Ο λαϊκός ανασχηματισμός των δυνάμεων της Αριστεράς
«αυτοί οι παρισινοί, κάνουν έφοδο στον ουρανό…»
Καρλ Μαρξ, Επιστολή στον Κούγκελμαν, 12 Απρίλη 1871
«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει,
όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.»
Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Οι υποθέσεις του κυρίου Ιουλίου Καίσαρα»
Χρήστο ανάβεις φωτιές
Γνωστή σε όλους μας η κατάσταση που βιώνουμε, μας οδηγεί στην αηδία, στην αγανάκτηση και την οργή. Όπως έγραψε και ο φίλος και συναγωνιστής Χρήστος από τη Δράμα, έχουμε να κάνουμε «με μία λαίλαπα που επί έξι χρόνια κυβερνά με πρωτόγνωρη αλαζονεία και μοναδικό γνώμονα τα κέρδη των φίλων της. Έξι χρόνια, χωρίς τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που είχαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και όμως έχουν κάνει κυριολεκτικά το βίο αβίωτο σε κάθε επίπεδο.» Σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο στην αστική ελληνική δημοκρατία, να μην λειτουργούν σωστά οι θεσμοί και ο λαός να μην τους εμπιστεύεται. Τα λαϊκά στρώματα γνωρίζουν από πρώτο χέρι, την αντεργατική – αντιλαϊκή πολιτική που διαχρονικά εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ), με αποτέλεσμα η ακρίβεια να χτυπάει κόκκινο, με δυσβάσταχτες αυξήσεις ακόμα και στο νερό. Βλέπουν τις βασικές ανάγκες τους να μπαίνουν στο καντάρι και πάντα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων να ζυγίζουν περισσότερο και πάνω από όλα. Η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια, η εργασία, συνεχώς υποβαθμίζονται. Όλες οι κρατικές κοινωνικές υπηρεσίες, οι μεταφορές, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια έπεσαν θύματα της ιδιωτικοποίησης, προσφέροντας υπερκέρδη στους μονοπωλιακούς ομίλους. Όσες παραμένουν στο κράτος βρίσκονται αντιμέτωπες με την υποχρηματοδότηση, την υποβάθμιση, την υποστελέχωση και την απαξίωση. Όταν κάποιος επιχειρεί να σηκώσει το κεφάλι, υπάρχει η τρομοκρατία, πειθαρχικά, αντιδραστικές «αξιολογήσεις», απειλές απολύσεων και η καταστολή με τους ένστολους πραιτοριανούς του συστήματος που αντιμετωπίζουν με άγριο ξύλο, δακρυγόνα, κρότου-λάμψης και συλλήψεις τους συνταξιούχους, τους εργαζόμενους, τους φοιτητές, τους απεργούς, τους διαμαρτυρόμενους. Τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται αντιμέτωπα με καθημερινά «Τέμπη», διαφθορά και συγκάλυψη σε όλες τις πλευρές της ζωής.
Εκτός όλων αυτών η κυβέρνηση με τη συναίνεση και των άλλων αστικών κομμάτων έφεραν τον πόλεμο, που είναι πλέον μέσα στο σπίτι μας, για τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης των «συμμάχων» της, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ναζιστικής έμπνευσης μιλιταριστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα αστικά κόμματα βρίσκονται πάντα σε αγαστή σύμπνοια στο πλευρό των απολογητών του κόμματος του πολέμου, που αιματοκυλά τους λαούς για τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων. Ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει όχι μόνο από την τσέπη του τους νέους πολέμους τους —που ετοιμάζουν εντατικά—, αλλά και με το αίμα του!
Ποιος δεν συμφωνεί και πάλι με τον Χρήστο, όταν καταλήγει: «Δεν κολακεύει κανέναν το γεγονός ότι ο απελπισμένος κόσμος, ο κόσμος που χρειάζεται βοήθεια απλώνει το χέρι στην ακροδεξιά και όχι στην Αριστερά. Ακόμα και ο κόσμος που δεν παρασύρεται από το ακροδεξιό παραμύθι, ψάχνει και δε μπορεί να βρει κάτι που θα του δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να κινητοποιηθεί. Κόσμος που είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει, όμως δε ξέρει τι και πως. Μας έχουν κάνει να νιώθουμε στην καλύτερη περίπτωση αμήχανα.
