευση μόνο για να προωθήσει την καινοτομία στην εξερεύνηση του διαστήματος και την ανθρώπινη κατάκτηση μακρινών πλανητών.
Αλλά πίσω από την κατασκευασμένη εικόνα, η πραγματική θέση του Μασκ είναι αυτή ενός ανθρώπου του οποίου η περιουσία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την κυβερνητική γενναιοδωρία – ιδιαίτερα από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Είναι αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολεμικής μηχανής, και η «ελευθεριακή» πολιτική του, οι φλυαρίες του Χ και το «επαναστατικό» στυλ του είναι απλώς μια μεταμφίεση πίσω από την οποία τα κέρδη από τον σάπιο και αιματοβαμμένο καπιταλισμό ρέουν στις τσέπες του.
Πώς μπορεί κανείς να γίνει ο «πλουσιότερος άνθρωπος στη γη»; Είναι η σκληρή δουλειά, η αποφασιστικότητα και μια στάση «μπορώ να το κάνω»; Ή μήπως η γέννηση σε μια αστική οικογένεια είναι το βασικό συστατικό για όσους επιθυμούν να γίνουν εξαιρετικά πλούσιοι; Στην περίπτωση του ανθρώπου που λέγεται ότι είναι ο «πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου» το δεύτερο ισχύει σίγουρα (σύμφωνα με την παγκόσμια λίστα των δισεκατομμυριούχων Forbes η περιουσία του υπολογίζεται σε 397,4δισεκατομμύρια USD, 2025, ενώ σύμφωνα με μια ιστορία που τρέχει από το Bloomberg, η εκτιμώμενη περιουσία του είναι 436 δισεκατομμύρια δολάρια).
Αυτή εννοείται ότι δεν προήλθε από τον αέρα. Οι Μασκ ήταν οικονομικά ευκατάστατοι. Ο Ίλον γεννήθηκε σε μια σχετικά πλούσια οικογένεια, με τον πατέρα του Έρολ (Errol Musk) να κατέχει μισή επιχείρηση εξόρυξης σμαραγδιών στη Ζάμπια και για πολλά χρόνια μια κερδοφόρα επιχείρηση μηχανικών.
Ο Ίλον το έχει επανειλημμένα αρνηθεί αυτό και προσπάθησε να «ζωγραφίσει» την καταγωγή του ως πολύ ταπεινή –ένα τυπικό κόλπο που παίζεται από εκείνα τα μέλη της αστικής τάξης που θέλουν να προωθήσουν την ιστορία του αυτοδημιούργητου–, παρόλο που ο πατέρας του τον διέψευσε, όταν ρωτήθηκε για τον αν είναι αυτοδημιούργητος ο γιος του: «Όχι… είμαστε μια οικογένεια που κάνει πολλά πράγματα εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι σαν να αρχίσαμε ξαφνικά να κάνουμε κάτι». Η βρετανική ταμπλόιντ Mail on Sunday έγραψε για τον Έρολ Μασκ: «Ο Μασκ ο πρεσβύτερος ήταν εκατομμυριούχος πριν από την ηλικία των 30 ετών». Ο Ίλον άρχισε να συσσωρεύει τη δική του περιουσία στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν η ηλεκτρονική τράπεζα που ίδρυσε με το όνομα X.com συγχωνεύθηκε με την εταιρεία Confinity Inc. για να σχηματίσει την PayPal Holdings, Inc., το πλέον ευρέως χρησιμοποιούμενο «ηλεκτρονικό σύστημα πορτοφολιών».
Ο Ίλον εξαργύρωσε το Paypal όταν αποκτήθηκε από την eBay Inc. για 176 εκατομμύρια δολάρια. Αυτή η περιουσία του επέτρεψε να ιδρύσει την εταιρεία αυτοκινήτων Tesla, inc. και την ιδιωτική εταιρεία αεροδιαστημικής τεχνολογίας και παροχής υπηρεσιών διαστημικών μεταφορών Space Exploration Technologies Corp., γνωστή ως SpaceX, η οποία τώρα λειτουργεί από κοινού με τη National Aeronautics and Space Administration (NASA) το τρέχον Αμερικανικό Διαστημικό Πρόγραμμα.
