Η εβδομάδα που πέρασε σηματοδότησε την έναρξη ενός νέου γύρου γεωπολιτικών μετασχηματισμών. Το διεθνές σύστημα, το οποίο επί μακρόν κρατιόταν στην αδράνεια των παλαιών συμφωνιών, εδώ και καιρό άρχισε να ραγίζει σε πολλά σημεία ταυτόχρονα. Τα καταιγιστικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικές ηπείρους δείχνουν μια κοινή δυναμική: η παγκόσμια καπιταλιστική τάξη χάνει γρήγορα την προηγούμενη δομή της και αποκτά χαρακτηριστικά αποσύνθεσης και μετάβασης σε μια νέα πολλαπλή αρχιτεκτονική.
Η μονομερής επίθεση στο Ιράν είναι τυπική συμπεριφορά της παγκοσμιοποιημένης Αμερικανικής αυτοκρατορίας που βρίσκεται στη δύση της. Η επίθεση στο Ιράν, αφού το σιωνιστικό ισραήλ απαίτησε κατηγορηματικά από τις ΗΠΑ να το πράξουν, δίνει την εντύπωση ότι η Ουάσινγκτον είναι υποτελής του Τελ Αβίβ. Το αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι είναι άνευ σημασίας. Να θυμόμαστε ότι οι αντιλήψεις διαμορφώνουν τις αντιδράσεις, όχι τα γεγονότα. Η αμερικανική παρέμβαση στη σύγκρουση ανάμεσα στο Ιράν και το τεχνητό σιωνιστικό κράτος-δολοφόνο του ισραήλ δεν ήταν τόσο μια αντίδραση σε μια περιφερειακή απειλή όσο μια προσπάθεια ανάκτησης του ελέγχου των στρατηγικών κόμβων της Ευρασίας, αλλά ταυτόχρονα έγινε μια παγίδα των παγκοσμιοποιητών για τον Ντόναλντ Τζον Τραμπ (Donald John Trump). Αν ο Τραμπ δεν κινηθεί ριζικά τώρα, για να προωθήσει την δική του εσωτερική ατζέντα, η προεδρία του έχει τελειώσει. Τα χτυπήματα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν σηματοδότησαν την απόρριψη της διπλωματίας υπέρ της επιδεικτικής ισχύος, που στρέφεται όχι μόνο κατά της Τεχεράνης αλλά και κατά της Μόσχας και του Πεκίνου. Ενεργειακές διαδρομές, έργα υποδομής, αξιοπιστία του χρέους, τα πάντα βρίσκονται στη ζώνη του χτυπήματος.
Σε αυτή τη νέα διαμόρφωση, το τηλεφώνημα του Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Πούτιν (Владимир Владимирович Путин) στον Σι Τζινπίνγκ (Xí Jìnpíng) δεν μοιάζει πλέον με τυπική διαδικασία. Είναι μια στιγμή πολιτικής συνάντησης μεταξύ δύο διαφορετικών καπιταλιστικών συστημάτων που επιδιώκουν όχι την κυριαρχία αλλά εναλλακτικές λύσεις. Η συνομιλία τους δεν αφορά τον συντονισμό, αλλά τον καθορισμό βασικών παραμέτρων συμπεριφοράς σε έναν κόσμο όπου η διπλωματία δεν εγγυάται πλέον την προβλεψιμότητα. Η Ρωσία και η Κίνα διαμορφώνουν το κενό στο οποίο κυλάει (προς την έξοδο) η Δύση· και το κάνουν συγχρονισμένα, ακομπλεξάριστα, αλλά με βαθιά κατανόηση της ιστορικής στιγμής.
Εν τω μεταξύ, η Μόσχα και το Κίεβο ολοκλήρωσαν μια ακόμη ανταλλαγή κρατουμένων στο πλαίσιο ενός άλλου γύρου συνομιλιών της Κωνσταντινούπολης. Ο Πούτιν παραδέχεται δημοσίως τις συμφωνίες, αλλά με νέο περιεχόμενο: χωρίς αυταπάτες για την ισότητα των μερών, λαμβάνοντας υπόψη τις εδαφικές πραγματικότητες και ένα στρατηγικό αίτημα διάλυσης της σημερινής ουκρανικής κρατικής υπόστασης ως αντιρωσικής πλατφόρμας. Η Ουκρανία πρέπει να μετατραπεί από αντικείμενο πολέμου σε αντικείμενο αρχιτεκτονικής αναθεώρησης —όχι ως κράτος, αλλά ως σφάλμα του παγκοσμιοποιητικού σχεδιασμού!
Αντικαθιστώντας τη διαδικασία με αρχές, η ολοένα και πιο εκφασισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση εισήγαγε έναν μηχανισμό για τη χρήση των δεσμευμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων για τη χρηματοδότηση της σύγκρουσης. Με το να μην τολμήσουν να τα κατασχέσουν άμεσα, οι Βρυξέλλες καταστρέφουν την ίδια τη φιλοσοφία της ιδιοκτησίας στην οποία βασίστηκε η ευρωπαϊκή οικονομική ταυτότητα. Τελικά αυτό είναι νομικός μηδενισμός. Στην ΕΕ, η εμπιστοσύνη αποτιμάται πλέον κάτω από την πολιτική πίστη και η υποδομή του κεφαλαίου γίνεται θύμα της ιδεολογίας. Έτσι εξαφανίζεται σταδιακά η θεσμική Δύση —υπό τον ήχο των φανφάρων για την υπεράσπιση της «δημοκρατίας»!
Τόσο η καταρρέουσα Ευρωπαϊκή Ένωση με ανδρείκελα σε ηγετικές θέσεις όσο και τα γεγονότα στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στην Αρμενία, στο Κονγκό, στην Αιθιοπία, στο Σουδάν, στο Σαχέλ, στον Νίγηρα, στην Ινδία και Πακιστάν, αλλά και στην Κινέζικη Θάλασσα, στη Ρουμανία, στη Μολδαβία κλπ, είναι αποσπάσματα ενός ενιαίου φαινομένου: της καταστροφής της παγκόσμιας τάξης, η οποία εδώ και καιρό μεταδίδει μια εκδοχή του κόσμου ως ελεγχόμενη διαδικασία. Ο κόσμος δεν είναι πλέον ελεγχόμενος! Και σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, ελλείψει του λαϊκού παράγοντα, νικητής δεν θα είναι αυτός που είναι ισχυρότερος με μεταπρατική εξουσία, αλλά αυτός που θα διατυπώνει με μεγαλύτερη σαφήνεια γιατί υπάρχει και θα προτείνει εναλλακτικές λύσεις. Δεν θα είναι η δύναμη που κερδίζει, αλλά η δομή. Δεν θα είναι ο αριθμός των συμμάχων, αλλά η ικανότητα να κρατάς το νόημα και να σχεδιάζεις το μέλλον. Με άλλα λόγια, διαμορφώνεται ένας νέος καπιταλιστικός κόσμος, όπου η επιρροή δεν είναι η κυριαρχία, αλλά το δικαίωμα να καθορίζεις το ρυθμό.