Αν δεν το κάνεις εσύ ως Αριστερά, ποιος θα το κάνει; Αν δεν το κάνεις τώρα, πότε θα το κάνεις, όταν θα έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα;»
Και βέβαια πληθαίνουν τα πλαστά ερωτήματα τύπου «και μετά τον Μητσοτάκη ποιος;» Η ιστορική πείρα έχει δείξει πως μαζικές λαϊκές προσπάθειες χωρίς συντονισμό, χωρίς μορφές οργάνωσης, ηγεσία και συγκεκριμένους πολιτικού στόχους δεν μπορεί να σταθούν σαν κίνημα και να φέρουν απτά αποτελέσματα αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, όσο αγανάκτηση και οργή κι αν υπάρχει. Και σίγουρα στην χώρα δεν υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση, αφού όλα τα αστικά κόμματα με τον ένα ή άλλον τρόπο συμφωνούν, υποστηρίζουν και ψηφίζουν τις επιλογές της κυβέρνησης, ενώ το πάγιο μέλημα των στελεχών τους είναι η εξασφάλιση οφφικίων. Άραγε δεν υπάρχει άλλη φωνή που να ελκύσει τον κόσμο, όχι για μια αλλαγή προσώπων, αλλά για πραγματική αλλαγή πολιτικής, που να δείχνει το δρόμο για την προοπτική μιας νέας Ελλάδας, ανεξάρτητης, με αδέσμευτη εξωτερική και με φιλολαϊκή εσωτερική πολιτική;
Μέχρι σήμερα με την απαξίωση των κομμάτων, που προωθεί το ίδιο το σύστημα, στη λογική του «όλοι ίδιοι είναι», αφού τα αστικά κόμματα λειτουργούν σαν συστημικά «πλυντήρια» της πολιτικής που γεννά τα εγκλήματα σε βάρος του λαού, η λαϊκή αγανάκτηση και η οργή δεν μπορούν να διοχετευθούν έτσι, ώστε να υπάρξει πραγματική δημοκρατική αλλαγή. Σταδιακά η οργή θα υποχωρήσει, θα εκτονωθεί και λόγω της φτώχειας, ο κόσμος θα κατευθυνθεί στην ακροδεξιά που εκμεταλλεύεται τη λαϊκή αγανάκτηση και εκφέρει «ριζοσπαστικό», «αντισυστημικό» λόγο, όπως άλλωστε γίνεται και στην υπόλοιπη γηραιά ήπειρο!
Τελικά όλες αυτές οι μνημειώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών θα καταλήξουν απλά να εκτονώσουν την οργή; Που είναι η Αριστερά και οι προτάσεις της; Η αγανάκτηση του κόσμου ανεξάρτητα από πολιτικές προτιμήσεις έχει φτάσει στο ζενίθ. Πώς η δυσπιστία κι οργή του λαού θα μετατραπούν σε οργανωμένο και ανυποχώρητο αγώνα για πραγματική αλλαγή, ξεπερνώντας το αφήγημα της «εξυγίανσης» του συστήματος;
Αν ασχολούμασταν με το πρόσφατο παρελθόν του τόπου και εντρυφούσαμε, έστω και λίγο, στις σχετικά σύγχρονες ιστορικές περιόδους —παρά τις προσπάθειες διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας από την κυρίαρχη εκδοχή των αστών ιστορικών, που προσπαθούν να ξαναγράψουν κατά βούληση την ιστορία—, θα ξέραμε ότι ενωμένες οι δυνάμεις της Αριστεράς κατάφεραν να δημιουργήσουν Ιστορία. Και αυτό ψάχνει σήμερα ο λαός μας. Όχι αντιπρόσωπους κι εντεταλμένους του συστήματος, αλλά μια πρωτοπορία, που να εμπνέει τους λαϊκούς αγώνες, που θα «βάλει πλάτη» για να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα.