Σύμφωνα με μια έκθεση των New York Times, ο Μασκ έχει συμβάσεις με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση αξίας τουλάχιστον 15,4 δισ. USD. Οι δύο μεγαλύτερες από αυτές είναι με το Υπουργείο Άμυνας (U.S. Department of Defense) για 3,6 δισεκατομμύρια δολάρια και τη NASA για 11,8 δισεκατομμύρια δολάρια, μαζί με άλλες μικρότερες με το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας (Department of Homeland Security). Είναι σαφές ότι επωφελείται πολύ από τους επιθετικούς πολέμους που διεξάγει σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.
Το δορυφορικό σύστημα Starlink της Space X ήταν αναπόσπαστο μέρος του πολέμου του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, στον οποίο βασίστηκε ο ουκρανικός στρατός για επικοινωνίες στο πεδίο της μάχης και πρόσβαση στο διαδίκτυο. Συνειδητοποιώντας ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι δημοφιλής σε πολλούς Αμερικανούς, ο Μασκ έκανε περιοδικά επικριτικά σχόλια γι’ αυτόν — αλλά χωρίς το Starlink, τα συστήματα επικοινωνίας του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης της στόχευσης πυραύλων, θα παρεμποδίζονταν σοβαρά.
Όταν ο Musk αγόρασε το Twitter τον Οκτώβρη του 2022, «πόζαρε» για λίγο ως υποστηρικτής της ελευθερίας του λόγου. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ακόμη τεχνική προώθησης της προσωπικής του εικόνας. Στην πραγματικότητα, δεν «κατέχει» την πλατφόρμα που μετονομάστηκε σε Χ, αλλά είναι ο μοναδικός μεγαλύτερος μέτοχος με περίπου δέκα τοις εκατό του αποθεματικού της εταιρίας.
Η εξαγορά του Twitter από τον Μασκ χρηματοδοτήθηκε εν μέρει μέσω δανείων ύψους 13 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τράπεζες της Wall Street, γεγονός που εξηγεί γιατί η νέα διοίκηση προσπαθεί απεγνωσμένα να δημιουργήσει έσοδα από την πλατφόρμα για να τη διατηρήσει και να μοιάζει με βιώσιμη επιχείρηση. Εάν παραμείνει ζημιογόνος, όσοι κατέχουν το χρέος μπορεί να χάσουν την εμπιστοσύνη τους και να κοιτάξουν να το ξεφορτωθούν…
Το τελευταίο διάστημα, ο Μασκ πήρε μια απροκάλυπτα πολιτική θέση υποστηρίζοντας και χρηματοδοτώντας την προεδρική εκστρατεία του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ (Donald John Trump). Προηγουμένως, υποστήριξε τον Αργεντινό «αναρχοκαπιταλιστή» Χαβιέρ Μιλέι (Javier Gerardo Milei) και στη συνέχεια την Αλίς Βάιντελ (Alice Elisabeth Weidel), ηγέτιδα του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (Alternative für Deutschland, AfD), στις επερχόμενες γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές και τον Νάιτζελ Φάρατζ (Nigel Paul Farage) του εθνοκιστικού-λαϊκιστικού κόμματος «Μεταρρυθμείστε το Ηνωμένο Βασίλειο» (Reform UK) και όλους του ακροδεξιούς Ευρωπαίους πολιτικούς όπως τον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορα Όρμπαν (Orbán Viktor Mihály), τον αρχηγό του Ολλανδικού «Κόμματος της Ελευθερίας» (Partij voor de Vrijheid), Γκερτ Βίλντερς (Geert Wilders), τη Μαρί Λεπέν (Marion Anne Perrine Le Pen) του κόμματος «Εθνική Συσπείρωση» (Rassemblement National) κλπ (συμπεριλαμβανομένης της Χρυσής Αυγής(!) αν και στον νέο ακροδεξιό σχηματισμό «Πατριώτες για την Ευρώπη – Patriots for Europe» του Ευρωκοινοβουλίου συμμετέχει η «Φωνή Λογικής» της Λατινοπούλου).