Η κατάσταση στην Αριστερά
Ποια είναι όμως η κατάσταση στο χώρο; Αναμφισβήτητα το ΚΚΕ έχει το πλεονέκτημα της κοινοβουλευτικής παρουσίας, της πολύχρονης ιστορικότητας και αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς και μάλιστα με τέτοιο ενεργητικό δυναμικό ώστε να μπορεί να κινητοποιεί (ιδιαίτερα με τους συνδικαλιστές) πολύ μεγάλο τμήμα του εργαζόμενου λαού. Παρά τις όποιες προχωρημένες και μεθοδικές ιδεολογικές και ιστορικές επεξεργασίες του, ακόμη και τώρα συνεχίζει να θεωρεί πρωταρχικό το θέμα της ιδεολογικής καθαρότητας —πράγμα που το κάνει αρκετά δυσκίνητο στο θέμα των συμμαχιών— και βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής μέχρι «να ωριμάσουν οι συνθήκες»… Παρόλα αυτά η οργάνωση του, ο συντονισμός των δυνάμεων του και η ικανότητα για αποτελεσματική κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα αποτελεί το μεγάλο ατού του ιστορικού κόμματος και σίγουρα σε αυτό ανήκει το βάρος της ανάληψης μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.
Η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, οι αριστερές πολιτικές ομάδες και κινήσεις (και είναι πολλές), αγωνίζονται να βρουν την ιδεολογική τους ταυτότητα με τέτοιο τρόπο, ώστε όλη τους η δραστηριότητα να εξαντλείται σε αυτό, ενώ κάποιες συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες μετρώντας τις πενιχρές δυνάμεις τους. Η προσπάθεια για απόδειξη της ύπαρξής τους κυριαρχεί στην παρουσία τους. Η πλειοψηφία των ομάδων αυτών περιχαρακώνεται σε σαφή όρια κι έτσι αποκόπτονται από τις πλατιές λαϊκές μάζες. Όσες προσπάθειες συνεργασίας έγιναν στον χώρο της εξωκοινουλευτικής Αριστεράς δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Υπάρχουν σαφέστατα ορισμένες ομάδες που δίνουν προτεραιότητα σε ιδεολογικές διεργασίες κι επεξεργασίες που αναπτύσσουν, αλλά μένουν κατά βάση σε θεωρητικό επίπεδο χωρίς τη δυνατότητα εκλαΐκευσης και συσπείρωσης του κόσμου γύρω από τις επεξεργασίες αυτές, ώστε να μπορέσουν να γίνουν λαϊκό κτήμα και να εκφραστεί σε λαϊκή οργάνωση. Σε αυτά να προσθέσουμε και τις εντατικές προσπάθειες πρωτοφανούς αναθεώρησης της επαναστατικής θεωρίας και της νεώτερης Ιστορίας, από την πλευρά των αστών ιστορικών, που αποπροσανατολίζουν και σπέρνουν αμφιβολίες στον κόσμο. Μήπως βλέπουμε ότι όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς βλέπουν το δέντρο, βάζοντας μπροστά τον «τελικό στόχο», και χάνουν το δάσος, λησμονώντας την σημερινή πραγματικότητα και την ανάγκη της δημοκρατικής αλλαγής που απαιτεί ο κόσμος τώρα; Κι εδώ υπάρχει το έλλειμμα σήμερα!
Να θυμίσουμε σε σχέση με τις ιδεολογικές επεξεργασίες και θεωρητικές προσεγγίσεις, ότι ξεκάθαρα η τακτική αφορά την πολιτική συμμαχιών, τη γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων για την επανάσταση, την επεξεργασία των κατάλληλων μορφών πάλης και συνθημάτων που υπηρετούν την στρατηγική. Η τακτική είναι το ευέλικτο στοιχείο της πολιτικής διεύθυνσης της ταξικής πάλης, υποτάσσεται και υπηρετεί τη στρατηγική, που είναι η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Υπογράμμιζε σχετικά ο Ι.Β.Στάλιν στον έργο του «Ζητήματα Λενινισμού»: «αν η στρατηγική έχει για σκοπό να κερδίσει τον πόλεμο λ.χ. με τον τσαρισμό ή με την αστική τάξη, να οδηγήσει ως το τέλος τον αγώνα ενάντια στον τσαρισμό ή την αστική τάξη, η ταχτική βάζει μπροστά της λιγότερο ουσιαστικούς σκοπούς, γιατί προσπαθεί να κερδίσει όχι τον πόλεμο στο σύνολό του, μα αυτές ή εκείνες τις μάχες, αυτούς ή εκείνους τους αγώνες, να διεξάγει με επιτυχία αυτή ή εκείνη την καμπάνια, αυτή ή εκείνη τη δράση, που ανταποκρίνονται στη συγκεκριμένη κατάσταση της περιόδου της δοσμένης ανόδου ή πτώσης της επανάστασης. Η ταχτική είναι μέρος της στρατηγικής, υποτάσσεται σ’ αυτήν, την εξυπηρετεί. Η ταχτική αλλάζει σε εξάρτηση με την άνοδο και την ύφεση του κινήματος».
Ξεκάθαρα βέβαια δεν μιλάμε σήμερα για επανάσταση, ανατροπή του συστήματος του κέρδους και της εκμετάλλευσης, την κατάργηση του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση σοσιαλισμού. Όντως οι συνθήκες για σοσιαλιστική επανάσταση είναι ανώριμες, αυτό το αναγνωρίζουν όλοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων, των άνεργων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων, των λαϊκών στρωμάτων. Με παρακαταθήκη τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών, μπορούμε να μιλάμε για μια δημοκρατική αλλαγή, για την ανάπτυξη των προϋποθέσεων δημιουργίας δύναμης εξουσίας, μιας συμμαχικής δημοκρατικής κυβέρνησης που θα ξεκινήσει να εφαρμόζει ένα κοινό πρόγραμμα βάζοντας τα θεμέλια της εθνικής ανεξαρτησίας, ειρήνης, εκδημοκρατισμού της χώρας, φροντίδας για τις λαϊκές ανάγκες και παράλληλα να δημιουργεί στις προϋποθέσεις για να αποτραπεί ο κίνδυνος υποχωρήσεων και πισωγυρίσματος.
Λαϊκό δημοκρατικό μέτωπο
Προϋπόθεση για μια πραγματική αλλαγή είναι ο θεωρητικός και πρακτικός-οργανωτικός αγώνας για τον μαχητικό συντονισμό των αριστερών δυνάμεων σε όλην τη χώρα σε ένα λαϊκό δημοκρατικό μέτωπο σε αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση (για να μην τρομάξετε, το όνομα που βάζω είναι ενδεικτικό και θα μπορούσε να είναι ό,τι επιλεγεί κατά τη διάρκεια των πρώτων συναντήσεων). Απαιτείται πρώτα και κύρια η θέληση για τη συσπείρωση των δυνάμεων της Αριστεράς, δηλαδή των πολιτικών δυνάμεων που συμφωνούν στην κατεύθυνση πάλης εναντίον των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, που ενδιαφέρονται να διεκδικήσουν μια νέα λαϊκή εξουσία, που θα εκφράζει τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και καταπιεζομένων λαϊκών στρωμάτων και θα είναι ενάντια στην πολεμική επίθεση σε βάρος των λαών.
Στη συνέχεια απαιτούνται επαφές, συναντήσεις, με εκπροσώπους κομμάτων και πολιτικών ομάδων της αριστεράς, αλλά και μεμονωμένες πολιτικές και κοινωνικές προσωπικότητες και συνδικαλιστικούς παράγοντες. Κι επιμένοντας με συνέπεια κι επιμονή στην ενότητα όλων των αγωνιζόμενων αριστερών δυνάμεων, κάτω από ένα ελάχιστο εφαρμόσιμο πρόγραμμα και στόχους, να δημιουργηθεί ένα λαϊκό δημοκρατικό μέτωπο!