Οι πολιτικές κινήσεις του Μασκ είναι πολύ περισσότερο για την υπεράσπιση των επιχειρηματικών του συμφερόντων, παρά για οποιαδήποτε προώθηση του «Τραμπισμού», που είναι ένα σκόπιμα άμορφο, μεταβαλλόμενο φαινόμενο. Αυτό αποκαλύφθηκε αρκετά έντονα, όταν ο Μασκ μπλέχτηκε σε μια πρόσφατη διαμάχη με τους υποστηρικτές του Τραμπ σχετικά με το ζήτημα των θεωρήσεων της βίζας H1B για τους
αλλοδαπούς εργαζόμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό το συγκεκριμένο πρόγραμμα θεωρήσεων φέρνει ειδικευμένους εργαζόμενους στις ΗΠΑ τους οποίους ο Τραμπ είχε δεσμευτεί να «ξεφορτωθεί». Κι άρχισε να το υλοποιεί για να υπερασπιστεί το προεκλογικό του πρόγραμμα. Ο Μασκ αντιμετώπισε προβλήματα, αφού ήταν λίγο πολύ ανοιχτός για το πού βρίσκονται τα ταξικά του συμφέροντα, σχολιάζοντας ότι οι επιχειρήσεις του εξαρτώταν από την προσέλκυση εργαζομένων από την Ινδία και αλλού, για να καλύψουν τα κενά δεξιοτήτων στο εργατικό δυναμικό των ΗΠΑ.
Ο Μασκ αποκάλυψε έτσι μια συγκεκριμένη αλήθεια, ότι τα μηνύματα κατά της μετανάστευσης του Τραμπ είχαν αποφύγει επιμελώς το ότι το σύστημα μετανάστευσης έχει σχεδιαστεί για να ταιριάζει στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής τάξης. Εάν η μετανάστευση είναι υψηλή, αυτό συμβαίνει (εν μέρει) επειδή υπάρχει ζήτηση για φθηνότερο εργατικό δυναμικό από ανθρώπους όπως ο Ίλον Μασκ. Επίσης αποτελεί μια αντανάκλαση της αποσταθεροποίησης, που «επισκέφθηκε» τόσες πολλές χώρες από τους ιμπεριαλιστικούς στρατιωτικούς και οικονομικούς πολέμους.
Ο Μασκ αποκάλυψε, άθελά του, τον υπολογισμό που κρύβεται πίσω από την προώθηση του «δεξιού λαϊκισμού» από την άρχουσα τάξη: την ανάγκη των καπιταλιστών να εκτρέψουν την οργή της εργατικής τάξης για την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης σε δρόμους που είναι αβλαβείς για το σύστημά τους. Η μετανάστευση είναι το ζήτημα στο οποίο παραδοσιακά στρέφονται για να το κάνουν αυτό, αλλά αυτή η στρατηγική ενέχει ένα ορισμένο ποσό κινδύνου, δεδομένου ότι οι καπιταλιστές χρειάζονται μετανάστες εργαζόμενους με φτηνά μεροκάματα και ότι η υποκρισία τους να διακηρύσσουν εναντίον των μεταναστών κινδυνεύει πάντα να εκτεθεί.