Η δημιουργία ενός πλατιού πανελλαδικού λαϊκού δημοκρατικού μετώπου με πιθανούς στόχους:
■ την απελευθέρωση της χώρας από τα ξένα δεσμά και την εξασφάλιση της πλήρους ανεξαρτησίας της,
■ τον σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης από εκπροσώπους των δυνάμεων που συμμετέχουν, και
■ την οριστική λύση του ζητήματος για τη μορφή της διακυβέρνησης της χώρας. Εγκαθίδρυση πραγματικά φιλολαϊκής εξουσίας θέτοντας σταδιακά σε ισχύ νέους θεσμούς, γνήσια λαϊκούς, της λαϊκής αυτοδιοίκησης, λαϊκής δικαιοσύνης, λαϊκής πολιτοφυλακής κλπ.
Για να αντιμετωπίσει την ηθική, οικονομική και πολιτική κατάρρευση του αστικού συστήματος της χώρας. Για να αντιμετωπίσει την αντίδραση και να επιβληθεί το λαϊκό αίσθημα και θέληση, ώστε να κατοχυρωθεί η λευτεριά, ξεκινώντας τη λύση των δημοκρατικών προβλημάτων (εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, πνευματικά) και να ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία του νέου ελληνικού πολιτισμού με ελεύθερους λαοκρατικούς θεσμούς. Έτσι θα μπορέσουν να βρουν πλέρια δικαίωση οι πόθοι και οι αγώνες του λαού για ελευθερία, δικαιοσύνη και κυριαρχία.
Άμεσοι στόχοι του μετώπου, που θα αποτελέσουν και τη βάση ενός εκλογικού προγράμματος της λαϊκής δημοκρατικής κυβέρνησης, μπορεί να είναι:
►Να φύγει η Δεξιά από την κυβερνητική εξουσία.
►Να σχηματιστεί μια δημοκρατική κυβέρνηση ουσιαστικής αλλαγής και υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων.
►Να εφαρμοστεί μια πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας, εκδημοκρατισμού, εξάλειψης της ασυδοσίας των μονοπωλίων, βελτίωση της ζωής του λαού.
Αν θέλετε να κάνουμε μια επιγραμματική καταγραφή των πιθανών στόχων, μπορεί να είναι:
Στο εξωτερικό
Η Ελλάδα κι ο λαός της έχουν ανάγκη από μια φιλειρηνική ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Να απαλλαγεί η χώρα από την υποτέλεια, από τα δεσμά της αμερικανοκρατίας και του ατλαντισμού. Να καταργηθούν αμέσως οι ξένες στρατιωτικές βάσεις, να ακυρωθούν οι συμφωνίες που παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Οι εθνικές υποθέσεις να ρυθμίζονται από την Ελλάδα προς το συμφέρον της κι όχι τους ξένους ιμπεριαλιστές.
Να καταπολεμηθούν οι συνέπειες της ένταξης της Ελλάδας στον αντιδραστικό οργανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην προοπτική της αποχώρησης και από τους δύο ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Φιλειρηνική πολιτική, σχέσεις καλής γειτονίας και αλληλοσεβασμού με τους γείτονες και διμερείς συμφωνίες με όλες τις χώρες με αμοιβαίο ισότιμο όφελος. Ανάπτυξη των παραδοσιακών μακραίωνων πολιτισμικών, οικονομικών, φιλικών σχέσεων με τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Προώθηση της επίλυσης των προβλημάτων τόσο στο Αιγαίο με βάση την τελική πράξη του Ελσίνκι όσο και στην Κύπρο με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ για εδαφικά ενιαία, ακέραιη, κυρίαρχη Κυπριακή Δημοκρατία.
Στο εσωτερικό
Η Ελλάδα και ο λαός της έχουν ανάγκη από μια πραγματική δημοκρατία, με την ανάπτυξη δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων όλων των λαϊκών στρωμάτων. Για τον σκοπό αυτό πρέπει να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί και αντιλαϊκοί νόμοι και διατάξεις, να επιστραφούν οι —ξεπουλημένες από τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις— κοινωνικές επιχειρήσεις και οργανισμοί εθνικής και κοινωνικής σημασίας στο ελληνικό κράτος. Να αναθεωρηθεί το σύνταγμα με την κατάργηση όλων των αντιδημοκρατικών διατάξεων, όπως και των διατάξεων που παραχωρούν αποικιακά προνόμια στα ντόπια και ξένα μονοπώλια. Ουσιαστική αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου αποκλειστικά προς όφελος του λαού. Να σταματήσει η αστυνόμευση, η τρομοκρατία και η καταστολή του λαϊκού κινήματος. Να σταματήσουν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να υλοποιηθεί επιτέλους ο εκδημοκρατισμός του κρατικού μηχανισμού, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και των ενόπλων δυνάμεων. Να καταργηθούν οι ειδικές αντιλαϊκές αστυνομικές δυνάμεις των Ε.Κ.Α.Μ., ΔΙ.ΑΣ., Δ.Α.Ε.Ε.Β., κλπ. Να εκδημοκρατιστεί η Ε.Υ.Π. κι άλλες αντιλαϊκές «ευαίσθητες» πολιτικές και στρατιωτικές υπηρεσίες. Καθορισμός των στρατιωτικών δαπανών με βάση τις ανάγκες της χώρας κι όχι των επιθετικών σχεδίων του ΝΑΤΟ. Να χτυπηθεί πραγματικά η γραφειοκρατία με την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών. Να σταματήσει ο παρεμβατισμός του κράτους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους αγροτικούς συνεταιρισμούς και τους συλλόγους. Να εξασφαλιστεί η συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση των κρατικών και κοινωνικών υπηρεσιών και οργανισμών. Να εξασφαλιστεί η αντικειμενική πληροφόρηση του λαού και να καταργηθούν κάθε περιορισμοί της ελευθεροτυπίας. Να ενισχυθεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση και να κατοχυρωθεί η ανεξαρτησία της, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβλήματα της λαϊκής κατοικίας, της αποχέτευσης, της συγκοινωνίας, τη δημιουργία κέντρων πολιτισμού και μόρφωσης για όλους. Να επιβληθεί έλεγχος των τιμών και των κερδών στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, με πραγματικά μέτρα κατά της κερδοσκοπίας, καταπολέμηση του πληθωρισμού, της ακρίβειας. Προσιτή κατοικία σε όλα τα λαϊκά στρώματα. Αναπροσαρμογή της φορολογικής κλίμακας για να ελαφρυνθούν τα λαϊκά εισοδήματα και να φορολογηθεί επιτέλους το μεγάλο ληστρικό κεφάλαιο.
Να δοθεί προγραμματισμένα βάρος στην εκβιομηχάνιση της χώρας, στην ανάπτυξη της ενεργειακής οικονομίας και αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου προς όφελος της χώρας. Να δημιουργηθεί η απαραίτητη υποδομή για την πλήρη απασχόληση του πληθυσμού παράλληλα με την αυτοτελή οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Να εξασφαλισθούν μισθοί και ημερομίσθια που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Αύξηση των δαπανών για την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Ενίσχυση των συμφερόντων της αγροτιάς και προγράμματα υποστήριξης συνεταιριστών και κατασκευής αναγκαίων έργων για την αύξηση και στήριξη της γεωργικής παραγωγής. Αντιμετώπιση των προβλημάτων των μικρομεσαίων, προστασία επαγγελματικής στέγης, ενίσχυση συνεργατικών μορφών. Στροφή του κράτους στην ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας σε όλους τους τομείς και εξύψωση του επιστημονικού επιπέδου σε όλα τα πανεπιστήμια. Εκδημοκρατισμό της παιδείας, κι εκσυγχρονισμό της για να μπει στην υπηρεσία του λαού, με κατάργηση των ταξικών φραγμών κι εξασφάλιση ίσων δυνατοτήτων μόρφωσης όλων των νέων. Ίσες ευκαιρίες σε γυναίκες και άνδρες στη δουλειά, στα δικαιώματα, στην οικογένεια, στην κοινωνία. Νομοθετική κατοχύρωση της ισοτιμίας για όλους. Πόλεμος για την εξάλειψη των αντιδραστικών αντιλήψεων και προκαταλήψεων που έχουν να κάνουν με τις γυναίκες, τους αδύναμους, τις μειονότητες, που είναι βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση της αστικής κοινωνίας. Ιδιαίτερη φροντίδα για την στήριξη