Ενώ οι γελοιογραφικές πολιτικές απάτες του Μασκ μπορεί να είναι αποτελεσματικές κατά καιρούς, ειδικά δεδομένης της τεράστιας εμβέλειας του, μέσω του Twitter/Χ, όταν η μάσκα πέφτει οι εργαζόμενοι είναι πολύ πιθανό να συνειδητοποιήσουν ότι τα συμφέροντά τους δεν ευθυγραμμίζονται με τα δικά του τελικά.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο Μασκ παρενέβη ενεργά στη Βρετανική αστική πολιτική εκμεταλλευόμενος τα διάφορα μακροχρόνια εθνικά σκάνδαλα (τα γνωστά «grooming gangs’ scandals» που ήρθαν στο φως την τελευταία δεκαετία. Μετά τη ζημιά που του προκάλεσε η διαμάχη για τη βίζα H1B, αισθάνθηκε σαφώς την ανάγκη να αποκαταστήσει την καλή του πίστη στους αντιδραστικούς κύκλους των ΗΠΑ. Και ποιος καλύτερος τρόπος να το κάνει αυτό από το να εκμεταλλευτεί ένα σκάνδαλο σε μια άλλη χώρα;
Με αυτόν τον τρόπο, έδωσε μια τεράστια ώθηση στη δημοσιότητα σε αυτόν τον αντιδραστικό ταραχοποιό και πράκτορα της Βρετανικής αστικής τάξης Στίβεν Λένον (Steven Yaxley Lennon), γνωστό και ως Tommy Robinson, ισχυριζόμενος (όπως ισχυρίζεται και ο Λένον) ότι ενδιαφέρεται για την προστασία των κοριτσιών της εργατικής τάξης από την κακοποίηση. Αυτή η «ανησυχία» του προκάλεσε πολλά μειδιάματα σε όσους γνωρίζουν ότι ο Μασκ ήταν συνεργάτης του αποθανόντος παιδόφιλου, και πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών, Τζέφρι Επστάιν (Jeffrey Epstein) και του συνεργάτη του στα εγκλήματα Γκισλέιν Μάξγουελ (Ghislaine Maxwell).
Ο Αμερικανός ανεξάρτητος δημοσιογράφος Γουίτνεϊ Βεμπ (Whitney Webb) έχει καταγράψει τους εκτεταμένους δεσμούς του Μασκ με το δίκτυο του Επστάιν, ακόμη και μετά την αρχική καταδίκη του για σεξουαλικά αδικήματα το 2008. Η προφανής «ανησυχία» του Μασκ για τα κορίτσια της εργατικής τάξης, που τα εκμεταλλεύονται και κακοποιούν σεξουαλικώς ομάδες εγκληματιών, προφανώς δεν τον εμπόδισε να αναμιχθεί στον κύκλο του Έπσταϊν…
Η αλήθεια για τη ζωή και τις επιχειρηματικές συναλλαγές του Ίλον Μασκ είναι επομένως πολύ μακριά από το «επαναστατικό» του προφίλ. Έκανε τα χρήματά του ως μέρος της φούσκας του χρηματιστηρίου dot-com bubble και κατάφερε να είναι ένας από τους κερδισμένους που έμειναν όρθιοι όταν η φούσκα έσκασε το 2000. Μακριά από το να είναι «ξένος» ή να είναι κατά κάποιο τρόπο αντίθετος με την αμερικανική κρατική μηχανή, ο Μασκ είναι συνυφασμένος με αυτήν μέσω εκτεταμένων συμβάσεωνμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Είναι ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής αστικής τάξης που μπορεί να απολαμβάνει τα φώτα της δημοσιότητας και να παίζει το ρόλο του «ριζοσπάστη», αλλά στην πραγματικότητα εξαρτάται για τα κέρδη του απόλυτα από τη δύναμη του αμερικανικού καπιταλισμού.
Ο Μασκ είναι ένας κερδοσκόπος του οποίου τα πλούτη έρχονται με κόστος τη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Ουκρανών και Ρώσων, Σύριων, Λιβανέζων, Παλαιστινίων, Αφρικανών, και η ταξική του θέση εξηγεί γιατί είναι, επίσης, ένας λυσσασμένος υποστηρικτής του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, ιδίως των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ πολέμων του σιωνιστικού κράτους-δολοφόνου στη Γάζα και τον Λίβανο.
Όπως συμβαίνει με οποιοδήποτε μέλος της άρχουσας τάξης, αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε δεν είναι το τι λέει για τον εαυτό του ή ποιες ψεύτικες αντιπαραθέσεις ξεσηκώνονται γύρω από την υποτιθέμενη «επαναστατική» προσωπικότητά του και την πολιτική του, αλλά πώς βγάζει τα χρήματά του και σε βάρος ποιων.