της νεολαίας στις σπουδές, στην επαγγελματική αποκατάσταση, στην εργασία. Αναμόρφωση του υγειονομικού συστήματος με την υλική, επιστημονική ενίσχυση και στελέχωση του δημόσιου εθνικού συστήματος υγείας. Ανάπτυξη πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης σε όλην τη χώρα, δημιουργία κρατικής φαρμακοβιομηχανίας. Στήριξη νέων οικογενειών και ουσιαστική βοήθεια της μητρότητας. Διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών. Ανάπτυξη της πολιτιστικής ζωής της χώρας για την άνοδο του μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου όλου του λαού. Περιορισμός των μονοπωλίων στην παραγωγή πολιτιστικών υποπροϊόντων, ενίσχυση των δημιουργών, των ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης. Μέτρα αξιοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου και ανάδειξη των αρχαιολογικών μνημείων. Εκδημοκρατισμός και ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού και δημιουργία σύγχρονων αθλητικών εγκαταστάσεων για όλους. Με νόμο να σταματήσει να αντιμετωπίζεται ο αθλητισμός σαν κερδοσκοπική επιχείρηση. Λήψη ουσιαστικών μέτρων για τον έλεγχο της ρύπανσης του περιβάλλοντος από το ανεξέλεγκτο μεγάλο κεφάλαιο, αναδιοργάνωση των συγκοινωνιών και προώθηση φιλικών στο περιβάλλον λύσεων στα μεγάλα προβλήματα των αστικών περιοχών όπως η αποχέτευση, το πράσινο, ο οικοδομικός σχεδιασμός κλπ, κλπ.
Και για να προλάβω την προβοκατόρικη ερώτηση «που θα βρεθούν τα χρήματα;». Δισεκατομμύρια ξοδεύονται σήμερα από το αστικό κράτος για εξοπλισμούς που δεν εξυπηρετούν την εθνική ασφάλεια, μίζες, υποστήριξη ναζιστικών καθεστώτων, «δωράκια» στο τραπεζικό σύστημα, στο εφοπλιστικό κεφάλαιο κλπ. Όπως είπε κάποιος στις 10 Σεπτέμβρη 2009 στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης: «Λεφτά υπάρχουν!»
Η προοπτική
Ίσως αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια βάση ενός προγράμματος λαϊκής δημοκρατικής αλλαγής (θα διαμορφωθεί όπως είπαμε και παραπάνω στις συναντήσεις των δυνάμεων της Αριστεράς), που θα απευθυνθεί σε όλα τα λαϊκά στρώματα, του δημοκράτες που θέλουν πρώτα και κύρια να φύγει η μάστιγα της κυβερνητικής εξουσίας από τη δεξιά πολιτική, είτε αυτή εμφανίζεται σαν ΝΔ, σαν ΠΑΣΟΚ, σαν ΣΥΡΙΖΑ ή όπως αλλιώς. Το εξαπατημένο εκλογικό σώμα που μετακινείται ανούσια ανάμεσα σε δημοκόπους λαϊκιστές, έχοντας περάσει από την διελκυστίνδα του δικομματισμού και τον σκόπελο του παραμυθιού «πρώτη φορά αριστερά», θα μπορέσει να βρει το λιμάνι του, μέσα από τον συγκερασμό των ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν τους συμμετέχοντες στο εγχείρημα της πραγματικής αλλαγής. Αυτονόητα όλα αυτά δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Όμως ανεξάρτητα από επιμέρους ιδεολογικές διαφορές και θέσεις, με εργαλείο ένα τέτοιο πρόγραμμα, ένα αριστερό δημοκρατικό μέτωπο θα μπορούσε να προβάλλει μια εναλλακτική λαϊκή πρόταση εξουσίας στο λαό, κάτι που σήμερα δεν υπάρχει. Η «πρόταση εξουσίας στο λαό» των Αριστερών δυνάμεων της χώρας θα συσπείρωνε σίγουρα τεράστιες δυνάμεις (πολύ μεγαλύτερες από τα επιμέρους αθροίσματα των δυνάμεων αυτών) του απογοητευμένου κι οργισμένου λαού, στον αγώνα για την ανατροπή της εγκληματικής διακυβέρνησης της δεξιάς πολιτικής. Και αρχίζοντας ο απλός εργαζόμενος να βλέπει τα αποτελέσματα από την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος, θα βρεθεί ακόμη πιο κοντά στο μέτωπο αυτό, θα προωθηθεί σταδιακά η ενότητα των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων της χώρας για να μπορέσει να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές (αφθονούν τα παραδείγματα στις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου»). Ας μην ξεχνάμε, ξεφεύγοντας από την ελλαδοκεντρική κι ευρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου, ότι παρ΄ όλην την οπισθοδρόμηση του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος και την ύφεση του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, οι κινητήριες δυνάμεις της παγκόσμιας επανάστασης υπάρχουν σήμερα ζωντανές, με σημαντική τη θέση του αντιαποικιοκρατικού απελευθερωτικού κινήματος στην ιστορική εξέλιξη.
Εννοείται ότι η αστική τάξη της χώρας δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Θα προσπαθήσει μέσα από «νέα» σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, την προβολή δήθεν «νέων πολιτικών προσώπων», να ενσωματώνει πιο αποτελεσματικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια αφήνοντας το σύστημα που γεννά «Τέμπη» στο απυρόβλητο κι αν χρειαστεί θα προβεί σε ανοιχτές προβοκάτσιες και επιθέσεις. Αυτό το έχουμε δει σε αρκετές περιπτώσεις που προσπάθησαν να ανατρέψουν μια δημοκρατική και ανεξάρτητη κυβέρνηση όπως στη Χιλή, τη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία, την Αργεντινή κλπ. Όμως υπάρχει η εμπειρία όλων αυτών των εγχειρημάτων και ο οργανωμένος λαός, με την άγρυπνη πρωτοπορία του μπορεί να αντιμετωπίσει παρόμοιες ενέργειες.
Μόνον κάνοντας συγκεκριμένα βήματα, ξεκολλώντας από το τέλμα της απραξίας και της στασιμότητας, μπορούμε να προχωρήσουμε στον δρόμο για την ανεξαρτησία, την ειρήνη, την καλύτερη ζωή, τη δημοκρατία και την πρόοδο. Το ζήτημα είναι να γίνει αντιληπτή η αναγκαιότητα και πέρα από περιχαρακώσεις θέσεων να αποφασίσει η συσπειρωμένη Αριστερά να απευθυνθεί στο λαό· μαζί με τον λαό να βρεθεί στο κέντρο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων της χώρας και όχι να παρακολουθεί σαν θεατής και απλός κριτής τα τεκταινόμενα στο πεδίο της κυβερνητικής εξουσίας.
Είπαμε στην αρχή, ότι αν ασχολούμασταν με το πρόσφατο παρελθόν του τόπου και εντρυφούσαμε, έστω και λίγο, στις σχετικά σύγχρονες ιστορικές περιόδους, θα ξέραμε ότι ενωμένες οι δυνάμεις της Αριστεράς κατάφεραν να δημιουργήσουν λαμπρή Ιστορία: Το έπος του ΕΑΜ, που με παρόμοιο πρόγραμμα συγκέντρωσε στις τάξεις του, και σε πολύ πιο δύσκολες εποχές, μεγάλη μερίδα του ελληνικού αγωνιζόμενου λαού. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) και συμμετοχή του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΚΕ), του κόμματος της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ), στις 27 Σεπτέμβρη 1941, ενώ στη συνέχεια προσχώρησαν κι άλλες οργανώσεις και προσωπικότητες. Έγραφε τότε ο διανοητής Δημήτρης Γληνός την πολεμική κραυγή: «Εμπρός όλοι οι Έλληνες, όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι τούτης της γης ενταχθείτε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο». Οι ζωντανοί Έλληνες και Ελληνίδες άκουσαν το λυτρωτικό κήρυγμα του μεγάλου δασκάλου, κι ενωμένοι ρίχτηκαν στον αγώνα. Και αυτό περιμένει και σήμερα ο λαός μας!
